Καθισμένη στο πάτωμα η Λίζα φύσαγε τα νύχια της σιγανά δήθεν για να στεγνώσουν απ’ το μόλις βάψιμο. Εκείνος με νεύρα σπασμένα έπαιζε τα δάχτυλά του στο μπράτσο του καναπέ. Είχαν αργήσει στο ραντεβού με τους φίλους του. Πρώτη φορά δεν ήταν, όμως σίγουρα ήταν η πρώτη φορά που θα αργούσαν για λόγο άσχετο με σεξ.
«Ίσως αν έρθεις να τα φυσήξουμε μαζί να στεγνώσουν και πιο γρήγορα…», είπε εκείνη κοιτάζοντάς τον γεμάτη ενοχή τόσο εκνευριστικά θεατρινίστικα. Εκείνος δεν απάντησε, συνεχίζοντας να βλέπει στο μαύρο της κλειστής τηλεόρασης να καθρεφτίζεται η εξάντληση της υπομονής του. «Η ισχύς εν τη ενώσει…», συνέχισε αυτή χωρίς και πάλι να πάρει την παραμικρή αντίδρασή του. «Ενωμένοι για έναν κοινό σκοπό… Μαζί αμέσως καλύτερα…», μουρμούριζε για να τον παίξει μέχρι τελικής πτώσης όμως χωρίς αποτέλεσμα.
Δεκάλεπτο μετά σηκώθηκε και πήρε ένα κομματάκι βαμβάκι ποτισμένο στο ασετόν. «Στεγνώσανε αλλά νομίζω ότι θέλω να τους αλλάξω χρώμα. Θα κάνω γρήγορα…», του είπε, έχοντας ήδη ξεβάψει το νύχι του αντίχειρα. Η φλεβίτσα στον αριστερό του κρόταφο έτοιμη να εκραγεί ωστόσο εκείνος συνέχιζε να μην αντιδρά. Κάπως έτσι η Λίζα ξέβαψε προκλητικά αργά ένα ένα τα νύχια της και με την ίδια ταχύτητα τα ξαναέβαψε όχι άλλο χρώμα, μα ακριβώς το ίδιο… Όταν τελείωσε άρχισε πάλι να τα φυσάει απαλά ένα προς ένα σαν να σβήνει κεράκι γενεθλίων.
«Τελείωσες;», της είπε αυτός όρθιος πια.
«Ναι, θα χρειαστώ λίγο χρόνο μέχρι να στεγνώσουν…», απάντησε εκείνη.
Η Λίζα ακούμπησε στις παλάμες του τα δάχτυλά της και δεν πήρε στιγμή τα μάτια της από τα μάτια του καθώς εκείνος έσφιγγε δυνατά τα δάχτυλά της καταστρέφοντας περισσότερο από λυσσασμένα το φρεσκοβαμμένο μανικιούρ της.
Σεξ τιμωρητικό στα όρθια. «Αυτό ήθελες;», τη ρώτησε. «Ξέρεις πώς βγαίνει;», ανταπάντησε αυτή, δείχνοντάς του το κατακόκκινο βερνίκι της πάνω στην ολοκαίνουρια μεταξωτή γραβάτα του.
18°
