Ήταν ένα μεσημέρι των τελευταίων ημερών, καυτό, αποπνιχτικό, με τίποτα δεν αντεχόταν το γραφείο. Kουρασμένοι από ζέστη, τρέλα και φασαρία του κέντρου κι άλλο τόσο μπουχτισμένοι από τις σαλάτες με ρόκα, τα ψητά λαχανικά και τα ριζότα των delivery, επιλέξαμε κέντρο-απόκεντρο και κρητική αθάνατη νοστιμιά, δηλαδή Aλάτσι, στην πίσω πλευρά του Xίλτον. Γρήγορα βρεθήκαμε στα τραπεζάκια της «αυλής» του, χαλαρή διάθεση και αίσθηση αθηναϊκής δροσιάς, το μπροστινό μικρό παρκάκι την έχει την πρασινάδα του. Tο αγαπημένο μου κρητικό εστιατόριο διαλαλεί πως «η καλή κουζίνα δεν είναι ακριβή» και για να το αποδείξει έχει φτιάξει και αυτή την εποχή ένα ειδικό μεσημεριανό μενού. Πήραμε τη γεύση-βόμβα κάθε κρητικιάς μαμάς, φρεσκοτηγανισμένα αυγά με στάκα. Δίπλα τους, μια λαδόκολλα φιλοξενούσε αληθινές πατάτες. Pοδοτηγανισμένες σαν κι αυτές που έβγαζαν κάποτε στα χωριά. Ψημένες στα ξύλα και σε λεπτό τηγάνι. Tο «τελετουργικό» για μένα είναι να παίρνω μία μία τις πατάτες και να τις βουτάω βαθιά στη ζεστή κρέμα, αγγίζοντας έτσι και το μελάτο αυγό που κρύβεται στη βάση του πιάτου. Yπέροχο, το ίδιο σε συμβουλεύω να κάνεις κι εσύ, αν θέλεις να ευχαριστηθείς. Γλείφοντας την τελευταία θεσπέσια στάκα από τα μαχαίρια (τα πιάτα τα είχαμε «καθαρίσει» με μαύρο ζυμωτό ψωμί) κάναμε νόημα για το λογαριασμό. Στάκα με αυγά, πατάτες τηγανιτές, ντολμαδάκια της κυρίας Aργυρώς, σταμναγκάθι (με το ζουμί του στο ποτήρι!) και μια χορταστική μερίδα γαμοπίλαφο μας στοίχησαν εκείνο το μεσημέρι 34! Mας κέρασαν κι ένα γλυκό –το συνηθίζουν τα μεσημέρια– και βεβαίως ήπιαμε από ένα παγωμένο σφηνάκι με την καλύτερη τσικουδιά της πόλης. «Για τη χώνεψη», όπως μας παρότρυνε η κοπέλα με τη μαύρη μακριά ποδιά! «Kαι για να βγάλουμε την υπόλοιπη μέρα» είπαμε μέσα στα γέλια, και αναχωρήσαμε με άλλη δύναμη για τις δουλειές μας.
17°
