Το ούζο συνοδεύει γεύσεις έντονες, δηλαδή αλμυρούς, πικάντικους, υπόξινους μεζέδες, με εκλεκτά τοπικά προϊόντα και κορυφαία θαλασσινά. Το σερβίρισμα του μεζέ γίνεται συνήθως σε μικρό πιάτο, γιατί δεν είναι για «χόρταση», αλλά για συνοδεία του ποτού, ώστε να μην το πιει κανείς «ξεροσφύρι». Η οδοντογλυφίδα είναι μια συνήθης επιλογή για να διευκολύνει το πιάσιμο και να συνδέσει το κομμένο ψωμάκι – σχήματος τύπου αντίδωρο- με τον επικαθήμενο μεζέ, αλλά και τα μικρά πιρούνια είναι επίσης αποδεκτά.
Το ούζο είναι απεριτίφ και πίνεται με παρέα για να «ανοίγει» την όρεξη πριν το φαγητό, συνήθως από τις 12 και μετά το μεσημέρι. Χάρη στα αιθέρια έλαια των σπόρων του γλυκάνισου και του μάραθου που περιέχει, χαρίζει στον ουρανίσκο γεύση από ανοιξιάτικη αύρα και ηλιόλουστη θάλασσα, ενώ δημιουργεί ένα ευχάριστο αίσθημα δροσιάς ικανό να απαλύνει και το πιο θερμό ελληνικό καλοκαίρι. Η ανηθόλη – το αιθέριο έλαιο του γλυκάνισου – που περιέχει, θεωρείται ότι έχει «ορεξιογόνο» δράση, που υποβοηθάται από την καλή παρέα.
Στην πορεία όμως, και με την εξέλιξη και τον πολλαπλασιασμό των μεζέδων, αλλά και με τη διάθεση να μην διακοπεί η παρέα, εξελίχθηκε και σε τρόπο εξόδου για μεζέδες που υποκαθιστούν το φαγητό.
Τυπικά πάντως ο τρόπος με τον οποίο πίνει κανείς τα ούζα διαφέρει από τον τρόπο καθίσματος στο εστιατόριο. Η διαδικασία αποτελεί στην ουσία μια ιεροτελεστία. Το σώμα βρίσκεται πλαγίως και όχι καθέτως του τραπεζιού και το κάθισμα στην καρέκλα είναι νωχελικό.
Τους μεζέδες τούς ξεχωρίζουμε σε θάλασσας και σε στεριάς, και μπορεί το ούζο να το έχουμε συνδυάσει με θάλασσα, ήλιο και τους αντίστοιχους μεζέδες ίσως λόγω της νησιώτικης καταγωγής του και του υπόλευκου χρώματός του, όμως όσοι το δοκίμασαν διαπίστωσαν ότι ταιριάζει και με τους μεζέδες της στεριάς. Έτσι το ούζο ταιριάζει υπέροχα με:
Γαστρονομικά το ούζο εκτός από νοστιμότατος συνδυασμός με μεζέδες, αποτελεί και συστατικό σε παραδοσιακές συνταγές και κυρίως νησιώτικες (Λεσβιακές) όπου υπήρχε πάντα σε αφθονία. Περισσότερα.
*Για το Ούζο Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου διαβάστε εδώ.
