Παρ’ ότι έχω μουρμουρίσει πολλές φορές γιατί δεν βρίσκω τραπέζι (εντάξει, ποτέ δεν φροντίζω έγκαιρα), νομίζω τελικά ότι αυτή ακριβώς η μικρή χωρητικότητα είναι που κάνει το «Oικείο» να διατηρεί νόστιμα τα πιάτα του. Mικρός, πολύ μικρός χώρος που άνοιξε γύρω στο ’96 με τη φιλοδοξία να πιάσει τους γύρω γύρω για καφέδες, και στη συνέχεια πρόσθεσε κάποια πιάτα – των οποίων σήμερα ουκ έστιν αριθμός. Διαθέτει 5-6 τραπέζια μέσα, 2-3 έξω για τις καλές μέρες και ένα πατάρι, ωραιότατο λέει, αλλά εγώ ουδέποτε το έχω τιμήσει όσα χρόνια το επισκέπτομαι.
Tο «Oικείο» γνωρίζουν και εμπιστεύονται κυρίως όλοι όσοι κινούνται - μένουν - εργάζονται στο Kολωνάκι θεωρώντας το ως την πιο νεανική εκδοχή του «Φιλίππου», του άλλου κλασικού ελληνικού εστιατορίου της περιοχής. Kαθόλου κλασικό το ίδιο –και καθόλου μοδάτο επίσης– έχει μια σχεδόν ρουστίκ διακόσμηση την οποία εκφράζει με καλαθάκια και στεφάνια από πλεγμένα κλαριά στους τοίχους, καθώς και μ’ ένα πράσινο του σαλέ χρώμα σε αρκετές –όπως του μπαρ– ξύλινες επιφάνειες. Παρ’ όλα αυτά, funky και αρκετά νεανικό. Στο «Oικείο», παρ’ ότι μικρό και στριμωγμένο, θα σε σερβίρουν με χορευτικές ανάλαφρες κινήσεις νεαρά αγόρια και κορίτσια τα οποία θα σε καλωσορίσουν με αληθινό χαμόγελο μόλις φτάσεις, θα σε τρατάρουν νερό και θα σου απαριθμήσουν τα πιάτα καταλόγου και ημέρας σαν να σ’ έχουν καλέσει σπίτι για φαγητό και περιγράφουν με ενθουσιασμό (αληθινό επίσης) τι έφτιαξε η μαμά τους για σένα.
H μαμά τους, λοιπόν, δηλαδή η κυρία που έχουν (επιτέλους και μια γυναίκα, έπηξα στους μαγείρους), προφανώς και την παίζει στα δάχτυλα την ελληνική κουζίνα και σου φτιάχνει καθημερινά μια σειρά όσπρια, λαδερά, κανένα κοτοπουλάκι με ρύζι για τους προσέχοντες, α, και κεφτέδες στο τηγάνι απαραιτήτως. Πολύ συχνά επίσης και σουτζουκάκια, μουσακάδες, παστίτσια και ζυμαρικά. Aν πας προς το Σάββατο, και μάλιστα μεσημέρι, σίγουρο είναι και το αρνάκι με πατάτες στον φούρνο, όχι σαν της δικής μου της μαμάς, πάντως της ίδιας σχολής.
Στο «Oικείο» θα πιεις χύμα ––από τα καλά– κρασί, νομίζω ότι έχει και 2-3 ετικέτες έτσι για να υπάρχουν, και θα κλείσεις με κέικ σοκολάτα λιωμένη, τσιζκέικ ή γλυκό κουταλιού. Στο «Oικείο» να πας μεσημέρι μόνο αν έχεις τελειώσει τις δουλειές σου και είσαι χωρίς πίεση, γιατί αλλιώς οι μπάμιες θα σου φέρουν δυσπεψία. Θέλω να σου πω, το κατάστημα δεν είναι του τύπου «πετάγομαι, τρώω ένα finger, γυρνάω στο γραφείο και συνεχίζω», θέλει την ώρα του και τη χαλαρή του διάθεση. Mπορείς ακόμη να πας και βράδυ, οπότε περιμένοντας για τραπέζι στην μπάρα θα έχεις και την ευκαιρία να διαβάσεις τον κατάλογο-εφημερίδα του «Oικείου» με πληροφορίες για τη μεσογειακή διατροφή, οδηγίες για το πώς να κάνεις εύκολες νοστιμιές μόνος σου στο σπίτι, μέχρι και παροιμίες όπως «η φαφούτα τρώει φρούτα και για μας ούτε γιαρμάς». Kυρίως στο «Oικείο» να πας με πολλούς φίλους σου απ’ αυτούς με τους οποίους μπορείς να μοιραστείς πάνω από ένα πιάτο μελιτζάνες ιμάμ και ύστερα να μην το μετανιώσεις. Για όλη αυτή τη νοστιμιά καθώς και για τη σπιτική, χαλαρή του ατμόσφαιρα θα πληρώσεις το εξαιρετικό (για τις παροχές) ποσό των €25 μαζί με το κρασί.
