Ποια γενέθλια μας πηγαίνουν ευκολότερα πίσω στην παιδική ηλικία ξυπνώντας κάθε είδους αναμνήσεις και νοσταλγία, τα δικά μας ή του Χριστού; Η μάταιη τούτη ερώτηση έχει ακόμη λιγότερη σημασία αν κανείς, όπως εγώ και η Athens Voice ας πούμε, έχει γεννηθεί Νοέμβριο οπότε μπορεί αυτός ο Κανείς να αρχίσει να θυμάται τα περασμένα και να συγκινείται σα μικρό παιδί έναν ολόκληρο μήνα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. Ειδικά όταν ο Νοέμβριος του Δέκα κατόρθωσε να συγκεντρώσει τόσα σύμβολα από το παρελθόν.
Αρχή έγινε στις 15 Νοέμβρη όταν, με πρωτοβουλία της Ελληνικής Κινηματογραφικής Λέσχης Λουξεμβούργου, προβλήθηκε, σε κεντρικό κινηματοθέατρο της πόλεως μας και με μεγάλη προσέλευση ομογενών, το ντοκιμαντέρ “Once in a Lifetime” της Νικόλ Αλεξανδροπούλου για το Γιάννη Πετρίδη που ήταν παρών στο πανί αλλά και στην αίθουσα, τον άνθρωπο που στις δεκαετίες του 70 και του 80 τροφοδότησε με μουσική και με όνειρα χιλιάδες ελληνόπαιδες από 7 έως 77 ετών! Ο τύπος με την φοβερή φωνή και τις ακόμα φοβερότερες γνώσεις, ο τύπος που μας μάθαινε την ίδια εποχή με τον λευκό από τους Σκληρούς του Μαϊάμι ότι η αξυρισιά είναι στυλ, ο τύπος που είχε σπίτι του τόση μουσική όση δεν είχαν όλα τα δισκάδικα του Χαλανδρίου (πολλά χρόνια πριν βγουν τα mp3 και την είχε μάλιστα σε βινύλιο, που πιάνει περισσότερο τόπο) και που, όταν εγώ ετοιμαζόμουνα για διαγωνίσματα ή ελέγχους, αυτός πετούσε σε Αμερική και Ευρώπη για να δει συναυλίες και ταινίες (που μπορεί να μην έρχονταν καν στην Ελλάδα) για να τις περιγράψει στο ράδιο ή στο ΠΟΠ&ΡΟΚ. Δεν ήθελα να γίνω Πετρίδης στη θέση του Πετρίδη διότι τέτοια σχολή δεν υπήρχε στο μηχανογραφικό και το μυαλό μου δεν πήγαινε τότε παραπέρα από το μηχανογραφικό αλλά συναυλίες και ταινίες στο εξωτερικό ήθελα να μπορώ να βλέπω.
Ο Πετρίδης έπαιζε τα πάντα αλλά Scorpions δεν τον θυμάμαι να παίζει. Όχι ότι χρειαζόταν βέβαια, οι Scorpions ήταν παντού στην Ελλάδα του 80 και χωρίς αυτόν. Παραμονή των γενεθλίων μου στις 21 Νοεμβρίου του Δέκα, ήταν στο Rockhal του Λουξεμβούργου. Ο Klaus Meine, προφέροντας με κάθε δυνατό τρόπο το όνομα της χώρας (κοροϊδεύοντας ή ελπίζοντας ότι κάπως θα πετύχει και τη γνήσια λούξικη προφορά;) θυμήθηκε ότι την πρώτη φορά που έπαιξαν εδώ ήταν σε μια «Αίθουσα Εκδηλώσεων» (“Salle de fête” είπε). Εγώ πάλι, πηγαίνοντας μετά το τέλος της συναυλίας να πάρω το USB key που περιείχε το live που μόλις παρακολούθησα, θυμήθηκα πώς το 1986 ένα παιδί από άλλη τάξη αγόρασε το διπλό δίσκο World Wide Live (ακόμα δεν είχε εφευρεθεί το World Wide Web), τον οποίο αντέγραψε ο διπλανός μου στο θρανίο σε κασέτα, την οποία κασέτα αντέγραψα κι εγώ μετά και άκουγα άνευ διακοπής μέχρι που την μάσησε το ΑΚΑΙ και ησύχασε.
Μια βδομάδα αργότερα, επέστρεψα στο Rockhal. Το Rockhal είναι ένας κύβος από μπετόν αρμέ στη σκιά των υψικαμίνων του Belval-Ouest στο Ν. Λουξεμβούργο. Η χαλυβουργία πέθανε το 1997 αλλά ο τόπος όχι και κομμάτι της μεταμόρφωσης από το 2005 κι έπειτα είναι και το Rockhal (6500 χωράει η μεγάλη αίθουσα, 1200 η μικρή), ο ναός του ροκ που έλειπε από το Μεγάλο Δουκάτο. Στις 28 Νοεμβρίου έπαιζαν εδώ οι Faithless. Οι Faithless βεβαίως δεν μπορούν να με ξανακάνουν παιδί, είναι ιστορικώς και χρονολογικώς αδύνατο, οι μνήμες που κουβαλούν για μένα είναι μόλις δεκαπέντε χρόνια παλιές, μνήμες αϋπνίας στη Δανία από την αγωνία ότι δεν θα καταφέρω να τελειώσω το μεταπτυχιακό. Οι αναμνήσεις βέβαια από τη συναυλία τους στο Λουξεμβούργο ήταν ετοιμοπαράδοτες αμέσως μετά το τέλος της, όχι σε USB key αλλά σε διπλό CD με αυτοκόλλητη διευκρίνηση “LIVE 2010 Sun November 28th Rockhal Luxembourg”. Γιατί να νοσταλγήσεις κάτι για μήνες ή χρόνια όταν μπορείς να αρχίσεις να το νοσταλγείς ήδη από την επομένη;
Εκτός βέβαια αν την επομένη έχει άλλη συναυλία. Αλλαγή χώρας και πόλης, Βέλγιο και Βρυξέλλες. Από το Rockhal της πάλαι ποτέ χαλυβουργίας στο Cirque Royal της πάλαι ποτέ αποικιοκρατίας, αν και το Cirque Royal ΔΕΝ χτίστηκε με τα κέρδη από το Κονγκό όπως οι υπόλοιπες Βρυξέλλες που μας κληροδότησε ο Λεοπόλδος. Το Cirque Royal είναι μια σκοτεινή κατακόμβη, ένα ιλιγγιώδες (η ανώτατη κερκίδα λέγεται Παράδεισος) πολυγωνικό αμφιθέατρο που τον 19ο αιώνα στέγαζε ένα τσίρκο και τον 20ο αιώνα φιλοξενούσε τον Maurice Chevalier και τον Maurice Béjart. Στο Cirque Royal έπαιζαν στις 29 Νοέμβρη οι Suede. Οι Suede σηματοδοτούν τη τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα. Τους ανακάλυψα με καθυστέρηση γιατί ξεκίνησαν όταν εγώ ήμουνα χαμένος στη σκοτεινή κατακόμβη του στρατού, έδωσαν κι αυτοί ήχο στις αϋπνίες και στους έρωτες της Δανίας και, όταν στο τέλος της χιλιετίας αντιμετώπισα ένα κρισιμότατο δίλημμα, αυτοί διαβεβαίωναν ότι “Everything will flow”. Αποδείχτηκε ότι είχαν δίκιο. Από το 96 επίσης έχουν διαβεβαιώσει ότι “Europe is our playground”. Κι εδώ νομίζω ότι έχουν δίκιο.
ΥΓ Ποια είναι η τέταρτη συναυλία είπατε; Δεν έχει γίνει ακόμη. Ο Ozzy θα παίξει στο Rockhal του χρόνου τον Ιούνιο.
15°
