Τα βράδια στο Μικρολίμανο, έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε πλοίο. Εστιατόρια ακριβώς μπροστά στη θάλασσα, το ένα δίπλα στο άλλο, σε κάνουν να νομίζεις πως βρίσκεσαι σε ένα μεγάλο γευστικό καράβι που η ρότα του εξαρτάται από ποιο φινιστρίνι θα διαλέξεις να ανοίξεις. Το πιο λαμπρό και υποσχόμενο απ’ όλα, είναι εκείνο που έχει ένα άστρο από πάνω του να το φωτίζει επί δεκαπέντε συναπτά έτη.
Στη γυάλινη πόρτα του Varoulko τα κόκκινα αυτοκόλλητα ενημερώνουν: «Michelin 2002» (το πρώτο που δόθηκε σε ελληνικό εστιατόριο), «Michelin 2003», «Michelin 2004» και οι χρονιές περνάνε μετρώντας αστέρια έως το 2016. Φαντάζομαι ότι από χθες, άλλο ένα αστέρι, αυτό με την επιγραφή 2017, βρήκε τη θέση του στην πόρτα της ατμοσφαιρικής σάλας, καθώς όπως ανακοινώθηκε από τον οδηγό Michelin, το Varoulko και ο σεφ του, Λευτέρης Λαζάρου, κατέκτησαν και πάλι τη λαμπρή επιβράβευση.
Λίγες μέρες πριν το πολυπόθητο, έχω έρθει στο Varoulko για να δοκιμάσω τα καινούργια πιάτα του Λευτέρη Λαζάρου, που μάλιστα φέτος συνεργάζεται με έναν πολύ καλό σεφ, τον Γιάννη Παρίκο.Έχω έξαψη και προσμονή... Το βλέμμα μου πλανιέται γύρω-γύρω και συχνά κάπου σταματά. Στους υπέρκομψους σερβιτόρους, στον ατμοσφαιρικό φωτισμό, στη θάλασσα, που δεν μπορώ να πιστέψω πόσο κοντά της κάθομαι, στο χαμόγελο του Λευτέρη Λαζάρου που μισοκρύβεται κάτω από τα μουστάκια του.
Ξέρω πως αυτό που θα ακολουθήσει, δεν είναι συνηθισμένο δείπνο, είναι εμπειρία. Η γεύση έχει περίεργη σχέση με το συναίσθημα. Έχει τη δύναμη να κινητοποιεί αναμνήσεις πολύ μακρινές και (λιγότερο συχνά) καταφέρνει να αλλάξει τον τρόπο που νιώθεις τη στιγμή που τρως κάτι. Αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια, λίγοι μπορούν να το καταφέρουν. Ο Λευτέρης Λαζάρου είναι ένας από αυτούς.
Θα ήθελα να αναφέρω λοιπόν τα καινούργια πιάτα, τα πιάτα που έφαγα, όσο πιο λιτά γίνεται. Πλην του πιάτου, δεν έχουν ανάγκη από άλλο στολίδι. Δοκιμάσα τόνο με shiso, τυλιγμένο σε φύλλο κρούστας, μαύρο σουσάμι, ντομάτα και soya. Καλαμάρι ψητό ελληνικής αλιείας με κρέμα ταραμά, ψητό μαρούλι και ζελεδάκια ούζου. Χριστόψαρο με τριλογία αγκινάρας Ιερουσαλήμ και σιναπόσπορο. Παναρισμένο αυγό με καπνιστό χέλι και μους πατάτας (πιθανότατα ένα πιάτο που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου). Για το τέλος ήρθε μια crème brulee, αρωματισμένη με βανίλια Μαδαγασκάρης και θυμάρι, αχλάδι ποσέ και παγωτό ρούμι. Απλά, κομψά και υπέροχα. Μερικές φορές, είναι καλύτερα να σιωπούμε για να απολαύσουμε τη γεύση της στιγμής με όλες μας τις αισθήσεις.
17°
