Σε ελάχιστες ημέρες θα γνωρίζουμε και τυπικά αυτό που γνωρίζουμε και σήμερα. Ότι οι Συντηρητικοί αν και πρώτοι στις δημοσκοπήσεις , και κατά πάσα πιθανότητα και στην πρόθεση ψήφου , δεν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ρεύμα πολιτικής κυριαρχίας , ούτε καν ψήφο ανοχής. Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες του Nick Clegg δεν συνειδητοποίησαν ότι η εποχή μας απαιτεί εκτός από φρέσκα πρόσωπα και καθαρές πολιτικές, ενώ οι Εργατικοί προσπαθούν ακόμη να αντιληφθούν τι έκαναν λάθος.
Το μόνο κοινό με τις προηγούμενες εκλογές είναι η διαχείριση του φόβου ως κινητοποιού δύναμης για τις εκλογικές μάζες. Ο ηγέτης των Συντηρητικών έχει πλέον συναίσθηση ότι η πρώτη θέση που θα έχει στο πολιτικό σκηνικό της Μεγάλης Βρετανίας από την Πέμπτη δεν σημαίνει, ή μάλλον δεν έχει καμία σχέση με πολιτική και κοινωνική κυριαρχία των
ιδεών των Συντηρητικών . Ο Πρωθυπουργός Gordon Brown απολαμβάνει την τύχη που επιφυλάττει η μοίρα στον ηγέτη που του έλαχε να αντιμετωπίσει σκληρές οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις (Γιώργο Παπανδρέου βλέπεις;) και το πληρώνει με την απαξία και την κριτική .
Για αυτούς και για άλλους λόγους οι δύο ηγέτες έχουν στο επίκεντρο της στρατηγικής τους τη δημιουργία του φόβου στον ήδη φοβισμένο μέσο Βρετανό, που βλέπει τη χώρα του εν μέσω μιας αδυσώπητης οικονομικής κρίσης να προσπαθεί, και να κρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη και το φάντασμα της ακυβέρνησιας.
Ακυβερνησία που δεν φαντάζει και πολύ χειρότερο σενάριο από αυτό που ζούσαν τόσα χρόνια θα απαντούσε ο φίλος μου ο Τομ στην διπλανή pub.
12°
