Ο φλώρος πότης (πίνει τρέντυ κοκτέιλ)

Επειδή (1) δεν πίνω πολύ και (2) είμαι λίγο ψωνισμένο άτομο, ενθουσιάζομαι όταν κάποιος μου λέει για ένα ολοκαίνουργιο κοκτέιλ δικής του έμπνευσης που περιέχει βότκα από κουκούτσια αγριοπερίστερου Δρέσδης και λικέρ που φτιάχνει στο κουβαδάκι του ένας μοναχός στο Ελσίνκι, αποστάζοντας ρέγγες της Βαλτικής μέσα σε τουλίπες. Αλλά όχι από τις κοινές τουλίπες του συρμού, όοοοοχι, οι συγκεκριμένες τουλίπες είναι εμπριμέ και φυτρώνουν μόνον σε ένα κανάλι, στο οποίο συχνάζουν τσαλαπετεινοί μαζί με βιολογικές μπεκάτσες από τη Νέα Ζηλανδία. Γιατί πάνε κι έρχονται όλα αυτά τα ζωντανά ανά την Υφήλιο, είναι μυστήριο – πάντως βάζουν το λιθαράκι τους στα εξαντρίκ κοκτέιλ, τα οποία είναι τόσο της μόδας.

Ακούγεται υπερβολική η παραπάνω τεράστια παράγραφος, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια έχω δοκιμάσει ένα σκασμό ασυνήθιστα κοκτέιλ επιπέδου Ντιγκιντανγκίνι - κοκτέιλ, κλασικά, με σιρόπι αγαύης, το οποίο είναι τρομερά χάι χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις, ΚΑΙ με σιρόπι από τραχανά, που θα μπορούσε να το αποκαλέσει κανείς άνετα «βλαχαδερό συστατικό». Μόνο που, ως συστατικό σε κοκτέιλ, ανεβάζει την πολυπλοκότητα και παράλληλα, την τιμή (μπάι δε γουεη, ήτανε νόστιμο κοκτέιλ…) Η τρούφα, οι σπόροι τόνκα, ο κρόκος Κοζάνης/σαφράν, τα σπάνια πιπέρια, σπόρια, αρωματικά βότανα, τσάγια, αλάτια, σιρόπια, μπαχαρικά, ρίζες, σκόνες και θρύψαλα από τις δέκα άκρες του κόσμου, τα αποστάγματα, αρώματα, δάκρυα, ιχνοστοιχεία, τα εκατοντάδες υπερ-διαλεχτά ή/και αλαμπουρνέζικα συστατικά, μετατρέπουν το απλό ποτό σε μια «γευστική εμπειρία». Κάποιος μπορεί να παρατηρήσει ότι το ίδιο κάνει και ένα σωστά μαγειρεμένο εξοχικό, ή κι ένας καλός μουσακάς. Απλώς δεν σερβίρεται σε ποτήρι με φέτα ανανά, και μάλλον κοστίζει φθηνότερα.

Ή υπάρχει κάποιος εκεί έξω που παραγγέλνει ένα κοκτέιλ με φλοίδες χρυσού και μαύρο χαβιάρι, υπολογίζοντας να πληρώσει κάτω από είκοσι πέντε ευρώ; Πόσο, κάτω από είκοσι; Γιατί ένα τέτοιο κοκτέιλ χρεώνεται 19 ευρώ, το λιγότερο. Ένα μέσο μπερδεψουάρ (=τρέντυ) κοκτέιλ, το πληρώνεις από 12-20 ευρώ – τις φλοίδες χρυσού, που είναι ολόχρυσες και θα καταλήξουν στον καμπινέ σου, για ποιο λόγο λες ότι θα στις δώσουνε τζάμπα;

Το κοκτέιλ-που-κάνει-καλό-στην-υγεία, είναι το αγαπημένο μου (=πιο φλώρικο, πεθαίνεις – ο ορισμός του Ντιγκιντανγκίνι). Έχει μέσα πούλπα μήλου, μάνγκο(υ), ακτινίδιου ή άλλου εξωτικού φρούτου, ακόμα και άθλιου λίτσι(ου), που όμως για μυστήριους λόγους, το έχουμε περί πολλού. Το καλό-στην-υγεία λοιπόν είναι χτυπημένο στο μίξερ – αυτή η βαβούρα που σου σπάει τα νεύρα στο μπαρ, πάνω που συζητάς με τον καλό σου για την αγαπημένη σχέση σας και βγάζετε μαχαίρια, το ΜΠΡΡΡΡΡ του μίξερ πίσω από τη σχέση σας, είναι η καταραμένη ΠΟΥΛΠΑ, που οφείλει να χτυπηθεί αυτή τη στιγμή ακριβώς, για να είναι φρέσκια. Άλλοι την κάνουνε πουρέ από νωρίς και τη βάζουνε στο ψυγείο, αλλά όχι εμείς, γιατί θέλουμε να έχει όλες τις βιταμίνες του το κοκτέιλ όταν σερβιριστεί.

Για ποιο λόγο θέλει να πιει βιταμίνες κάποιος που πάει σε μπαρ, θεός και η ψυχή του – αλλά μου έχει τύχει: να είμαι σε μπαρ, να με ψήνει, εύκολα, ο μπάρμαν ότι το κοκτέιλ με τις πολλές βιταμίνες θα με κάνει τούρμπο και θα μου περάσει η υπνηλία μαχαίρι, να πίνω το κοκτέιλ, να αισθάνομαι όντως τις βιταμίνες να κυλούνε στο αίμα μου, και μετά να πληρώνω το δεκαπεντάρι σκεφτόμενη «το άξιζε, όμως, ήτανε πολύ πουλπάτο». Για την ακρίβεια, το έχω κάνει στο παρελθόν, τώρα τα έχω κόψει κάτι τέτοια μπερεκέτια, μια και το καλό-στην-υγεία κοκτέιλ έχει μέσα πολύ λίγο αλκοόλ, που ενώ διαφημίζεται ότι είναι σπάνιο και το φτιάχνει ο παππούς με το κουβαδάκι κλπ κλπ, στην πραγματικότητα είναι μπόμπα του κερατά. Δεν την καταλαβαίνεις μέσα σε τόση πούλπα, χώρια το σιρόπι αγαύης. Η οποία αγαύη είναι σπαστική από μόνη της, με τέτοιο όνομα, θα τη χαστούκιζα αν την πετύχαινα πουθενά...

Ας μην παρασύρομαι: ψοφάω για κοκτέιλ με κόκκινη πιπεριά, με τζίντζερ, με πάπρικα, με μπούκοβο άμα λάχει (ο Πόντιος ποτέ δεν ζεματιέται), καυτερά, γλυκόπικρα και όχι πουλπάτα, επειδή όταν ξεπετάγεται το φρούτο μέσα στο μπαρ, μου φαίνεται ξενερωτικό, σαν υπενθύμιση ότι δεν τρώω αρκετά φρούτα, που είναι αλήθεια, αλλά ποιος ενδιαφέρεται για την αλήθεια όταν βγαίνει το βράδυ; Δεν θέλεις καν να σου πει η κολλητή σου ότι δεν σου πάει καθόλου αυτό το χρώμα, ή αυτός ο γκόμενος. Θέλεις απλώς ένα ποτό, και να πείτε καμιά σαχλαμάρα, να περάσει η ώρα και να πάτε στα κρεβάτια σας, μια και μερικές από εσάς έχετε γεννηθεί νυστάζοντας. Συγκεκριμένα εγώ, που δεν πίνω πολύ επειδή με πιάνει τρομερή νύστα, και προτιμώ τα κοκτέιλ με μάτια και με φρύδια επειδή έχουν ελάχιστο αλκοόλ και άρα δεν με ρίχνουν νοκ άουτ. Παρά μόνον όταν το ελάχιστο αλκοόλ είναι για εντριβές, ή για να βγάζεις τις ετικέτες από τα βαζάκια της μαρμελάδας. (αν είσαι ο Γιώργος Ευσταθίου και τα θέλεις χωρίς ετικέτες).

Πάμε ξανά στα κοκτέιλ και τη σημασία τους στη σύγχρονη ζωή: είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να πέσεις στα πατώματα κλαίγοντας, όταν έχεις μπροστά σου ένα τέτοιο κοκτέιλ-υπερπαραγωγή - το κοιτάς και βάζεις τα γέλια, άρα μπαίνεις σε καλύτερη φάση από ότι αν έπινες ξερά ουίσκια, λόγω προσωπικής σου καταστροφής.

Περνάω πολύ καλά όταν βγαίνω με μία ή περισσότερες φίλες, και παραγγέλνουμε από ένα θεό-κουλο κοκτέιλ η κάθε μία, από αυτά που πριν δέκα χρόνια θα το αποκαλούσαμε «ρεζίλικο» : δοκιμάζουμε τα κοκτέιλ της διπλανής μας κάνοντας «αααα!» και «ουουου!» επειδή αυτά τα ωραία, τεχνικολόρ ποτήρια με την Άρτα και τα Γιάννενα απάνω τους, με τα κοπανισμένα ποδαράκια αστακού που ανέβηκε ξυπόλητος στην Παναγιά της Τήνου και θρεφόταν με γιόγκι μπέρι και κουκουναρόψυχα Ιμαλάϊων, αυτά τα φανταιζί ποτά με τα οκτώ πιπέρια και τις πέντε βανίλιες ταμένες στον ‘Αγιο Φανούρη, με τα σπάνια αποστάγματα εντελβάις και Τζαμαϊκανής μπανανόφλουδας, μας κάνουν να νοιώθουμε λίγο έφηβες. Ότι και καλά είμαστε σε μια φάση της ζωής μας που μπορούμε να δοκιμάσουμε όποια μπούρδα μας κατέβει στο κεφάλι, έχοντας το ακαταλόγιστο, λόγω ηλικίας…