Μόλις 30 Ιουνίου αλλά το Παρίσι βράζει απ' τη ζέστη. Και όχι μόνο. Κάτω απ' τα δένδρα της λεωφόρου το Gay Pride ξεδιπλώνεται χοροπηδώντας σε ρυθμούς Ρίο και χρώματα ουρανίου τόξου. Τα πιο όμορφα κορίτσια είναι αγόρια, τα πιο σέξυ αγόρια είναι κορίτσια. Απ' τα πεζοδρόμια τους χειροκροτούν, απ' τα παράθυρα τους ζητωκραυγάζουν. Και όλοι χορεύουν ακαταμάχητα.
Πηγαίνω αντίθετα στο ρεύμα. Είναι πιο καλά να τους συναντάς παρά να τους ακολουθείς. Χορεύω και θέλω ένα παπαγαλί φουστάνι με φούξια πούλιες.
«Παιδεραστές!» «Διεστραμένοι!» «Αδερφάρες!»
Παγώνω, σαστίζω, ψάχνω να βρω τον εισβολέα. Τελικά καταλαβαίνω ότι οι φωνές είναι από τους ίδιους τους διαδηλωτές. Στοχεύουν μια εκκλησία στη πιο κατω γωνια που προστατευεται απο αστυνομικους. Στα σκαλοπατια παπαδες με δαντελωτα φουστακια χαζογελουν αμηχανα, στο προαύλιο παρατεταγμένα καθαρόαιμα παπαδοπαίδια με κολαριστά άσπρα πουκάμισα και ατσαλάκωτο κούρεμα.
Το χειρότερο βίτσιο η υποκρισία;η μέγαλύτερη αμαρτία το ψέμα;
Τα πράγματα αγριεύουν. Oι διαδηλωτές ανεβαίνουν στα δένδρα, τα καθαροαίμα στοιχίζονται στα κάγκελα, ανταλλάσουν τις ίδιες βρισιές, «Αδερφή είσαι και φαίνεσαι !» «Εγώ φαίνομαι μωρή εσύ κρυβεσαι !» «Ξεφωνημένη !» «Σιγανοπαπαδιά !». Φοβάμαι μην εκτοξευθεί καμμιά λαμέ εικοσάποντη γόβα, μην εκτιναχθεί κανένα μανουάλι, μην ξεσκιστεί κανένα πετραχήλι.
«Καλεεεεεεε κάνε πιο κει να δέσω την κορδελλίτσα μου». Γυρίζω να χαμογελασω στην draguequeen και αντικρύζω έναν δίμετρο αστυνομικό να κρατά όλο νάζι μια λωρίδα περιφρούρισης στα χέρια. Σήμερα δεν θα χυθεί αίμα.
14°
