Καθισμένη οκλαδόν στο σαλόνι μιας φίλης, με κούπες τσάι ανάμεσά μας και κομμάτια από την «δημιουργική playlist» να ακούγονται στο βάθος, προσπαθούμε να κατεβάσουμε ιδέες και να συνθέσουμε ιστορίες με χαρακτήρες που έχουμε ήδη σκαρφιστεί, αλλά τους λείπει η προσωπικότητα. Τους βάζουμε σε περίεργα περιβάλλοντα, τους ζευγαρώνουμε, τους χωρίζουμε, τους σκοτώνουμε και τους ανασταίνουμε μέχρι να προκύψουν χιλιάδες φανταστικά περιστατικά και σύμπαντα. Κάπου εκεί στον πνευματικό οίστρο της λέω «πες μου μία φράση και θα πρέπει να φτιάξω μία μίνι ιστορία με πέντε προτάσεις!» και εκείνη απαντάει «κάτσε ξέρω ένα site που κάνει κάτι τέτοιο».
Έτσι λοιπόν ανακαλύψαμε την ιστοσελίδα «η ατάκα που έγινε ιστορία», όπου εσύ μπορείς να στείλεις μία οποιαδήποτε πρόταση στον κυβερνοχώρο και να επιστρέψει σε εσένα σε μορφή μίας πανέμορφης ιστοριούλας, γραμμένη από τα χέρια της Μαρίας Τσατσάκη. Περάσαμε ώρες κάνοντας κλικ δεξιά και αριστερά, διαβάσαμε κάθε ιστορία που μας περίμενε, την μοιραστήκαμε και με άλλους και τελικά βρήκαμε την δημιουργό και συζητήσαμε για το ίντερνετ, τις ιστορίες, την Αθήνα, τα παραμύθια και πολλά πολλά ακόμα.
Πώς ακριβώς προέκυψε η ιδέα της Ατάκας και γιατί επέλεξες να την κάνεις σελίδα στο διαδίκτυο;
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό του Σαββάτου το 2016, είχαμε πρόβα με τη θεατρική ομάδα και η φίλη Νίκη – από το Ελπινίκη- μου είπε μια ατάκα που είχε ακούσει το προηγούμενο βράδυ:
«Πες μου τώρα πώς να κοιμηθώ, που μυρίζω μόνο εσύ»
Μια μικρή σπίθα άναψε μέσα μου! ‘Ηξερα ότι κάτι θέλω να γίνει με αυτή την ατάκα κι εκείνη τη στιγμή η Νίκη μου λέει:
Έτσι ξεκίνησαν όλα. Έγραψα την πρώτη μου ιστορία από την ατάκα της Νίκης και άρχισα να συλλέγω ατάκες από την Ελίνα, τη Μαρία, από φίλους, γνωστούς και άγνωστους. Οι ιστορίες μου έχουν ώρα, μέρα και μέρος. Η ατάκα ντύνεται με το πιο ταιριαστό της φόρεμα και ζωντανεύει μέσα από αληθινές και φανταστικές ιστορίες. Πέρασε ένας χρόνος συλλέγοντας ατάκες και γράφοντας ιστορίες. Σκέφτηκα ότι θα ήθελα να γίνουν ένα βιβλίο και να μυρίζω τα φύλλα του καινούριου σε κάποιο βιβλιοπωλείο. Ωστόσο, δεν προέκυψε κι έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω τη δική μου σελίδα. Βασανίστηκα να βρω το όνομα γιατί το marketing background μου φώναζε «Μπααα, βρες κάτι καλύτερο»
Ιανουάριος 2018: βγήκε, λοιπόν, live με μεγάλη μου χαρά και ενθουσιασμό η σελίδα μου. Αν δεν είχα βεβαία τη βοήθεια της Σοφίας που έφτιαξε την ιστοσελίδα, της Ρωξάνης για τα κείμενα περί δικαιωμάτων και της Χρύσας που “χτενίζει” τα κείμενα επισημαίνοντας μου τα (ν) που χάνονται μέσα στιςιστορίες μου, αλλά και όσων μου είπαν «Προχώρα!», το όνειρο αυτό δε θα γινόταν πραγματικότητα και τους ευχαριστώ όλους πολύ γι αυτό.
Έχω επιλέξει αυτό τον «διαδραστικό» τρόπο γραφής, γιατί με προκαλεί να ταξιδέψω δημιουργικά παντού με τα μάτια και τις ψυχές άλλων ανθρώπων “αγγίζοντας” συναισθήματα που μπορεί να μη νιώσω ποτέ. Αυτό με μαγεύει! Η σελίδα μου είναι ο τόπος συνάντησης. Η χαρά μου δεν περιγράφεται όταν μοιράζεται κάποιος την ατάκα του. Όμως, η μεγαλύτερη χαρά μου είναι όταν μοιράζεται μαζί μου το συναίσθημα του πώς η ατάκα που έγινε ιστορία άγγιξε τη δική του ψυχή.
Από πού προέκυψε αυτό το πάθος του να φτιάχνεις ιστορίες;
Έχω πάθος με το να παρατηρώ τους ανθρώπους και να μαντεύω τα συναισθήματα τους και τις ιστορίες τους. Θα ήθελα πολύ να είμαι ακριβής στην ταύτιση της δικής μου αίσθησης με το δικό τους συναίσθημα/την ιστορία τους, αλλά πολλές φορές δε συμβαίνει και απλά μένω στην υπόθεση. Είναι μια τακτική που έμαθα στο θέατρο. Ασχολούμαι σχεδόν 12 χρόνια ερασιτεχνικά με το θέατρο και δάσκαλος μας ήταν πάντα η παρατήρηση. Η παρατήρηση των άλλων για να δεις πώς περπατάνε, πώς μιλάνε, πώς αντιδρούν, πώς γελάνε. Είτε απλά ως παρατήρηση είτε ως συνύπαρξη στη σκηνή μαζί τους, ώστε να βρεις τον πιο φυσικό τρόπο να αντιδράσεις εσύ.
Λατρεύω στην καθημερινότητα μου να δημιουργώ ιστορίες στο μυαλό μου από το πουθενά και να ταξιδεύω σε διαφορετικές καταστάσεις, περιστάσεις και μέρη με συνταξιδιώτες ανθρώπους που παρατηρώ που γνωρίζω και συναναστρέφομαι καθημερινά.
Πες μου λίγα λόγια για εσένα σαν άτομο. Με τι ασχολείσαι και πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
Μια «ανησυχία» σαν άνθρωπος την έχω, δε μπορώ να πω. Προφανώς μου αρέσει πολύ το γράψιμο γι’ αυτό και το #atakaistoria. Έγραφα από μικρή και μου άρεσε πολύ. Η συγγραφή για εμένα είναι η αναζήτηση μου για να βρω τον εαυτό μου και τα όρια των άλλων. Η ώρα που συγγράφω είναι η στιγμή που κοιτάζω με μανία την οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού -ανάλογα που θα με βρει η έμπνευση.
Συνήθως μυρίζει ένα άρωμα από κάποιο τσάι με παράξενη γεύση και λίγη κανέλα, ενώ ακούγεται ο ήχος του πληκτρολογίου που προσπαθεί να πιάσει τον ίδιο ρυθμό με τη μουσική που γεμίζει το χώρο γύρω μου και η δυνατή φωνή μου που διαβάζει ότι γράφω. Ασυναίσθητα μιλάω φωναχτά για να ακούω τι γράφω, το νιώθω καλύτερα! Αυτή είναι η στιγμή της ευτυχίας μου που με κάνει να χαμογελάω.
Πάμε παρακάτω, το θέατρο είναι η «μόνιμη» σταθερά μου τα τελευταία χρόνια τόσο για να παρακολουθώ, για να γράφω θεατρικά όσο και να παίζω επί σκηνής. Είναι μια άλλη πλευρά της μαγείας που μου αρέσει να ζω. Τι πιο όμορφο να έχεις την ευκαιρία να «παίζεις» κάποιον άλλον, ψάχνοντας να δεις τι και πώς αισθάνεται ανακαλύπτοντας τις δικές σου άγνωστες πτυχές.
Ο χορός, από την άλλη, είναι μια κίνηση προς την ευτυχία μου! Λατρεύω το swing και χάνομαι στις μελωδίες πολλά βράδια σε πάρτυ με την καλύτερη παρέα, που μετά από 5 χρόνια στο dancefloor υπάρχει μια αμοιβαία χαρούμενα χορευτική ατμόσφαιρα την οποία απολαμβάνω πολύ. Κάποιος σου κρατάει το χέρι και μοιράζεστε μαζί μια στροφή, βήματα μπρος και πίσω που σε κάνουν να αισθάνεσαι τόσο όμορφα, ακούγοντας το ρυθμό της μουσικής από την καρδιά στα πόδια σου. Ο χορός, όμως, δε σταματάει εκεί, οι παραδοσιακοί ήχοι ξεσηκώνουν τη καρδιά μου και τα πόδια μου. Ξεχωρίζω τα κρητικά, γιατί είμαι από την Κρήτη και τον Ικαριώτικο γιατί για έναν παράξενο λόγο με «μεθάει» ο ήχος του. Κάνω και κάτι μικρές απόπειρες σε εναλλακτικούς παραδοσιακούς χορούς, αλλά ακόμα είναι αρχή.
Είναι άραγε η Αθήνα μία καλή περίπτωση πόλης για να ακούσεις ατάκες και να φτιάξεις ιστορίες; Ποια είναι η αγαπημένη σου περιοχή;
Η Αθήνα είναι ο τόπος που γεννήθηκα αλλά δε μεγάλωσα. Ήμουν αρκετά μικρή όταν έφυγα που δεν το θυμάμαι, όμως η λατρεία μου ήταν τόσο έντονη που κι εγώ και οι γονείς μου απορούσαν. Είναι σχεδόν ανεξήγητο το δέσιμό μου με αυτήν την πόλη. Για εμένα δεν είναι απλά μια καλή περίπτωση πόλης για να ακούσεις ατάκες και να φτιάξεις ιστορίες, είναι μια καλή περίπτωση πόλης για ζήσεις το γλυκό της χάος. Να περπατήσεις στα μοναδικά της δρομάκια από τα Εξάρχεια μέχρι τις ανηφόρες της Κυψέλης, να ονειρευτείς στα σκαλιά του Πανεπιστημίου και να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου μπροστά από μια πόρτα που είναι ήδη ανοιχτή, να τραγουδήσεις μεθυσμένος με τους φίλους σου στη Διονύσου Αρεοπαγίτου, να φωνάζεις στο λόφο του Λυκαβηττού και κανένας να μη σε ακούει, να περπατήσεις στην Αλεξάνδρας όλες τις ώρες της νύχτας για να πας στο Γκύζη, να τρέξεις στο Πεδίον του Άρεως Κυριακή πρωί όταν ξαφνικά σε σταματάει ένα παιδάκι επειδή δεν πρόλαβε να πατήσει το φρένο του ποδηλάτου.
Η Αθήνα είναι μια καλή περίπτωση πόλης για να ζήσεις μεταξύ αγνώστων και να μη νιώθεις άγνωστος, να παρατηρείς τους γύρω σου χωρίς να ενοχλείς, να γελάς φωναχτά και να μη σε νοιάζει, είναι η πόλη σου. Η Αθήνα είναι η πόλη που μπορείς ζήσεις για να δημιουργήσεις ιστορίες με τη σφραγίδα μιας ατάκας που θέλει να ζήσει. Αν το κέντρο θεωρείται περιοχή αυτή είναι αγαπημένη μου περιοχή, γιατί την έχω περπατήσει και ποδηλατήσει σπιθαμή προς σπιθαμή, γιατί την έχω αγαπήσει σπιθαμή προς σπιθαμή και γιατί τη νιώθω σπίτι μου.
Τοπ 5 αγαπημένων ιστοριών που έχεις γράψει!
Top 5 ε; Δύσκολη επιλογή να μπορώ να ξεχωρίσω ότι όμορφο έχω «ζήσει» σε κάθε ιστορία, αλλά θα δώσω τις top επιλογές που συνήθως θα προτείνω σε κάποιον να διαβάσει για να έχει μια γεύση απo #atakaistoria:
2. «Όπως κάθε Σάββατο η ίδια ιστορία» - η ατάκα-έμπνευση από μια άγνωστη ηλικιωμένη κυρία που χαιρετούσα κάθε Σάββατο πίσω από ένa παράθυρο στα Εξάρχεια
6. «Όταν έχασα…» - η ατάκα που με έκανε να νιώσω τον πόνο της
Ok, σταματάω! Τop 6 γιατί μου αρέσουν οι άρτιοι αριθμοί!
Ποιοι είναι μερικοί συγγραφείς που θαυμάζεις; Η αν όχι συγγραφείς, κάποιοι που σε καθηλώνουν με τις ιστορίες τους.
Κάνω κι εγώ πολλές φορές αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου, αλλά δεν έχω απάντηση. Θα σου πω τη σκέψη μου. Αρχίζω να σκέφτομαι ότι μου αρέσει πολύ να διαβάζω παραμύθια, γιατί ξυπνάνε την παιδικότητα μου. Ακόμη, σκέφτομαι ότι κάπου- κάπου θα ξεφυλλίσω αγαπημένα βιβλία και θα διαβάσω αποσπάσματα από το Όφις και Κρίνο ή το Μικρό Πρίγκιπα. Από την άλλη, μου έρχεται η Σονάτα του Σεληνόφωτος και τα ανείπωτα συναισθήματα που βγαίνουν μέσα από τα ποιήματα που πολλά βράδια διαβάζω έτσι για καληνύχτα. Η σκέψη μου όμως δε σταματάει, αλλά χάνεται στα θεατρικά έργα που έχω δει ή έχω παίξει ζωντανεύοντας άλλες εικόνες και άλλες καταστάσεις. Έτσι, δεν μπορώ να απαντήσω ούτε σε εμένα ούτε και σε εσένα αν με καθηλώνει κάποιος συγγραφέας περισσότερο ή λιγότερο με τις ιστορίες του. Αφήνομαι στο μονοπάτι του καθενός και όπου βγει!
Αν μπορούσαμε να περιορίσουμε την Αθήνα σε μία και μόνο ατάκα, ποια ατάκα θα ήταν;
Και αν η Αθήνα δεν είναι μαγεία, τότε τι είναι;
Εσύ ακόμα να στείλεις τη δική σου ατάκα για να γίνει ιστορία;
16°
