Η αλήθεια είναι ότι «όλο ούζο, ούζο, ούζο, το βαρέθηκα…», φτάνει κάποια στιγμή που και τη σαμπάνια την πεθυμάς. Προχτές λοιπόν διέσχισα το lobby του King George –μάρμαρα, γαλλικό touch και ευγένεια–, ανέβηκα με το ασανσέρ στον 7ο όροφο, προορισμός το Tudor Hall – εγώ καλεσμένη. Ήταν ένα βράδυ που έβρεχε καρέκλες, ο κόσμος έτρεχε να φτάσει σπίτι του, εμείς καθισμένοι ψηλά στο στεγασμένο «μπαλκόνι» του πολυτελούς ξενοδοχείου απλά απολαμβάναμε μέσα στη ζεστασιά τον ήχο μόνο της βροχής και μπροστά μας μια ολόφωτη, συγκλονιστική Ακρόπολη.
Ξεκινήσαμε με σαμπάνια –που λέγαμε– και amuse bouche, το «καλωσόρισμα» του σεφ Σάκη Τζανέτου, ορτύκι πανέ με φουά γκρα. Με κρασιά υπέροχα που διάλεγε για μας η πολύ καλή sommelier Μαρία Κατσούλη περάσαμε σε βελουτέ αγκινάρας με λάδι τρούφας – άρωμα, γεύση, εμφάνιση πήραν δέκα με τόνο. Ο Σάκης Τζανέτος – επανέρχομαι– είναι νέος μεν, έμπειρος δε. Γνωρίζει καλά την ελληνική κουζίνα, αγαπά και τη γαλλική, έχει και την τύχη να συνθέτει τις δημιουργίες του με προϊόντα από τη φάρμα της οικογένειας των ιδιοκτητών Δασκαλαντωνάκη στο Ρέθυμνο. Δηλαδή το λάδι, η ρακή, τα κρέατα, τα πουλερικά και τα κηπευτικά έρχονται καθημερινά από το νησί. Και «αναλώνονται» μέσα σε πιάτα εξαιρετικά, μεσογειακής κουζίνας, όπως σαλάτα με σταμναγκάθι, σπαράγγια και μπαρμπουνάκι φιλέτο με δεντρολίβανο, φουά γκρα σοτέ και μάνγκο καραμελιζέ με σάλτσα από κρασί Σάμος, ριζότο μιλανέζα με σαφράν, προσούτο και σπαράγγια, χοιρινά φιλετάκια με γλυκόξινη σάλτσα, κοτόπουλο με μανιτάρια και κρέμα εστραγκόν, μοσχαρίσιο φιλέτο με σάλτσα μαύρης τρούφας, σφυρίδα σοτέ με σπανάκι και σάλτσα θαλασσινών.
Α, ήταν το ένα πιο νόστιμο από το άλλο, ασχέτως αν από κάποια στιγμή και μετά (κυρίως μετά το τρίτο μπουκάλι καλού γαλλικού κρασιού), και μέσα στη γενική ευδιαθεσία της ομήγυρης, το τι υπήρχε στο πιάτο κανέναν μας δεν πολυενδιέφερε. Η συζήτηση στράφηκε στην πλατεία Συντάγματος και στα grande ξενοδοχεία της, μετά πιάσαμε τους παλιούς καιρούς και τα παλάτια, το ίδιο το King George χτίστηκε σαν παράρτημα των ανακτόρων, μετά υπήρξε πρωθυπουργική κατοικία, στη συνέχεια έγινε το ξενοδοχείο που θυμούνται οι παλιοί Αθηναίοι, εκεί δίνονταν οι χοροί και μαζευόταν όλη η αφρόκρεμα της πόλης. Στις μέρες μας η λάμψη παραμένει, το ντεκόρ είναι δείγμα γαλλικής κομψότητας, τα λουλούδια είναι πάντα φρέσκα, οι ροτόντες έχουν ατσαλάκωτα λευκά τραπεζομάντιλα, οι πολυέλαιοι λάμπουν και το κοινό του ξενοδοχείου είναι πολιτικοί, επιχειρηματίες – και πάλι η αφρόκρεμα της πόλης. Της πόλης είπα; Και όχι μόνο. Είναι το ξενοδοχείο που καταλύουν οι διάσημοι σταρ που επισκέπτονται την Αθήνα, από τον Γούντι Άλεν μέχρι τη Μαντόνα, από την Κριστίνα Αγκιλέρα μέχρι την Μπιγιονσέ, κι από τον Χοσέ Καρέρας μέχρι τον Μανόλο Μπλάνικ.
Μ’ αυτά και με τη γεύση των εξαιρετικών γλυκών που σερβιρίστηκαν στο τέλος κλείσαμε τη βραδιά γουργουρίζοντας σαν ευχαριστημένοι γάτοι-βασιλιάδες, η πλατεία Συντάγματος ήταν πια στεγνή κι εμείς είχαμε περάσει ένα διαφορετικό βράδυ.
