Η γριά [sic] που κάθεται απέναντί μου στο βαγόνι της Bakerloo φοράει αρβίλες. Σαν αυτές που σκέφτομαι να πάρω αλλά κωλώνω γιατί μου φαίνονται πολύ grunge για τη φάση μου.
Η γριά [sic] που κάθεται απέναντί μου στο βαγόνι της Bakerloo φοράει αρβίλες. (Σαν αυτές που σκέφτομαι να πάρω αλλά κωλώνω γιατί μου φαίνονται πολύ grunge για τη φάση μου.) Γυρνάω στα συμβατικά μου starakia. Για να επιστρέψω στην τύπισσα.
Γκρι οπάκ καλσόν. Γκρι καρέ. Τρεις κρίκοι σε κάθε αυτί. Δυο μοβ τούφες από αριστερά και δυο από δεξιά. Α, και μία κόκκινη. Λίγο πιο πίσω. Πάνινη τσάντα. Ισπανικές λέξεις. Ζωγραφισμένα (μαγικά;) μανιτάρια. Την κοζάρω με θράσος. Προσηλωμένη στο ipod, μασουλάει κάτι υγιεινό που ξετυλίγει από ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο. Δεν μου δίνει καμία σημασία.
Στον πραγματικό κόσμο, οι Άγγλοι πατινάρουν, στήνονται σε ουρές για τα τελευταία ψώνια και αλληλοτραπεζώνονται για ρόουστ μπιφ. Κουκουλωμένοι στα κασκόλ τους, χαζεύουν στα open markets και ανταλλάζουν ευχές. Μυρίζει καραμελωμένα αμύγδαλα και αχνιστό cider.
Μερικές φορές δεν θέλω να διαβάζω εφημερίδα. Δεν θέλω να μαθαίνω ιστορίες αλλωνών. Θέλω να παρατηρώ τους ανθρώπους. Και να σκαρφίζομαι δικές μου. Και για σένα που προτρέχεις, η 60άρα δεν είναι σούργελο. Είναι κουλ. Για την ακρίβεια είναι τόσο κουλ, όσο εγώ δεν θα είμαι ποτέ στη ζωή μου. Καλά Χριστούγεννα.
16°
