Ο Μπρους Σπρίνγκστιν, σε μια νέα αποκαλυπτική συνέντευξή του, μίλησε ανοιχτά για τα θέματα ψυχικής υγείας με τα οποία βρέθηκε αντιμέτωπος.
Ο τραγουδιστής της ροκ τόνισε σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Esquire» ότι έπαθε πρώτη φορά νευρικό κλονισμό σε ηλικία 32 ετών, το 1982, όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ του «Nebraska».
Παρ’ όλο που δεν γνωρίζει τι προκάλεσε την κατάρρευση, ο Σπρίνγκστιν εκτίμησε ότι το γεγονός ότι μεγάλωνε και η παιδική του ηλικία έπαιξαν ρόλο.
«Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι καθώς μεγαλώνουμε, το βάρος των ατακτοποίητων αποσκευών μας γίνεται πιο βαρύ... πολύ βαρύτερο... Πριν από πολύ καιρό, οι άμυνες που έχτισα για να αντέχω το άγχος της παιδικής μου ηλικίας, για να σώσω αυτό που είχα από τον εαυτό μου, δεν ήταν πλέον χρήσιμες. Κάνω κατάχρηση των σωτήριων δυνάμεών τους».
«Βασίστηκα σε αυτές για να απομονώσω τον εαυτό μου, να σφραγίσω την αποξένωσή μου, να με αποκλείσω από τη ζωή μου, να ελέγχω τους άλλους και να συγκρατώ τα συναισθήματά μου σε καταστροφικό βαθμό».
Όπως είπε, στα χρόνια της εφηβείας ανακάλυψε τη μουσική που τον βοήθησε να καταπολεμήσει τα αρχικά στάδια της κατάθλιψης που προκλήθηκαν εν μέρει από μια δύσκολη σχέση με τον πατέρα του, ο οποίος υπέφερε και ο ίδιος από θέματα ψυχικής υγείας.
«Όταν ήμουν παιδί και ως έφηβος... ένιωθα σαν ένα πολύ, πολύ κενό σκάφος. Και μόνο όταν άρχισα να το γεμίζω με μουσική, άρχισα να νιώθω την προσωπική μου δύναμη και την επίδρασή μου στους φίλους μου και στον μικρό κόσμο στον οποίο ήμουν. Άρχισα να έχω κάποια αίσθηση του εαυτού μου. Αλλά βγήκε από ένα μέρος πραγματικού κενού» τόνισε ο τραγουδιστής.
Και πρόσθεσε: «Η μητέρα μου ήταν συμπονετική και πολύ προσεκτική με τα συναισθήματα των άλλων. Βάδιζε στον κόσμο με σκοπό, αλλά απαλά, ελαφρά. Όλα αυτά ήταν τα πράγματα που ευθυγραμμίστηκαν με το δικό μου πνεύμα. Αυτό ήταν που ήμουν. Ήρθαν φυσικά σε μένα. Ο πατέρας μου κοίταξε όλα αυτά τα πράγματα ως αδυναμίες. Ήταν πολύ απαξιωτικός κυρίως για το ποιος ήμουν. Και αυτό σε στέλνει σε μια δια βίου αναζήτηση».
Ο Μπρους Σπρίνγκστιν σε αυτή την εξομολογητική του συνέντευξη είπε ότι τώρα ξέρει καλύτερα τα προειδοποιητικά σημάδια της ψυχικής ασθένειας και μπορεί να τα αναγνωρίσει γρήγορα. «Έχω έρθει αρκετά κοντά της [στην ψυχική ασθένεια] ξέρω ότι δεν είμαι εντελώς καλά. Έπρεπε να αντιμετωπίσω πολλά αυτά τα χρόνια και λαμβάνω συνδυασμό φαρμάκων που με κρατούν, διαφορετικά μπορώ να παρεκκλίνω... οι τροχοί μπορούν να βγουν λίγο εκτός. Έτσι πρέπει να παρακολουθούμαστε στην οικογένειά μας. Πρέπει να παρακολουθώ τα παιδιά μου και ήμουν τυχερός εκεί».
Ο Σπρίνγκστιν μίλησε και για έναν στενό φίλο που θεωρούσε ως «μεγαλύτερο γιο του», ο οποίος αυτοκτόνησε. «Ήταν πολύ, πολύ άρρωστος. Έτσι, τελικά, παραμένουν πάντα ένα μυστήριο - αυτές οι τελευταίες στιγμές. Πάντα λέω, λοιπόν, κάποιος ήταν σε κακό μέρος και τον έπιασε έξω η βροχή. Κάποια άλλη νύχτα, κάποιος μπορεί να ήταν εκεί... και να μη συνέβη».
