Τρεις μέρες, τη μία πίσω από την άλλη, έκανε η μαμά τη διαδρομή από το μέρος της πόλης που εδώ θα το αποκαλούσαν ευγενικά «τα προάστια» ως το Κεντρικό Ταχυδρομείο του Χαρτούμ, μέχρι να μπορέσει να μου μιλήσει. Όταν το έμαθα αργότερα, δε με εξέπληξε. Την έβλεπα ολοκάθαρα, χωμένη με δυσκολία στο ξύλινο θάλαμο, να κάνει αέρα στο πρόσωπό της με την άκρη του tobe της για ν’ απαλύνει την ασφυκτική ζέστη. Απ’ τη μεριά μου, με θυμάμαι στο διάδρομο της Φοιτητικής Εστίας με το πρόσωπο χωμένο στον αγκώνα να παλεύω να μην ακούσει εκείνη στη φωνή μου τα δάκρυα και το απερίγραπτο άγχος που μου γεννούσε η Αθήνα. «Από υγεία καλά και στη Σχολή τα καταφέρνω, ναι, φυσικά και προσεύχομαι. Πού βρίσκεται η Μέκα από εδώ; Εεε, νοτιοανατολικά.» Δεν μπορούσα να μοιραστώ μαζί της τίποτα απολύτως απ’ όσα με απέλπιζαν.
Στο Σουδάν οι μέρες δεν διαρκούν λιγότερο τον χειμώνα και αισθητά περισσότερο το καλοκαίρι, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να προσαρμόζονται οι ώρες της προσευχής. Με αποτέλεσμα, να χάνεις μία ή περισσότερες από αυτές τις πέντε στιγμές επαφής μέσα στη μέρα, κινδυνεύοντας να βρεθείς χωρίς προστασία ή καθοδήγηση ή ανάταση.
O πρώτος μου ενθουσιασμός για τη Δύση είχε εξατμιστεί μέσα σε λίγους μήνες. Τι να το κάνεις που μπορούσες να αγοράσεις κρέας ήδη κομμένο για χάρη σου; Τι να τα κάνεις όλα εκείνα τα γλυκά σε ζωγραφισμένα μεταλλικά κουτιά, ιδανικά για να φυλάς μέσα ζάχαρη ή αλεύρι; Ή, τα φαρμακεία, τόσο γεμάτα από μπουκάλια και κουτάκια και φιαλίδια σε κάθε σχήμα και χρώμα που σχεδόν εύχεσαι να αρρωστήσεις προκειμένου να τα δοκιμάσεις; Τα καταστήματα, τα γεμάτα με αντικείμενα που δεν σου είχαν περάσει ποτέ απ’ το μυαλό, το κάθε τι, τέλεια φτιαγμένο και ανθεκτικό, τα σούπερ μάρκετ ξέχειλα από τρόφιμα αλλά ύποπτα άδεια από οποιαδήποτε μυρωδιά!;
Και όλα τα ράφια να αδειάζουν και να ξαναγεμίζουν με τρόπο μαγικό. Ο ταχυδρόμος να φέρνει τα γράμματα κάθε μέρα την ίδια ώρα. Τα τραίνα και τα τραμ να μη σταματούν ποτέ. Οι ανθρώπινες δραστηριότητες να συνεχίζονται άσχετα με το αν βρέχει ή έχει ήλιο, άσχετα με το οτιδήποτε. Υπάρχει σ’ αυτήν την κανονικότητα κάτι απάνθρωπο, όχι;
Μα, φυσικά και αντιλαμβάνομαι την αξία του να μπορείς να βασιστείς στα ασθενοφόρα και τις αντλίες της πυροσβεστικής. Όπως κι εκτιμώ το ότι κανείς εδώ δεν έχει ανάγκη να κυνηγάει τα περιστέρια ή τις πάπιες στο Βασιλικό Κήπο για να τα ψήσει, όπως κάνουν οι συμπατριώτες μου στις όχθες του Νείλου. Όμως, δεν υπάρχει ντροπή σε αυτό.
Ενώ εδώ, το θέαμα και μόνο των ζητιάνων με καταρρακώνει. Δεν μπορώ να τους αντικρίσω κατάματα, ούτε χρήματα να τους δώσω. Υπάρχει κάτι τρομερά αφύσικο στο ότι υπάρχουν σε αυτή την πόλη άστεγοι με λευκή επιδερμίδα που ζητιανεύουν, που ψάχνουν τα σκουπίδια. Υπάρχει κάτι που με γεμίζει ενοχή στο ότι εγώ, από μια τρελή, κατασπαραγμένη χώρα, είμαι, έστω όσο σπουδάζω, σε καλύτερη μοίρα από εκείνους.
22°
