«“Από το πρωί μάχες σώμα με σώμα, εκατοντάδες δακρυγόνα και πολλές συλλήψεις διαδηλωτών έξω από το σπίτι μας. Κοντεύει 2 το μεσημέρι και η κατάσταση παραμένει τεταμένη”.
Διαβάζω τις αναρτήσεις του και κρατώ την αναπνοή μου. Ο Γιάννης βρίσκεται στο Καράκας και απ’ το facebook (πότε - πότε και απ’ το liberal.gr) μεταδίδει τα όσα γίνονται στη Βενεζουέλα. Πριν από λίγες μέρες έγραφε: “Στείλαμε τη μικρή στο σχολείο για δεύτερη φορά μετά τις διακοπές του Πάσχα. "Μετά φόβου". Το έχει ανάγκη όμως. Κλεισμένη σε 4 τοίχους, η μόνη της διέξοδος είναι το σχολείο και ο υπολογιστής της…”.
“Και γιατί δεν φεύγουν; θα ρωτήσει κάποιος. Το προσπαθούν εδώ και 6 μήνες, αλλά «γραφειοκρατικοί» λόγοι καθυστερούν διαρκώς την αναχώρηση προς Ισπανία. Όταν φύγουν έχουν ορκιστεί ότι θα πάρουν μαζί και τα σκυλιά τους και τα γατιά τους. Όλη την οικογένεια! «Η άλλη λύση είναι να ανοίξω την πόρτα και να τα πετάξω στο δρόμο. Αυτό ισοδυναμεί με ένα βασανιστικό, αργό θάνατο στους δρόμους του Καράκας. Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο στην οικογένειά μου”, έγραψε ο Γιάννης.
Σκέφτομαι αν όλοι αυτοί που θεωρούν ήρωα τον Μαδούρο, διαβάζουν τις αναρτήσεις του Γιάννη... Αλλά δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Σε αυτή τη χώρα έχουμε υμνήσει πολλούς δικτάτορες. Δεξιούς και αριστερούς. Είναι το νήμα του λαϊκισμού που μας συνδέει…
Ελπίζω μόνο η οικογένεια του Γιάννη να καταφέρει να διαφύγει και η Βενεζουέλα να πάψει να μετρά αθώους νεκρούς.
Πριν λίγο βγήκε ένα βίντεο με 4 αστυνομικούς να χτυπούν με καπνογόνο ( ; ) και να σκοτώνουν έναν 27 χρονο διαδηλωτή. Δείτε το αν έχετε αμφιβολίες για το καθεστώς του Μαδούρο.»
