Τι μας έκανε να γελάσουμε την εβδομάδα που πέρασε: Από το Ράδιο Αρβύλα μέχρι το νέο βιβλίο του Woody, τι μας έκανε να γελάσουμε δυνατά.
Το χιούμορ, ως λήμμα στο λεξικό του Δορμπαράκη, στριμώχνεται ανάμεσα στον «χιονοστρόβιλο» και τον «χιτώνα» και ορίζεται ως «εύθυμη διάθεση, άκακη ειρωνεία, πνευματώδης αστεϊσμός, γελαστή αντιμετώπιση δυσκολίας ή παθήματος». Ένας στρόβιλος, λοιπόν, ο οποίος μπορεί να καταλήξει και σε παγετώνα αν η ποιότητα του αστείου είναι κακή, ένας χιτώνας που μέσα του θα κρυφτεί η προσωπικότητα εκείνης που θα κάνει πλάκα ή, πάλι, ο στρόβιλος που θα τον παρασύρει αποκαλύπτοντας την ποιότητά της. Στη δυσκολία της εποχής, που οι παρέες ποινικοποιούνται, εκεί δηλαδή όπου το γέλιο προκύπτει αβίαστα και η καθημερινότητα βαραίνει το χαμόγελο, είναι σημαντικό να βρίσκει κάποιος αφορμή να γελάει. Βλέποντας πλάνα από τη χιονισμένη Μαδρίτη, ο κόσμος γελούσε χορεύοντας κι έπαιζε χιονοπόλεμο. Το γέλιο είναι ζωοποιός δύναμη. Τι συνιστά καλό χιούμορ δε θα σας απαντήσω. Παρακάτω όμως θα διαβάσετε με τι γέλασα πολύ την εβδομάδα που πέρασα, την κατά τεκμήριο, μια από τις πιο καταθλιπτικές εβδομάδες του χρόνου.
Ράδιο Αρβύλα, η επιστροφή
Ήδη από τη δεκαετία του ’90 είχε ξεκινήσει η επιτυχία τους, η οποία, με προσθήκες, απώλειες και επαναπροσδιορισμούς έφτασε το 21. Οι ίδιοι, με αρχηγό τον Κανάκη, κατάφεραν να κρατήσουν χαμηλό προφίλ στην προσωπική τους ζωή άρα να μην ενοχλήσουν με ξιπασιές όπως έχουμε δει από άλλους πολλούς παρουσιαστές, να παραμένουν στην εποχή, να διασκεδάζουν πολύ μεταξύ τους και να κάνουν κάτι ζηλευτό: να χαρίζουν γέλιο σε όλη την Ελλάδα χωρίς να μετακινηθούν από την πόλη τους. Τους ζηλεύω, τους χαίρομαι και γελάω καθώς αναγνωρίζω την προσπάθειά τους να κάνουν ο ένας τον άλλον να γελάσει, όπως κάνουμε με τους φίλους. Δεν είναι πάντα πετυχημένα όσα λένε, αλλά πάντα θα μου θυμίζουν τους φίλους μου που όταν βρισκόμαστε, στεκόμαστε όρθιοι για ώρα μέχρι να πούμε τα νέα μας και να γελάσουμε δυνατά, ο ένας πάνω στα λόγια του άλλου. Ράδιο Αρβύλα, κάθε βράδυ στις 20:00 στο Open.
Ο Σκορτσέζε και η Λίμποβιτς
Δυνατά γέλια και να γεμίζει η οθόνη δόντια: ο Μάρτι και η Φραν Λίμποβιτς συναντιούνται στην παραγωγή του Netflix «Pretend it’s a city» και θυμούνται τις πρώτες τους βόλτες στη Νέα Υόρκη, τα μεγάλα πάρτι και τη φιλία τους που κρατά αιώνες. Κάθε Πρωτοχρονιά την περνούν μαζί στην αίθουσα προβολής του μεγάλου σκηνοθέτη βλέποντας ταινίες. «Έχεις τρελαθεί; Θα κάνεις μιούζικαλ τη ζωή της Εύα Περόν; Θα γίνεις περίγελως της Νέας Υόρκης; Μην το κάνεις!», είχε πει στον Robert Stigwood. «Γι’ αυτό δεν θα έβγαζα χρήματα στον κινηματογράφο», συνέχισε αυτοσαρκαζόμενη. Το μετρό, το θέατρο, οι σεζ λόγνκ στην Time Square, όλα τα τοπόσημα και η ανθρωπογεωγραφία της μητρόπολης του κόσμου περνά από τις φλεγματικές συζητήσεις του μεγάλου σκηνοθέτη και της συγγραφέως και humorist. Σκεφτείτε το, στα ελληνικά το χρησιμοποιούμε μόνο ως ειρωνία: χιουμορίστας. Το Docuseries «Pretend it’s a city» είναι διαθέσιμο στο Netflix.
Το τίποτα του Γούντι Άλλεν
Τον περασμένο Δεκέμβριο ο Woody έκλεισε το 85 του χρόνια και στις σελίδες του βιβλίου που μεταφράστηκε από τον Γιώργο - Ίκαρο Μπαμπασάκη και κυκλοφόρησε στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς από τις εκδόσεις Ψυχογιός, διηγείται όλη του τη ζωή: από το μπαμπά κομπιναδόρο και τα αδέρφια και τις πέντε αδερφές της μαμάς του που τον μοσχοανάθρεψαν, στις πρώτες ταινίες, στον έρωτα του με την Diane Hall, έπειτα και για πάντα Keaton και τις περιπέτειες στο penthouse του που έβλεπε όλο το Central Park και τα σκοτεινά χρόνια με τη Mia Farrow και όλα όσα βίαια και άσχημα έγιναν μεταξύ τους. Καθώς χάνεσαι στην ανάγνωση, αρχίζεις να ακούς τη φωνή του να σου περιγράφει τις τρομερές συναντήσεις με παραγωγούς, τις ακόμη πιο τρομερές συναντήσεις με το παράλογο, όπως αυτό καταγράφηκε στις ταινίες του, γελάς δυνατά, ακούς το κλαρινέτο του να ακομπανιάρει την αφήγηση. «Όταν κλείσαμε το τηλέφωνο με τον Φελίνι, του ορκίστηκα ότι θα πάω να τον δω την επόμενη φορά που θα ερχόμουν στη Ρώμη, αλλά μετά πέθανε, ίσως γιατί αισθάνθηκε ότι σοβαρολογώ». Το βιβλίο του Woody Allen «Σχετικά με το Τίποτα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Ας πάει ο παλιός ο χρόνος
Ο Charlie Brooker and Annabel Jones συνέγραψαν ένα υπέροχο σενάριο ενός «ντοκιμαντέρ», ένα ημερολόγιο της χρονιάς που πέρασαν. Ο Samuel Jackson, o Hugh Grantκαι η Lisa Kudrow στους πρωταγωνιστικούς ρόλους διηγούνται τα τεκταινόμενα της χρονιάς από τον ιό, στον Floyd, στον Τραμπ και τον Μπάιντεν που, όπως εξηγεί η ίδια η Βασίλισσα Ελισάβετ (εξαιρετική η Tracey Ullman) «είχαμε γνωριστεί στην ορκωμοσία μου το 1953». Η φωνή του αφηγητή Laurence Fishburne δένει τα στιγμιότυπα που τα διαπερνά χιούμορ οξυδερκές, καυστικό και ευθύβολο. «Μετά τον Donald Trump, η Kamala Harris είναι η δεύτερη έγχρωμη υποψήφια των εκλογών του 2020». Η κωμωδία «Death to 2020» είναι διαθέσιμη στο Netflix.
Ένοχη απόλαυση: managereos
Τα αγαπημένα μου βίντεο είναι αυτά της Κατερίνας Καινούριου και ο τρόπος που σατιρίζει την ιδιαίτερη εκφορά του ρο της. Ο Μάριος Μητράκης είναι ηχολήπτης και δάσκαλος, ασχολείται με το digital marketing και τώρα δουλεύει ως δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο. Ο λογαριασμός του πήρε φωτιά το 2019 όταν και ξεκίνησε να κάνει δημιουργικά voice over στους πρωταγωνιστές του GNTM. Τα βίντεό του γρήγορα έγιναν viral με τη Βίκυ Καγιά, την Ηλιάνα Παπαγεωργίου και τον Μπράτη να μοιράζονται stories και να κάνουν σχόλια και το αντικείμενο ενδιαφέροντος επεκτάθηκε στα άλλα reality και στους διασήμους αυτής της χώρας. «Χαίρομαι που γελάτε, συνεχίστε έτσι γιατί το έχουμε ανάγκη», μου έγραψε στο instagram όταν του ζήτησα μερικές πληροφορίες παραπάνω και έτσι, με αυτήν τη φράση, απέδειξε ότι το χιούμορ που αφορά πολύ κόσμο οφείλει να έχει ευγένεια. Να είναι αιχμηρό αλλά όχι να καρφώνει.
16°
