Τα ξενοδοχεία της Αθήνας έχουν όμορφα καφέ, με τέλειο σέρβις και ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα. Καφές με αέρα ταξιδιού. Θα τα γυρίσουμε όλα καφέ προς καφέ, ξεκινώντας από την Πατημόνοια...
«Πατη-μόνοια»: έτσι βάφτισε ο Οδυσσέας Χατζόπουλος το κομμάτι της Πατησίων και της Πανεπιστημίου που δένει με την Ομόνοια – κάμποσα χρόνια πριν, στο πάλαι ποτέ «Ιντεάλ», που σηματοδοτούσε με την art deco εικόνα του την αρχή αυτής της «νέας περιοχής της πόλης», όπως έλεγε ο εκδότης του «Κάκτου». Η «Πατημόνοια», επέμενε, θα σημειώσει τεράστια ανάπτυξη και μια μέρα θα είναι ο ομφαλός, αν όχι του κόσμου, τουλάχιστον της Αθήνας...
Η ονομασία «Πατημόνοια» δεν πήγε πάρα πέρα από εκείνο το συγκεκριμένο μεσημερο-απόγευμα, και τη θυμήθηκα κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου. Το «Ιντεάλ» είναι κλειστό πια, οι «Λουκουμάδες Αιγαίου» επίσης, αλλά το ξενοδοχείο «Τιτάνια» παραμένει λαμπερό (όπως και το «REX», αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Έχει αναβαθμιστεί, δεν ξέρω με ποιον τρόπο καταφέρνουν τα ξενοδοχεία να ξεφύγουν από τον τζενέρικ χαρακτηρισμό «ξενοδοχείο κοντά/ή στην Ομόνοια», αλλά τα πηγαίνουν μια χαρά. Εκτός από το ωραίο roof garden με το σούπερ, gourmet εστιατόριο «Olive Garden», το «Τιτάνια» έχει ένα κυριλάτο καφέ μέσα στο επίσης υψηλο-κούζινο «La Brasserie», μάλιστα το καφέ είναι ιδανικό για σοβαρές δουλειές και συζητήσεις – ήσυχο, διακριτικό, σαν φωτεινό νησάκι μακριά από την κίνηση της Πανεπιστημίου, με το ακόμα πιο διακριτικό σέρβις του μεγάλου ξενοδοχείου.
Λίγο πιο κάτω, Πατησίων-Βερανζέρου, είναι το «Polis Grand Hotel» με το «Polis Life café» πάνω στο δρόμο, αλλά ξεχωριστό και χρυσαφένιο... Τώρα που έχουνε αραιώσει οι τουρίστες, τα ξενοδοχειακά καφέ είναι ιδανικά για καφέ (ε ναι) ή σνακ, δεδομένου ότι δεν έχεις γραφείο, ή, αν έχεις, βαριέσαι να βλέπεις κόσμο συνέχεια στο γραφείο σου (μιλάμε για πολυτέλεια τώρα, επιπέδου λάγκσουρι, αλλά εντάξει, ας καλύψουμε όλες τις βάσεις...) Για χρόνια έκανα με επιτυχία συνεντεύξεις σε καφέ ξενοδοχείων, σε εποχές που το καφέ-μπαρ δεν είχε πάρει ακόμα τα πάνω του. Τα ξανα-τσεκάρω πάντως, για να βεβαιωθώ ότι αυτό το κομμάτι των αναμνήσεών μου είναι ασφαλές – και τα ξενοδοχεία ακόμα ασφαλέστερα.
Το «Polis Life café» είναι φιλικό, με καλές τιμές, με ζεστή ατμόσφαιρα, άψογο σέρβις, χαμογελαστές φάτσες, νόστιμα σνακ και καφέδες ποιότητας. Δυστυχώς δεν πίνω καφέ οπότε βασίζομαι σε μαρτυρίες φανατικών καφεποτών, φίλων που διαλέγουνε τον καφέ τους με μεράκι... Ακόμα πιο δυστυχώς, δεν μπορώ καν να μπω στη διαδικασία του να διαλέξω οτιδήποτε με μεράκι, εκτός από αυτά που διαβάζω, γράφω και βάζω στο σπίτι μου: αν μου αρέσει ο χώρος, όπως εδώ π.χ., θα έπινα ακόμα και, αν όχι φαρμάκι, τότε νεράκι. Η ατμόσφαιρα μετράει – ηρεμία, ελάχιστη παρενόχληση από ήχους έξω από αυτούς που καταγράφουμε συζητώντας δύο ή περισσότεροι άνθρωποι, σκυμμένοι πάνω από αχνιστά φλιτζάνια, μέσα σε ένα καφέ ξενοδοχείου.
Ο Βερανζέρος, που έχει δώσει το ονοματάκι του στο δρόμο, ήταν ο φιλέλληνας ποιητής Pierre Jean de Beranger (1780-1857) και ο μόνος λόγος που το αναφέρω, εκτός από φιγουρασιόν, είναι επειδή κάποιος επέμενε ότι είναι ντιτζέι. ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. ΤΖΗΣΑΣ.
Λίγο πιο πέρα είναι το «Hotel Melia», Πατησίων-Χαλκοκονδύλη, σκεφτείτε το για τριήμερο του μέλιτος, είτε παντρεύεστε είτε όχι. Οι γνώμες στο Γκουγκλ διίστανται ως προς το όνομα του δρόμου, και αν είναι από τον Ιωάννη Χαλκοκονδύλη (1874-1951), απόγονο του ιστορικού Λαόνικου Χαλκοκονδύλη (1430-1490), αλλά σίγουρα θα βρεθεί κάποιος να μας το διευκρινίσει – πέρασα μια ωραία νύχτα διαβάζοντας ποιος είναι ποιος, ευτυχώς που δεν υπάρχουν ανάλογες αμφιβολίες όσον αφορά τον Νικόλαο Στουρνάρα (1778-1826, οπλαρχηγό που έπεσε ένδοξα στην έξοδο του Μεσολογγίου) ή τον Κόμη Ιωάννη Καποδίστρια (1776-1831, πρώτον κυβερνήτη της Ελλάδας). Με τούτα και με κείνα, καλύψαμε σχεδόν όλους τους δρόμους από την Ομόνοια μέχρι το ολόχρυσο ξενοδοχείο «Melia» και το κόζι, κουκλίστικο «Café Mondo» – το «Melia», πέρα από το καφέ, διαθέτει ένα από τα ωραιότερα roof garden της Αθήνας, που όμως κλείνει αυτές τις μέρες λόγω επερχόμενου φθινοπώρου όπως όλα τα roof garden του κόσμου. Σνιφ.
Τι μου αρέσει στα καφέ των ξενοδοχείων γενικά, και των τελευταίων, «La Brasserie», «Polis Life café», «Café Mondo», ειδικότερα: το σέρβις, που ξέρει από βέσπα και είναι (γκουχ-γκουχ) «ευρωπαϊκού επιπέδου». Η αίσθηση ότι είσαι ταξιδιώτης, ότι κάπου πρόκειται να πας ή μόλις έφτασες, η ελαφριά αναστάτωση της άφιξης σε ξενοδοχείο. Ξέρεις ότι όλα είναι μέσα στο μυαλό σου, για ένα καφέ έχεις έρθει – αλλά η μυρωδιά βαλίτσας και ξένου κόσμου πλανιέται, μάλιστα, στον αέρα, άνθρωποι περαστικοί παραγγέλνουν δίπλα σου, νιώθεις λίγο εξωτική/ός, το αποσμητικό χώρου μπλέκεται με ξένες κολόνιες, και υπάρχει ένα αόριστο αίσθημα περιπέτειας στην ατμόσφαιρα... Όχι; Έχω απλώς σαχλή φαντασία; Μπορεί...
19°
