Κάτω από τη μεγάλη αχλαδιά, που σε πείσμα των περιβαλλοντικών συνθηκών ήταν γεμάτη καρπούς, και γλυκούς απ’ ό,τι μαθαίνω, απλώνεται ένας από τους πιο ωραίους κήπους της Αθήνας. Δροσερά φυλλώματα καλύπτουν κάθε πόντο τοίχου, η αχλαδιά που λέγαμε υψώνεται στη μέση σχεδόν, και μια φωτογραφία της Marylyn Monroe μάς χαμογελάει πίσω από τις πρασινάδες. Κάτω από τα δέντρα το μπαρ και η «φωλιά» του dj – όπου τις προάλλες έπαιζε μουσική ο φίλος Κωνσταντίνος Παντζόπουλος. Τραπεζάκια πάνω στα χαλικάκια, μοντέρνες καρέκλες και χαλαρότης. Γελαστές και νεανικές φάτσες γύρω γύρω, που κι αυτές σε πείσμα των περιβαλλοντικών συνθηκών γελούσαν, χόρευαν, μερικοί έτρωγαν, το καταδιασκέδαζαν. Vodka tonic με τρέλα, που μας ήρθε όπως τη ζητήσαμε, βυθιστήκαμε μέσα στα παγάκια της και αρχίσαμε τις παραγγελίες. Μας έλειψε η κουζίνα του Almaz, γιατί όλο το χειμώνα σέρβιραν finger food. Από τον κατάλογο που μας ήρθε σε συσκευασία LP, πολύ καλαίσθητη (για τους νεότερους έτσι λέγαμε παλιά τα βινύλια), διαλέξαμε: λιβανέζικα κίμπε, εύθρυπτα, νόστιμα και αλάδωτα (φωλιές από πληγούρι με γέμιση κιμά, κρεμμύδι, κουκουνάρι και μπαχαρικά με ντιπ γιαουρτιού) και χούμους με ταχίνι (πόσο πιο αυθεντικό να γίνει όταν η ιδιοκτήτρια έλκει καταγωγή από αραβική χώρα;). Επίσης, γλυκόξινη σαλάτα με διάφορα λαχανικά και σταφίδες, καβουρδισμένο κουκουνάρι, βινεγκρέτ μηλόξιδου, μπιφτεκάκια αφράτα, αρωματισμένα με φρέσκια ρίγανη, κονφί ντομάτας και πατατούλες τηγανητές, πένες με φρέσκο σολομό, σβησμένο με vodka και κρεμώδη σάλτσα άνηθου, κεμπάπ γιαουρτλού από αρνίσιο και μοσχαρίσιο κιμά με κόκκινη πικάντικη σάλτσα και ρύζι, «διαμαντένιες» γεύσεις καθαρές, απροσποίητες. Όσο για τα γλυκά τους, ήταν… του ονείρου, προεξάρχοντος του μπανόφι.
Το Almaz αγαπάει τις εκδηλώσεις, διοργανώνει συχνά παρουσιάσεις βιβλίων, live με γνωστούς performers και νύχτες με εναλλασσόμενους djs – η μουσική μετά από κάποια ώρα γίνεται έντονα χορευτική. Το Almaz θα μας κάνει παρέα όλο το καλοκαίρι και ίσως αργότερα ανοίξει και τα Δευτερότριτα που τώρα είναι κλειστό.
19°
