Από το καλοκαίρι ο Σταύρος Θεοδωράκης έψαχνε νέο σεφ για το Αλάτσι του. Το έψαχνε πολύ και δικαίως. Από τα πολυακουσμένα και πολυσυζητημένα εστιατόρια της πόλης, με κρητική κουζίνα και φανατικό κοινό, ζητούσε σαν συνέχεια όχι απλά ένα «διάσημο» όνομα, αλλά και μια φρέσκια, σύγχρονη ματιά να το οδηγήσει στη νέα του εποχή. Η πλάστιγγα έγειρε στο νεαρό, γνώριμο από τη θητεία στο Milos και εξαιρετικά ταλαντούχο σεφ Περικλή Κοσκινά. Από χτες που πήγα, αναφέρω: Καταρχήν ο χώρος. Δεν έχουν συμβεί δραματικές αλλαγές, αλλά έχουν γίνει μικρές, ευχάριστες μετατροπές. Στα χρώματα (ζεστά, σκούρα πορτοκαλιά) που δημιουργούν μια ελαφρά κοσμοπολίτικη και μαζί «μεταξύ» μας ατμόσφαιρα, και στο μπαρ που έχει γίνει ανοιχτή κουζίνα, εδώ πια φτιάχνονται οι σαλάτες και τα «ωμά», κάποιος μπορεί με ποτό να τσιμπολογήσει αντί να πάρει πλήρες μενού.
Η κρητική κουζίνα δεν είναι πια κεντρικό ζήτημα (αν και μπορείς στα σημεία να την ανιχνεύσεις), προϊόντα και γεύσεις όλης της Ελλάδας μαζί με το ταλέντο του Κοσκινά παρουσιάζουν αυτό που θα λέγαμε «μοντέρνα ελληνική κουζίνα». Στην αρχή σερβιριστήκαμε τα ωμά. Ψάρια δηλαδή ελληνικά, που προσφέρονται σε καρπάτσιο ή και ταρτάρ εκδοχή, ο Περικλής είναι άσος στο είδος και εγώ ξετρελάθηκα με μια τσιπούρα σε λεπτοκομμένες φετούλες με έντονο άρωμα θυμαριού και λεμονιού. Η συνέχεια είχε σαλάτα με κοτόπουλο, μήλα Ταϋγέτου, παντζάρια, σέλινο, καρύδια, και πίτα με άγρια χόρτα και φέτα, νόστιμα και τα δύο, πιο πολύ η σαλάτα. Λίγο μετά ήρθε σούπα με κοτόπουλο από τη φάρμα του Μπράλου, αυγό, σύγκλινο, χέλι καπνιστό, φιδέ. Αν μου το περιέγραφε κάποιος δεν θα το παράγγελνα ποτέ, όμως μια και έκατσε κάτω από τη μύτη μου το άπλωσα το κουτάλι μου και τη δοκίμασα. Είχε βαθιά, «περίεργη» νοστιμιά και σε όσους αρέσουν οι εξτραβαγκάντσες τη συστήνω ανεπιφύλακτα.
Από την κατηγορία «σχάρα, τηγάνι, μεζέδες» δοκιμάσαμε τσιπούρα τηγανητή με μαγιονέζα σκόρδου και δίπλα ωραιότατα βρασμένο ζεστό σταμναγκάθι, καθώς και ψητή σφυρίδα με κρεμμύδια, ντοματούλα, μαϊντανό και πουρέ πατάτας – κάτι σαν πλακί αλλά σε εντελώς σύγχρονη εκδοχή. Κλείσαμε με την κατηγορία «της παρέας», δηλαδή με μία ολόκληρη κατσαρόλα (για 2-3 άτομα λέει ο κατάλογος), με κατσικάκι-σταμναγκάθι, αγαπημένο μου πιάτο και φτιαγμένο πολύ καλά επίσης. Στο «καινούργιο» Αλάτσι τα πιάτα αλλάζουν συνέχεια ανάλογα με τη (μεγάλη) έμπνευση του Περικλή και με το τι φρέσκο και ωραίο προμηθεύονται από μικρές αγροτικές μονάδες απ’ όλη την Ελλάδα, ή και με την ψαριά (έντονη παρουσία στον κατάλογο), ενώ χρησιμοποιείται μόνο κρητικό ελαιόλαδο. Τελειώσαμε με σειρά γλυκών, που δεν είναι το φόρτε μου, αλλά εκείνη τη μους με τους ξηρούς καρπούς στο ποτήρι κόντεψα να την αποτελειώσω μόνη μου. Ανοιχτά μεσημέρι-βράδυ, κλειστά Κυριακή, περίπου 25-30 ευρώ το άτομο.
17°
