«Για πρωινό θέλω αβοκάντο με μέλι και καρύδια. Τα καρύδια όχι ολόκληρα αλλά θρυμματισμένα. Το αβοκάντο κομμένο σε κύβους και το μέλι περιχυμένο σε σταγόνες. Αν είσαι εκείνο το θαύμα που ούτε καν υποψιαζόμουν και θέλεις να πασπαλίσεις το πρωινό μου με κανέλα, κάνε το μόνο με φρεσκοτριμμένη. Οτιδήποτε άλλο θα το καταλάβω, να ξέρεις»… Κάπως έτσι εξηγούσε το Λιζάκι τι παίρνει για πρωινό κοιτάζοντάς τον στα μάτια. Εκείνος ούτε την είχε ρωτήσει, ούτε και το είχε σκοπό αλλά παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τις πρωινές απαιτήσεις της.
Την επόμενη μέρα ο δίσκος με το πρωινό της προσταγής της βρισκόταν στο κρεβάτι καθώς η Λίζα τεντωνόταν. Εκείνη η κανέλα τρίφτηκε ακριβώς μπροστά στα μάτια της και εκείνος περίμενε το λιγότερο ένα ευχαριστήριο φιλί… μα ούτε καν χαμόγελο.
«Δεν παίρνω πρωινό», του είπε, σπρώχνοντας τον δίσκο.
Εκείνος κρατήθηκε πάρα πολύ για να μην φορτώσει μπροστά της. Εδώ που τα λέμε το πρωινό σαν πρωινό δεν ήταν κακό έτσι κι αλλιώς. Άφησε στην άκρη το πιρούνι και άρχισε να τρώει με τα δάχτυλά του έναν προς έναν τους κύβους του αβοκάντο μπροστά της. Στο τελείωμα αναστέναξε από ικανοποίηση και έκανε πως σηκώνεται απ’ το κρεβάτι. Το Λιζάκι μετανιωμένο τον τράβηξε απ’ το μπλουζάκι. Έπιασε το χέρι του και έγλυψε τα δάχτυλά του αχόρταγα.
«Γιατί δεν πήρες το πρωινό σου;», τη ρώτησε αυτός…
«Τώρα θα το πάρω», του απάντησε εκείνη, σπρώχνοντας προς τα κάτω με τα πέλματά της το σεντόνι που σκέπαζε το γυμνό της σώμα.
22°
