Ιδέα απ’ τις λίγες το είχε βρει να διασχίσουν το δρόμο νύχτα μακριά από φανάρια και διαβάσεις των πεζών για ένα φιλί παθιασμένο ανάμεσα στα δυο ρεύματα κυκλοφορίας.
«Είσαι πιο τρελός από εμένα», του είπε η Λίζα γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν το έκανε για να την εντυπωσιάσει αλλά γιατί αυτό ήταν. Σπάνιος. Απ’ όλα τα αγόρια ο πιο τέλειος. Έτσι τον κοίταζε, έτσι τον έβλεπε κι ας μην μπορούσε να το προφέρει. Θα του το έδειχνε με κάθε δικό της τρόπο, πότε πολύ προσωπικά, πότε δημόσια και δίχως να νοιάζεται.
Στο σπίτι, κάτω απ’ το ντους με το νερό γυρισμένο στο κρύο να δροσίζει το πάθος και το σεξ τους, οι λέξεις του στο αυτί της ποίηση βάρδου που εξυμνούσε ηγεμόνες. Το χαμόγελό της και η σιωπή της να τον κάνουν να απορεί και να το εκφράζει: «Τι μωρό μου;». «Εξαντλείς τη φαντασία μου», του απάντησε με το νερό να της βαραίνει τα βλέφαρα και να της γαργαλάει τη γλώσσα.
«Εσύ όχι…», της απάντησε αυτός και απότομα τη γύρισε με πρόσωπο στον τοίχο. Άλλο τίποτα δεν ήθελε απ’ το να ξεδιψάσει, περιμένοντας γονατιστός το νερό στο τέλος της διαδρομής από την αρχή της σπονδυλικής της στήλης ως το τελείωμα. Πολύ χαμηλά… πολύ!
17°
