Το βράδυ δεν είχαμε καλά - καλά αντιληφθεί την κατάσταση. Καθόμασταν στο σαλόνι και βλέπαμε ειδήσεις. Κάποιοι μάλιστα, σκέφτονταν να βγουν. Σιγά – σιγά το πράγμα φούντωνε. «Ίσως είναι καλύτερα να μείνουμε σπίτι». Οι ώρες περνάνε και καταλαβαίνουμε πως δεν πρόκειται για απλούς τσακωμούς σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Σήμερα το πρωί το κτίριο που μένουμε, είναι περικυκλωμένο από αστυνομικούς. Οι υπηρεσίες που συνήθως μας παρέχονται, δε λειτουργούν (βιβλιοθήκη, καφετέρια, πισίνες), μέχρι νεωτέρας. Το δημαρχείο του Παρισιού αποφάσισε ακόμα το κλείσιμο σχολείων, μουσείων, γυμναστηρίων, γηπέδων, αγορών, και των περιφερειακών δημαρχείων. Το μετρό παραμένει ανοιχτό και λειτουργεί κανονικά.
Ο κόσμος κυκλοφορεί έξω σε φυσιολογικά επίπεδα. Επικρατεί, ωστόσο μια κατάσταση χάους και αβεβαιότητας. Βλέμματα χαμένα και αποσυντονισμένα. Ένας Ινδός κάτοικος δεν ήξερε αν ήταν σωστό να βγει από την εστία για να πάει στο σουπερ μάρκετ, γιατί, όπως λέει, «σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις βρίσκουν ευκαιρία να επιτεθούν σε ξένους ή μαύρους».
Ο Γάλλος Πρόεδρος έχει ζητήσει να περιορίσουμε τις εξόδους μας στο ελάχιστο. Τα σύνορα έκλεισαν, ζητήθηκε παρέμβαση του στρατού. Σας θυμίζει κάτι; Η ιστορία ξαναγράφεται επικίνδυνα. Είναι περίεργο, γιατί φαινομενικά η ανθρωπότητα είχε από καιρό απαρνηθεί την αγριότητα της φύσης της. Έφτιαξε πολιτισμό, νόμους, ιδανικά. Άνθρωποι σκοτώθηκαν για να έχουμε βασικές θεμελιώδεις αξίες, τις οποίες τελικά δεν έχουμε, ίσως και ποτέ να μην είχαμε.
Το μόνο που έχουμε είναι ανθρώπους να σκοτώνονται καθημερινά. Παιδιά να θαλασσοπνίγονται στις ακτές, αλλά ακόμα να δημιουργηθεί hastag #jesuissurien. Άνθρωποι πεθαίνουν από τη μια στιγμή στην άλλη σα μαριονέττες που πέφτουν. Δείχνουμε την συμπαράστασή μας, γράφουμε κι ένα σχόλιο στο facebook, λυπούμαστε, θυμώνουμε. Με το κράτος, την θρησκεία, την κακή μας τύχη, την παλιοκοινωνία. Αλλά σοκαριζόμαστε στ’αλήθεια;
Γιατί μάλλον κάτι τέτοιες εικόνες ωμής, στεγνής βίας γίνονται με έναν τρόπο μέρος της καθημερινότητά μας και το τρομακτικότερο απ’όλα είναι πως τείνουμε να τις συνηθίζουμε. Συνηθίζουμε τον πόνο, την εν ψυχρώ δολοφονία, αθώων ψυχών. Και αυτό είναι το πιο απάνθρωπο απ’όλα.
