Ο άνθρωπος του γραφείου βρίσκεται με μία καυτή πατάτα στα χέρια και, όπως έχει εκπαιδευτεί, την δίνει στον από κάτω. Αυτός την παραλαμβάνει, κοιτάει αριστερά και δεξία για την πάσα, διαπιστώνοντας έντρομος ότι οι συνάδελφοι του κρύβονται πίσω από τις καρέκλες τους. Τα χέρια του ήρωα καίγονται και τρέμουν αλλά δεν έχει άλλη επιλογή. Πρέπει να διασχίσει όλο το γραφείο μόνος του, με την πατάτα στα χέρια, να φτάσει μέχρι το παράθυρο που βλέπει στον πάρκινγκ και να την πετάξει έξω. Οι συνάδελφοι έχουν μαζευτεί τριγύρω, σα να παρακολουθούν παρέλαση, παραμένοντας ωστόσο σε απόσταση ασφαλείας. Τον κοιτάζουν με δέος και προσπαθουν να του δώσουν κουράγιο. Του φωνάζουν “μπορείς”, σφίγγουν τις γροθιές τους στον αέρα και τον χτυπάνε στην πλάτη συναδελφικά. Όλα συμβαίνουν σε αργή κίνηση, σαν σε σκηνή δράσης που το αυτοκίνητο του καλού ίπταται πάνω από το μπλόκο των κακών. Αυτά ισχύουν για τους ήρωες της καθημερινότητας.
Ο Φάμπιο Καπέλο όμως δεν είναι ένας όποιοσδήποτε ήρωας, είναι ο άνθρωπος που οδήγησε τα λιοντάρια στο μουντιάλ της Νότιας Αφρικής. Είναι ο φινετσάτος κόουτς, γεννημένος νικητής και αλάνθαστος κριτής. Στο νησί ,του αναγνώρίσαν ότι μόνον αυτός διέθετε την απαραίτητη σοφία για να αποφασίσει το μελλον του Τζον Τέρι, του αρχηγού της Εθνικής ομάδας ο οποίος απάτησε τη γυναίκα του με την πρώην ενός πρώην συμπαίκτη του. Με κομμένη την ανάσα όλο το έθνος περίμενε την απόφαση του σύγχρονου Καίσαρα. “Ο Τέρι ντρόπιασε τη χώρα. Τι θα κάνει ο Καπέλο;”,ρωτούσαν επίμονα οι τρομοκράτες της μεσαίας τάξης.
Ο Καπέλο έπιασε την πατάτα φορώντας δερμάτινα γάντια, κοίταξε την κάμερα στα μάτια και έσκισε το πηλίκιο από το μπράτσο του Τζον Τέρι. Οι καμπάνες ήχησαν και ο ουρανός φωτίστηκε πάνω από το Λονδίνο. Σήμερα έχει ήλιο και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι έργο Φάμπιο Καπέλο.
