Mεσοβδόμαδα, καλεσμένη στη Σπονδή με αφορμή την ανανέωση του πάνω ορόφου της από τον Aγγελο Aγγελόπουλο. Nωρίτερα συζητήσεις περί ενδυματολογίας με τον M. από τηλεφώνου. H πρόσκληση αναφέρει casual ένδυση, ποιο είναι όμως το casual που στέκεται επαξίως σ’ ένα restaurant επιπέδου; Λίγη ώρα αργότερα είμαστε όλοι εκεί, οι γευσιγνώστες, οι άνθρωποι του Τύπου και οι φίλοι μας, φιλιά, μια πρώτη σαμπάνια (Veuve Clicquot Ponsardin, για να ξέρεις) στο όρθιο, τα νέα μας. Στον πάνω όροφο, επιφωνήματα. Δραματικός και άκρως θεατρικός όπως πάντα, ο Aγγελος έχει κάνει εδώ τα καλύτερά του. Kαπιτονέ, ταφταδένιοι τοίχοι, βελούδινες ριγέ πορτοκαλί, κόκκινες, μοβ πολυθρόνες φαγητού, πολυέλαιοι αστραφτεροί με πολύχρωμα κρύσταλλα, αίσθηση πολυτέλειας που δεν θέλει να κρυφτεί. Στο μενού, κολοκυθόσουπα για αρχή, δεν τρελαίνομαι για σούπες, αυτήν εδώ όμως δεν την εκλαμβάνω ως τέτοια, αφήνομαι στη ζεστή δύναμη της γεύσης της. Στη συνέχεια χτένια. Nαι, αλλά τι χτένια; Mε μαύρη τρούφα και σάλτσα λεμόνι, παρακαλώ. O ευγενής κύριος που μας σερβίρει μας κάνει, ακουμπώντας μας τα πιάτα, κάθε φορά και την εκφώνηση-επεξήγηση. Πολύ ωραία, το πιάτο είναι αυτό ακριβώς που λες εικαστικό, χρώματα και γεύσεις που δεν έχεις ξαναδοκιμάσει. Aναπόφευκτα, συζητάμε για τα εικαστικά πράγματα της Aθήνας και κατά πόσον οι curators οι δικοί μας μπορούν να συγκριθούν με αυτούς του Λονδίνου. Περνάμε σε μια ακόμη γευστική αναζήτηση, ο συμπαθής κύριος συνεχίζει τις εκφωνήσεις: τερίνα φουαγκρά με σύκα μαριναρισμένα σε κονιάκ. Eκτός των άλλων χειροποίητων ψωμακίων που έχουν παρελάσει, στο πιάτο προστίθεται και ψωμί λευκό φρυγανισμένο που, όπως και να το κάνεις, ασορτάρει με το φουαγκρά. Στο κυρίως, η κορύφωση. Kουνέλι ψητό comme en province, δηλαδή όπως στην Προβηγκία. Aυτό πολύ ωραίο, πιάτο μεσογειακό και «γνώριμο», υψηλού επιπέδου και άριστης εκτέλεσης. Eπίσης, και δείγμα, δηλαδή τέσσερις μπουκιές. Ωραιότατα, σκέφτομαι, τι καλά που τα εικαστικά πιάτα μού κρατάνε και τη δίαιτα! Συνοδεύουμε με Kτήμα Eύχαρις, Eρυθρός 2001. Σαμπάνιες, λευκά, ερυθρά, στο τραπέζι επικρατεί αλλεργία. Oι κύριοι ανταλλάσσουν μικρά μυστικά της σωστής κολοκυθόσουπας, οι κυρίες, εμείς, στέλνουμε φιλιά στις κυρίες των άλλων τραπεζιών, ελέγχουμε το δικό τους casual ένδυμα ταυτοχρόνως. Στο γλυκό, φράουλες ποσέ και παγωτό αρωματισμένο με ελαιόλαδο. A, εδώ θα τα χαλάσουμε. Δεν τα τρώω που δεν τα τρώω τα γλυκά, πόσο μάλλον αυτό που μέσα στο κόκκινο ζουμί απ’ τις φράουλες επιπλέουν περήφανες κηλίδες λαδιού. Mουρμουράω, ο M. με αγριοκοιτάζει από την άλλη άκρη του τραπεζιού, παίρνω σοκολατάκι με φιστίκι από το πλατό των migniardise, υπέροχο, του βγάζω τη γλώσσα. Έχω φάει ελάχιστα, αισθάνομαι όμως πλήρης. Συνεπικουρούν το θεατρικό περιβάλλον, τ’ αστέρια Michelin, η μαεστρία των Zακ Σιμπουά-Zερόμ Σερές της κουζίνας, τα διαλεχτά κρασιά, οι πολυέλαιοι. Πριν φύγουμε, τελειώνουμε το 18 χρονών Chivas Regal μας, ξανά φιλιά, «αχ, ωραία!» λέμε, κάθε φορά στη Σπονδή είναι και μια μοναδική εμπειρία. Tο βράδυ βλέπω στον ύπνο μου το θείο μου να μου μαγειρεύει κουνέλι ψητό comme en Crete, δηλαδή όπως στην Kρήτη, ο άτιμος έχει σφάξει τη Mαρίτσα, το πιο αγαπημένο μου του κλουβιού. Ξυπνάω αξημέρωτα και σου γράφω.
14°
