Τρώγοντας λαϊκά κι απλά στα Καβουράκια της Νίκαιας

Ούτε που κατάλαβα το πώς βρεθήκαμε εκεί. Μας το είχε συστήσει κάποια στιγμή, η μητέρα της αγαπημένης μου φίλης Μίνας Κ. που της το είχε συστήσει μια φίλη της, της οποίας ο άντρας διατηρεί εργοστάσιο κατασκευής οδοντογλυφίδας στην περιοχή. Καταλαβαίνετε … πιο φερέγγυες συστάσεις δεν γίνονται! Έτσι τρέξαμε στην Κοκκινιά, στη Νίκαια δηλαδή, όπου βρίσκεται η ταβέρνα, κυριολεκτικά ψαρωμένοι από το απειλητικό GPS της Μίνας, που μας έδινε οδηγίες στα αγγλικά, να στρίβουμε σε δρόμους που φέρναν μυθικά ονόματα: Προύσας, Καισάρειας, Λαοδικείας, Εφέσου, Ταρσούς, Βιθυνίας, Μενεμένης κλπ. κλπ., όλες οι μητροπόλεις της Αποκάλυψης του Ιωάννη σε μια συνοικία με πολλά διώροφα σπίτια. Παλιά προσφυγικά και χαμηλές πολυκατοικίες, όλα πεντακάθαρα – σπίτια νοικοκυραίων – με δρόμους και πεζοδρόμια, «γλειμμένα», που σε εμάς, τους συνηθισμένους να ανακυκλωνόμαστε στη γλίτσα του κέντρου της Αθήνας, φάνταζε εξωπραγματική.

Το «ταξίδι» είχε ξεκινήσει πριν φτάσουμε στον προορισμό μας, για να αποκορυφωθεί με το που φτάσαμε στην ταβέρνα: Παλιά Ελλάδα! Αυστηρό εσωτερικό στο σωστό μπλε ελεκτρίκ και λευκό, με πορτραίτα του Πάνου Γαβαλά και του Στράτου Διονυσίου στους τοίχους, αλλά και της πολύ όμορφης και πρόωρα χαμένης μητέρας του ιδιοκτήτη. Μαζί, κιθάρες, μπουζούκια, μπιμπελό και άλλες φωτογραφίες από λαϊκά γλέντια στους τοίχους, με το σωστό ψυγείο – μπαουλοντίβανο που  λειτουργεί σαν διαχωριστικό με την κουζίνα. Spotless! Δεν έχω βρεθεί σε τόσο ανεπιτήδευτη και καθαρή ταβέρνα εδώ και καιρό…

Έξω, τραπεζάκια προστατευμένα από τη νυχτερινή υγρασία κάτω από καταπράσινες πέργκολες, φωτισμένα με γιρλάντες από λαμπιόνια, ενώ γκαρσόνια περιφέρονται, ισορροπώντας δεξιοτεχνικά στα χέρια τους δίσκους γεμάτους με θαλασσινά. Σιωπηλά.  Ξέρετε όπως παλιά, χωρίς ωστόσο να είναι επιτηδευμένο ντεκόρ ελληνικής ρετρό ταινίας. Αφού να φαντασθείτε, κάποια στιγμή έπαθα παράκρουση και νόμιζα ότι οι μισοκρυμμένες πίσω από έναν λόφο από τσόφλια γαρίδας, κυρίες στο παραδιπλανό τραπέζι, ήταν η Φούλη Δημητρίου με την Φωτεινή Μαυράκη!

Καλά, περιττό να σας πω, ότι η παγκόσμια ανησυχία για τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος, δεν έχει φτάσει ακόμα στο σημείο αυτό της ελληνικής επικράτειας μια και άντρες, γυναίκες και παιδιά καπνίζανε αρειμανίως!

Η κουζίνα τώρα: καβουράκια (για αυτά πηγαίνει ο πολύς κόσμος) βραστά με λαδολέμονο, και υπερμεγέθεις - μετά συγχωρήσεως γαρίδες – όλα φερμένα από τις ανεμοδαρμένες ακτές της Αφρικανικής ηπείρου – τώρα μεταξύ μας, αυτά δεν μας τα ταΐζουν και στα, ας πούμε, «επώνυμα» εστιατόρια του κέντρου;  Οι βασικές σαλάτες σε γενναιόδωρες μερίδες και σωστά φτιαγμένες, υπάρχουν και όλα τα τηγανητά: γαύρος, κουτσουμούρες, μπακαλιαράκια. Δεν τα δοκιμάσαμε για να μην καταστρέψουμε την υπέροχη σιλουέτα μας!

Στην κάβα διαβάσαμε πολλά ούζα και τσίπουρα, τις γνωστές μπίρες και ένα χύμα κρασί. Τόσο όσο….

Αυτή τη φορά πέσαμε με τα μούτρα στο βαρύ πυροβολικό του καταστήματος: jumbo γαρίδες ψητές, βραστά καβουράκια, έναν ενδιαφέροντα μαριναρισμένο γαύρο με τομάτα, και μια μεγάλη, σωστά φτιαγμένη  μαρουλοσαλάτα, παγωμένες μπίρες! Τέλεια δηλαδή.

Τώρα θα μου πείτε ενδεχομένως οι γαρίδες να είχαν ξεχαστεί λίγο στη σχάρα και τα καβουράκια να ήταν ελαφρώς αφυδατωμένα στο βράσιμο…  Και λοιπόν; Ψιλά γράμματα. Νόστιμα ήταν, άλλωστε δεν πηγαίνει κανείς για να δοκιμάσει «υψηλή» κουζίνα σε αυτά τα μέρη και ευτυχώς. Ελπίζω μάλιστα να μην «εξωραϊστούν».

Ψαροταβέρνα Ζαρκαδούλας Δ. και Υιός, Βιθυνίας 32, Νίκαια, 210 4252770

(Η επιστροφή στην Αθήνα, ενώ είχαμε πάει από τον Πειραιά, ήταν πολύ πιο εύκολη. Η Βιθυνίας είναι κάθετη στην Πέτρου Ράλλη και τα υπόλοιπα γνωστά…)