Επειδή ήταν σίγουρο ότι κάτι θα πάει στραβά, όταν αλλάζεις αεροπλάνα και πόλεις μέρα παρά μέρα, αποδείχθηκε ότι το κακό παραμόνευε στο δρόμο για το Παρίσι. Σφοδροί άνεμοι ακύρωσαν δεκάδες πτήσεις στο Ντε Γκολ. Η πτήση από Σαν Φρανσίσκο έφυγε με 2.5 ώρες καθυστέρηση. Μετά την προσγείωση, περιμέναμε μέσα στο αεροπλάνο δύο ώρες για να παρκάρουμε. Και μετά, σχεδόν τρεις ώρες στους ιμάντες με τις αποσκευές, όπου επικρατούσε το απόλυτο χάος. Και καπάκι, 60χρονος Βιετναμέζος ταξιτζής που δεν μιλάει λέξη αγγλικά και δεν ξέρει που ακριβώς είναι το ξενοδοχείο.
Ευτυχώς που υπάρχουν το iPhone και το Google Maps, με μια μπλε κουκίδα να αναβοσβήνει, εκεί που είμαστε – και μια πράσινη σταθερή, στον προορισμό μας: Το θρυλικό προάστιο Saint Denis, όπου ζουν κατά κύριο λόγο μετανάστες αλγερινοί, μαροκινοί και αφρικάνοι, που θεωρείται επικίνδυνο ghetto, που ήταν το κέντρο των επεισοδίων επί Σαρκοζί και που το πιο εύκολο πράγμα να βρεις για να φας είναι λαχταριστό σουβλάκι με γύρο, από τούρκο ντονερατζή.
Κυριακή απόγευμα – σούρουπο, είναι γενικά μελαγχολικά, όπου και να ‘σαι. Και στις γειτονιές του Βόρειου Παρισίου, τελευταία μέρα του Φλεβάρη και με βροχή. Βλεπεις φωτισμένα παράθυρα σε κτίρια με διαμερίσματα – κουτιά και κίνηση επιστροφής στο σπίτι, από και προς το κέντρο του προαστίου. Στο μετρό και στα λεωφορεία γυναίκες με τσαντόρ, αφρικάνοι και άραβες με τα παιδιά τους, ετοιμάζονται ψυχολογικά για τη νέα εβδομάδα. Τα πιο πολλά μαγαζιά είναι κλειστά, μόνο φαγάδικα βλέπεις, με αραβική κουζίνα.
Αστυνομία δεν φαίνεται πουθενά, εδώ δείχνει να είναι κάπως άβατο, σε σχέση με τις γειτονιές της Νέας Υόρκης και της Ουάσιγκτον, που κάθε λίγα μέτρα βλέπεις πεζή περιπολία ή αυτοκίνητο. Ούτε λευκούς θα δεις, οι Παριζιάνοι δεν πλησιάζουν εδώ, μένουν στη γυάλα του κέντρου. Ούτε και το θεωρούν hip όπως οι Νεοϋορκέζοι το Μπρούκλιν. Τα πράγματα εδώ είναι πιο σκληρά, λιγότερο pop culture, περισσότερο σκληρή πραγματικότητα.
Και μπορεί η Αμερική να είχε για αιώνες τη σκλαβιά για τους μαύρους, όμως σήμερα τους έχει συνηθίσει και ένας από αυτούς έφτασε στο Λευκό Οίκο. Εδώ, στο Παρίσι, ακόμα οι άραβες και αφρικανοί μετανάστες είναι για τους ντόπιους «ένα κοπάδι αγρίμια», δεν τους έχουν ενσωματώσει. Για να εκλεγεί μαύρος σε υψηλό αξίωμα, θα περάσουν δεκαετίες, αν όχι αιώνες.
Πέρα από εικόνες, δεν κατάφερα να μιλήσω με πολλούς – ο λίγος χρόνος και το πρόβλημα της γλώσσας, αφού κανείς δεν μιλάει αγγλικά. Και ούτε, επίσης, κανένας είναι τόσο καλοπροαίρετος απέναντι στους δημοσιγράφους, όσο ένας Αϊτινός του Μπρούκλιν ή ένας ανώνυμος αλκοολικός της Ανακόστια, που τόσα χρόνια στο East Coast έμαθαν τί θα πει show business.
Να μερικές εικόνες, για να πάρει κανείς μια γενική ιδέα για το τί είναι το Saint Denis. Πολύ μακριά από την Πόλη του Φωτός, τον Πύργο του Άιφελ και το Σανς Ελιζέ. Μια χειμωνιάτικη Κυριακή απόγευμα, με βροχή.
18°
