Οι μετανάστες Ροχίνγκια της Μιανάμαρ είναι μια μουσουλμανική μειονότητα χωρίς πατρίδα... Λέγεται Ανουάρ Σαντίκ και μόλις άνοιξε τα ματάκια της για να αντικρίσει τον κόσμο μας. Η Ανουάρ δεν γεννήθηκε σε κλινική, δεν θα περάσει τις πρώτες μέρες της ζωής σε μονάδα νεογνών. Γεννήθηκε στο δρόμο της προσφυγιάς: διωγμένη από τη Μιανμάρ γεννήθηκε στο Μπαγκλαντές σε προσφυγικό καταυλισμό. Η μητέρα της Ανουάρ ήταν έγκυος, στις μέρες της, όταν ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι της φυγής. «Υπέφερα πολύ στο ταξίδι που κρατησε τέσσερις βασανιστικές ημέρες. Τα πόδια μου ήταν πρησμένα, είχα συνέχεια συσπάσεις». Η Ανουάρ είναι το πρώτο παιδί της Μοσένα, μια μαμά 15 ετών, τελείως απροετοίμαστη για αυτό το ρόλο, αλλά και για την προσφυγιά.
«Φύγαμε άρον άρον από το σπίτι. Δεν πρόλαβα να πάρω ρούχα ούτε για μένα, ούτε για το μωρό. Ένα πανί έχω και με αυτό την έχω τυλίξει. Για 30 ημέρες αιμορραγίας μου έδωσαν μόνο δύο σερβιέτες στο νοσοκομείο. Τη μία τη χρησιμοποιώ για μαξιλάρι για την Ανουάρ». Η έλευση της μικρής στον κόσμο έφερε χαρά στον καταυλισμό. «Όταν ακόμα ήταν στην κοιλιά μου και με κλωτσούσε σκεφτόμουν ότι θα φέρω το παιδί μου σε έναν όμορφο και ειρηνικά πλασμένο κόσμο. Κατέληξα σε έναν καταυλισμό προσφύγων και δεν υπάρχει τίποτα όμορφο σε αυτήν την κατάσταση».
Η Ανουάρ δεν είναι μόνη της. Η UNICEF εκτιμά ότι αυτή η κρίση στη Μιανμάρ έχει προσθέσει αλλά 200.000 παιδιά πρόσφυγες στον μακρύ αυτό κατάλογο των ξεριζωμένων του κόσμου. Αυτά τα παιδιά θα πεινάσουν και θα αρρωστήσουν. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Έχουν μόνο παρόν και καμία πολυτέλεια να σκεφτούν το μέλλον.
19°
