Κρεμόταν απ’ τα χείλη του η Λίζα. Σοβαρά τώρα… Δεν σκεφτόταν έρωτες και πάθη. Να του πάρει την παραμικρή γνώση ήθελε και φυσικά να ακούσει τα σχέδια του για το επόμενο project μπλα μπλα μπλα. Εκείνος σαν να μην μπορεί να την κοιτάξει στα μάτια, είχε εστιάσει στις σχισμές της. Έτσι της είπε μετά. Σε εκείνες των δαχτύλων όπως φαίνονταν απ’ το χαμόγελο της γόβας ως τις δυο –και τις δυο- άκρες των χειλιών της.
Με τις σημειώσεις στο χέρι, πριν χωριστούν, της πρότεινε να περπατήσουν μαζί τους δρόμους της πόλης. Το Λιζάκι δέχθηκε, άφησε τις σημειώσεις στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, διόρθωσε το κραγιόν και κατέβηκε. Εκείνος της πρόσφερε μπράτσο για στήριγμα. Έκαναν το γύρο του τετραγώνου μια φορά, δυο φορές, τρεις φορές… μέχρι που το Λιζάκι σταμάτησε, τον κοίταξε, γέλασε πολύ για να καταλήξει να τον ρωτά: «Και οι άλλοι δρόμοι;»… «Οι άλλοι δρόμοι το βράδυ», της απάντησε αυτός και έφυγε χαμογελώντας.
«Δεν μου έχει συμβεί ξανά να περπατώ στον δρόμο και να μην κοιτάζουν εμένα», της είπε στη μέση της νύχτας. «Μεγάλο πρόβλημα αυτό», του απάντησε η Λίζα για να τον κάνει να ανασηκώσει το φρύδι του με αστείο προβληματισμό. «Εγώ προτιμώ να είμαι αόρατη. Να μην υπάρχω», συνέχισε. «Μου αρέσεις πάρα πολύ», της είπε πολύ σοβαρά και την τράβηξε απ’ το χέρι να χορέψουν.
«Πώς θα γράψεις ότι τέλειωσε η μέρα σήμερα;», την ρώτησε αυτός για να εκμαιεύσει τις προθέσεις της για μετά. Το Λιζάκι έπιασε το χέρι του, το έστριψε ώστε να δει την ώρα στο ρολόι του και ξεφυσώντας του απάντησε: «Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της, κλώτσησε μέσα τη βαλίτσα, χάιδεψε το κεφάλι του σκύλου της και αποκοιμήθηκε στον καναπέ με τα ρούχα». Πριν προλάβει να την κοιτάξει ακόμα πιο απορημένος, η Λίζα του έλυσε την απορία ψιθυρίζοντάς του στο αυτί «Είναι 3.15. Έχω χάσει την ευκαιρία να γράψω πώς τελειώνει η μέρα για την οποία καίγεσαι να μάθεις… Άρα ή δεν θα μάθεις ή δεν θα το γράψω…»
Εκείνος διάλεξε. Εκείνη διάλεξε. Και το μόνο που ξέρουμε είναι πως διάλεξαν το ίδιο αλλά όχι τι…
