Η Καλαμάτα συνεχίζει να μας εκπλήσσει με τα γαστρονομικά της στέκια. Αυτή τη φορά η έκπληξη δεν προήλθε από τίποτα το καινοτόμο, το δημιουργικό ή το ανανεωτικό, αλλά από το στέρεο και αυθεντικό παρελθόν. Η ταβέρνα Αλοίμονος σε μια βορειοδυτική συνοικία της Καλαμάτας (μεταξύ Ελατοχωρίου και Αχιλλέως) συντηρεί εδώ και μισό αιώνα τον μύθο της οικογενειακής παραδοσιακής ταβέρνας.
Το μαγαζί του Ηλία Αλοίμονου γωνιακό και ταπεινό. Ο εσωτερικός χώρος απλός με τζαμαρίες σε δυο πλευρές, ένα τζάκι για τον χειμώνα παρέα με το παλιό τζουκ-μποξ, (αδιάψευστο μάρτυρα των γλεντιών μιας άλλης εποχής με τραγούδια Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Γαβαλά, Αγγελόπουλο, Διονυσίου), τα βαρέλια με το κρασί σε μια γωνιά, κάποιοι πίνακες, τραπεζοκαθίσματα λιτά και στρώσιμο λαδόκολα.
«Το καλοκαίρι η ταβέρνα γίνεται καλοκαιρινή, στον ομορφότερο κήπο της Καλαμάτας», μου ψιθύρισαν. Ψιλόβρεχε, έκανε κρύο, ήταν σκοτάδι, αλλά πετάχτηκα για να το διαπιστώσω. Παρότι οι συνθήκες δύσκολες και ο κήπος παρατημένος από το καλοκαίρι, αυτό που είδα με ενθουσίασε: ένα μποστάνι αλλά με πατημένο χώμα, ελιές πανέμορφες να σκεπάζουν τον χώρο, περιφερειακά πυκνή βλάστηση για να εξασφαλισθεί η απομόνωση από τις περίεργες ματιές και με τη φαντασία μου, αλλά και με τα λεγόμενα της παρέας, είδα τον Καλαματιανό Θερινό Παράδεισο!
Το μαγαζί έχει μέχρι τώρα φιλοξενήσει τρεις γενιές ανθρώπων που το τιμούν όχι μόνο από τη γειτονιά, αλλά και από το κέντρο της Καλαμάτας. Το φαγητό της ταβέρνας Αλοίμονος έχει μεράκι, γούστο, ανθρωπιά. Είναι τα φαγητά που οι Καλαματιανοί δοκίμασαν στα σπίτια τους, όπως ο κόκορας με τα μακαρόνια, το σπανάκι με τα μαυρομάτικα φασολάκια, ο καγιανάς, η σφέλα, τα λουκάνικα με πορτοκάλι, η πατατιά –μια πιο μοντέρνα εκδοχή πατάτας κρούστας με αυγά μάτια και μπούκοβο-, αλλά και κρέατα στη σχάρα, συκώτια και μπριζολάκια. Περισσότερα.
*Για το σύγκλινο και τα λουκάνικα με πορτοκάλι διαβάστε εδώ.
18°
