Θα το πλήρωνε πολύ ακριβά εκείνο το «Σε κλείνω γιατί είμαι σε συνάντηση» που είπε σε μια καριόλα που του τηλεφώνησε κάτι για να μάθει. Και δεν θα το πλήρωνε σ’ αυτήν αλλά στο Λιζάκι που καθόταν ήσυχα, δίπλα του στον καναπέ. «Δεν κάνει να λέμε ψέματα…», του είπε η Λίζα παιδικά αθώα καθώς σηκωνόταν από τον καναπέ για να καθίσει στην απέναντί του πολυθρόνα. Κάτι πήγε εκείνος να πει για να δικαιολογηθεί αλλά… διαμπερές το Λιζάκι στα αυτιά, δεν κράτησε ούτε λέξη!
Ζήλεψε; Μπα… Αλλά ποια μεγαλύτερη χαζομάρα απ’ το να μοιράζεσαι καναπέ διθέσιο με τη Λίζα και να μην το λες! Και το Λιζάκι μόνο χαζό δεν ήθελε το αγόρι της... Καθισμένη καθώς ήταν απέναντί του, καβάλησε με το ένα πόδι το μπράτσο της πολυθρόνας. Η πλάτη της χαλαρά ακουμπισμένη πίσω σαν να μην τρέχει κάτι. Το κινητό στο ένα χέρι και το άλλο ελεύθερο μα όχι για πολύ. Γελάκια, ναζάκια και αφή στην οθόνη του, έδιναν μιαν εντύπωση πως με κάποιον σαλιαρίζει. Δεκάλεπτο μετά, τα δυο της δάχτυλα στο στόμα και από εκεί… στο σωστό σημείο για να εκτιναχθεί ο άλλος από τον καναπέ έτοιμος να την πνίξει.
Με μια κίνηση γεμάτη οργή και πάθος πήρε το κινητό από τα χέρια της για να δει με ποιον έκανε chat. Το κινητό μαύρο και παγωμένο σαν ποτέ να μην είχε λειτουργήσει. «Μου έχει τελειώσει η μπαταρία από χθες», του είπε η Λίζα τραβώντας τον από τη ζώνη. “I am back”, είχε γράψει με τις δαχτυλιές της πάνω στη μαύρη οθόνη. Ας πρόσεχε! Αυτός...
15°
