Περίπου 400 άνθρωποι πρέπει να απομακρυνθούν από την πολιορκημένη πόλη της Συρίας Μαντάγια και να μεταφερθούν σε νοσοκομείο καθώς χρήζουν άμεσης ιατρικής βοήθειας, όπως δήλωσε ο πρέσβης της Νέας Ζηλανδίας στα Ηνωμένα Έθνη. Ο Τζέραρντ βαν Μποχέμεν μετέφερε αυτό το μήνυμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, το οποίο πραγματοποίησε συζήτηση για την κρίση υποσιτισμού σε μια πόλη που ελέγχεται από αντικαθεστωτικούς αντάρτες και βάλλεται παράλληλα από τις κυβερνητικές δυνάμεις του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ. Χθες Δευτέρα οχηματοπομπή του ΟΗΕ μετέφερε τρόφιμα και ανθρωπιστική βοήθεια στους περίπου 40.000 ανθρώπους της Μαντάγια που κυριολεκτικά πεθαίνουν από την πείνα.
Νέες ιστορίες από κατοίκους που ζουν μέσα σε πολιορκημένα χωριά της Συρίας, οι οποίες συγκεντρώθηκαν από τη Διεθνή Αμνηστία και περιγράφουν την απελπισμένη προσπάθειά τους να βρουν τροφή μέσα στο χειμώνα, υπογραμμίζουν την επιτακτική ανάγκη να επιτραπεί η ανεμπόδιστη πρόσβαση σε ανθρωπιστική βοήθεια σε όλους τους πολίτες που την έχουν ανάγκη και να αρθούν όλες οι πολιορκίες κατά του άμαχου πληθυσμού σε όλη τη χώρα.
Η οργάνωση μίλησε με τους κατοίκους στην πολιορκημένη πόλη Μαντάγια της ευρύτερης περιοχής της Δαμασκού, και συγκέντρωσε νέες δηλώσεις για τις συνθήκες στις επαρχίες ελ Φούα και Κεφράγια. Οι κάτοικοι που λιμοκτονούν περιέγραψαν πως οι οικογένειες επιβιώνουν με φύλλα που συλλέγουν από δέντρα και βραστό νερό. Τα χωριά πρόκειται να λάβουν ενισχύσεις μετά από συμφωνία της Συριακής κυβέρνηση, η οποία επετεύχθη στις 7 Ιανουαρίου του 2016.
«Αυτές οι σπαρακτικές ιστορίες πείνας καταδεικνύουν απλά την κορυφή του παγόβουνου. Οι Σύριοι υποφέρουν και πεθαίνουν σε ολόκληρη τη χώρα καθώς ο λιμός χρησιμοποιείται ως όπλο πολέμου, τόσο από την Συριακή κυβέρνηση όσο και από τις ένοπλες ομάδες. Με το να συνεχίζουν την επιβολή πολιορκιών σε περιοχές αμάχων και να επιτρέπουν τη βοήθεια μονάχα σποραδικά και κατά την κρίση τους, πυροδοτούν μια ανθρωπιστική κρίση και παίζουν με τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων», δήλωσε ο Φίλιπ Λούθερ, Διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. «Η χρήση της πείνας των αμάχων ως πολεμική μέθοδος αποτελεί έγκλημα πολέμου. Και οι δυο πλευρές που πολιορκούν περιοχές αμάχων - η κυβέρνηση και οι μη κρατικές ένοπλες ομάδες - πρέπει να σταματήσουν να εμποδίζουν τις προμήθειες ανακούφισης και να επιτρέπουν την άμεση και απρόσκοπτη πρόσβαση σε ανθρωπιστική βοήθεια.»
Ο ΟΗΕ υπολογίζει ότι περίπου 400.000 άνθρωποι επιβιώνουν χωρίς πρόσβαση σε σωτήρια βοήθεια σε 15 πολιορκημένες τοποθεσίες σε ολόκληρη τη Συρία. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενέκρινε δύο ψηφίσματα, καλώντας όλα τα εμπλεκόμενα μέρη της σύγκρουσης να άρουν όλες τις πολιορκίες και να χορηγούν πρόσβαση σε ανθρωπιστική βοήθεια. Μέχρι στιγμής, όλα τα μέρη έχουν αποτύχει να συμμορφωθούν με τα ψηφίσματα αυτά για να απαλύνουν τον πόνο των αμάχων στη Συρία.
Οι δυο γειτονικές επαρχίες Μαντάγια και Μπουκέιν, δυτικά της Δαμασκού, βρίσκονται σε πολιορκία από τον Ιούλιο του 2015 από τις δυνάμεις της Συριακής κυβέρνησης. Εκτιμάται ότι περίπου 40.000 άνθρωποι βρίσκονται παγιδευμένοι στα δύο χωριά, αποκομμένοι από ηλεκτρισμό και αποθέματα σε νερό.
Τελευταία φορά που έλαβαν ανθρωπιστική βοήθεια ήταν τον Οκτώβριο του 2015 και οι προμήθειες έχουν έκτοτε εξαντληθεί. Τον Σεπτέμβριο του 2015 συμφωνήθηκε κατάπαυση του πυρός που είχε ως στόχο την απρόσκοπτη πρόσβαση σε ανθρωπιστική βοήθεια και την απομάκρυνση τραυματισμένων πολιτών, αλλά δεν εφαρμόστηκε στην πράξη.
Οικογένειες δεν διαθέτουν βασικές προμήθειες σε τρόφιμα. Κάποιες προμήθειες περνάνε μέσα από την πολιορκημένη ζώνη αλλά κοστολογούνται υπέρμετρα ακριβά. Οι οικογένειες βρίσκονται σε αναζήτηση τροφής στα γύρω δάση όπου θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο, καθώς κινδυνεύουν από ελεύθερους σκοπευτές ή ενεργές νάρκες.
Μοχάμαντ, κάτοικος της επαρχίας Μαντάγια
Δήλωση της 7ης /1/2016
Κάθε μέρα ξυπνάω και ξεκινώ την αναζήτηση για τροφή. Έχω χάσει πολύ βάρος, μοιάζω σαν σκελετός καλυμμένος μόνο με δέρμα. Κάθε μέρα αισθάνομαι πως θα λιποθυμήσω και πως δεν θα ξαναξυπνήσω. Έχω γυναίκα και τρία παιδιά. Τρώμε μια φορά κάθε δυο μέρες ώστε να είμαστε σίγουροι πως ό,τι μπορούμε να αγοράσουμε θα μας φτάσει. Για τις άλλες μέρες έχουμε νερό και αλάτι και καμιά φορά και φύλλα από τα δέντρα. Κάποιες φορές οργανώσεις αγοράζουν τρόφιμα από τους προμηθευτές και τα μοιράζουν, ωστόσο δεν αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες όλων των ανθρώπων.
Στη Μαντάγια βλέπεις κινούμενους σκελετούς. Τα παιδιά πάντα κλαίνε. Έχουμε και πολλούς ανθρώπους με χρόνιες παθήσεις. Κάποιος μου είπε πως πηγαίνουν καθημερινά στα σημεία ελέγχου αλλά η κυβέρνηση δεν τους επιτρέπει να περάσουν. Έχουμε μόνο ένα πρόχειρα στημένο νοσοκομείο, με ένα μόνο δωμάτιο αλλά χωρίς ιατρικό εξοπλισμό ή προμήθειες.
Δεν υπάρχει ηλεκτρισμός, ούτε και νερό από τον Μάρτιο του 2015 και στα δύο χωριά. Έχουμε μια ελάχιστη ποσότητα τροφής αλλά δεν υπάρχουν καθόλου λαχανικά, αλεύρι ούτε και ψωμί. Δεν έχουμε ζάχαρη, ούτε και ρύζι. Κάποιοι άνθρωποι ζουν καταναλώνοντας τρόφιμα που είχαν διασώσει για έκτακτες περιστάσεις ή προϊόντα που μπορούν να ετοιμαστούν χωρίς νερό ή και κάποιες φορές με τρόφιμα που φτάνουν από αέρος από τη συριακή κυβέρνηση.
Πριν τρεις μήνες, η ένοπλη ομάδα Jaysh al-Fateh εκτέλεσε δύο άνδρες επειδή τους έπιασαν να εισάγουν λαθραία τροφή στα χωριά. Τα τζαμιά στα διπλανά χωριά ανακοίνωσαν τις εκτελέσεις και προειδοποίησαν πως όποιος αποπειραθεί να φέρει λαθραία έστω και ένα καρβέλι ψωμί θα έχει την ίδια μοίρα. Η ένοπλη ομάδα βομβάρδισε την κύρια δεξαμενή νερού πριν μερικούς μήνες και δεν έχει μείνει καθόλου νερό. Δεν έχουμε λάβει ούτε καύσιμα από τα Ηνωμένα Έθνη και γι’ αυτό καίμε ξύλα για να ζεσταθούμε.
