Στη Θεσσαλονίκη όλα συμβαίνουν στο κέντρο. Η βόλτα, το χάζι, ο καφές, το φαγητό, το shopping, είναι σταθερά και ακλόνητα τα σύνορα του χάρτη ευζωίας αυτής της πόλης. Και είναι πολύ δύσκολο να τα αμφισβητήσει κανείς. Όλοι συγκλίνουν εδώ, εξ ου και οι άπειρες επιλογές, ειδικά στο φαγητό, όπου, ανεξαρτήτως favourite spots και είδος κουζίνας, η γενική παραδοχή θέλει το κέντρο αήττητο. Αυτοκρατορία. Πλην «περιφερειακών» εξαιρέσεων, εδώ παίζεται το παιχνίδι της γεύσης, είναι νόμος.
Για τους γνωρίζοντες όμως και τους εντρυφούντες στη γαστριμαργία, ΟΚ, με τα burger houses, και τις Greek tavern oriented γεύσεις, που τα τελευταία χρόνια μονοπωλούν τις προτιμήσεις, ΟΚ με τα μεξικάνικα και τα finger food wine bars, τα παραδοσιακά ελληνικά εστιατόρια, τις μπιραρίες και τα China exotics. Πολύ καλές και πολλές καλές είναι οι επιλογές. Αδιαμφισβήτητα πράγματα. Όμως στο ιταλικό φαγητό το κέντρο της Θεσσαλονίκης ερχόταν πάντα δεύτερο, μέτρια πράματα, λίγες επιλογές, τίποτα σούπερ εκλεκτικό, ειδικά τα τελευταία χρόνια, «χωλαίνει» ο κλάδος. Ανεξήγητο μού είναι το γιατί σπανίζει το είδος.
Μέχρι που άνοιξε το “Da Leonardo Cucina Italiana” στην Πυλαία. Που κέντρο δεν τη λες, αλλά κατάφερε να τραβήξει την προσοχή και να συζητηθεί φέτος, αφού εξαιτίας της σημειώθηκαν αξιοπρόσεκτες μετακινήσεις «πληθυσμών» με προτίμηση στο «ιταλικό». Ο Αλέξανδρος Πεταλίδης και η κουζίνα του είναι ένα ισχυρότατο δέλεαρ, οι φρέσκιες χειροποίητες πίτσες και τα ζυμαρικά του, η κάβα και το εντυπωσιακά ραφιναρισμένο περιβάλλον του, σχεδιασμένο από τον Μηνά Κοσμίδη, προκαλούν κοσμοσυρροή και σούσουρο στη φυλή των «Ιταλιάνων». Πιάτα με χοιρινά σκαλοπίνια, προσούτο και φασκόμηλο, λινγκουίνι με καθαρισμένους αχινούς, σκόρδο, λεμόνι και φρέσκα κρεμμύδια, ρολάκια λαζάνια με σολομό, Φιλαδέλφεια, κρέμα γάλακτος και άνηθο, είναι μερικά από τα πιάτα του «Da Leonardo» που φέτος το χειμώνα «έγραψαν» στην γκουρμέ λίστα μου.
Δηλώνω φανατικός του. Από πίτσα διάλεγα πάντα αυτή με την baby ρόκα, τις φλοίδες παρμεζάνα και προσούτο, αν και ταλαντευόμουν για μια πιο χάρντκορ εκδοχή με βουβαλίσιο λουκάνικο Κερκίνης και τηγανητά αβγά. Κόλαση. Προχθές που τον επισκέφτηκα αποφάσισα να μην παραγγείλω εγώ, αλλά να εμπιστευτώ την αφεντιά του, που μελετούσε το νέο του ανοιξιάτικο κατάλογο. Και δεν το μετάνιωσα. Η σαλάτα Divitello, με ανάμεικτες πρασινάδες, εστραγκόν, μοσχαρίσιο ribeye, ρικότα και ντρέσινγκ μουστάρδας ντιζόν ήταν η προθέρμανση για μια πίτσα όπου ακόμα δεν την ονομάτισε, αλλά, πιστέψτε με, όπως και να την πει, θα σκοράρει στη νέα «κολεξιόν» του «Da Leonardo». Χωρίς σάλτσα, με βάση ντομάτα και μυρωδικά με λάδι τρούφας, πάνω της αναπαύονται baby πατάτες με κρέμα. Ηδονική. Και προϊόν φαντασίας και δημιουργικής έμπνευσης του καλού φίλου του Αλέξανδρου, Ανδρέα Λαγού. Εδώ τρώει όταν ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη ο ένας από τους «εθνικούς» μας σεφ, που δεν μπορεί, κάτι παραπάνω ξέρει! Κι έτσι λύθηκε φέτος και το θεματάκι που είχα με το ιταλικό. Magnifico!
Da Leonardo: Φιλίππου 50, Πυλαία, Θεσσαλονίκη, 2310323377
22°
