Κατάπολα, ταβέρνα Μουράγιο. Πάνω στο λιμάνι για ψάρια, παστές σαρδέλες και τσίπουρα.
Σκύρος
Χώρα. Φούρνος «Ο Μήτσος». Κάθε δέκα λεπτά βγάζει κι ένα ταψί από το φούρνο. Ό,τι κι αν είναι, τυρόπιτα με τυρί δικό τους, σπανακόπιτα ή μπουγάτσα, γίνεται ανάρπαστο.
Ταβέρνα «Το Πέρασμα», γνήσια σκυριανή κουζίνα. Κατσικάκι λεμονάτο με μακαρόνια, λαδόπιτα με ξινοτύρι, συκωταριά, βλίτα και πατατούλες τηγανητές από τα χεράκια της κυρίας Μαρίας. Όλα δικής τους παραγωγής.
Φισκάρδο, ζαχαροπλαστείο «Μελίνα». Μαντολάτα και τέλεια σπανακόπιτα. Αφού φάγαμε τη μία, γυρίσαμε τρέχοντας να πάρουμε και δεύτερη, με κίνδυνο να χάσουμε το καράβι.
Ηράκλειο Κρήτης
Παραλία χωριού Φόδελε. Γαμοπίλαφο που και νεκρούς ανασταίνει! Μετά το φαγοπότι, λαούτα και χοροί.
Πόρτο Χέλι
Ταβέρνα Χινίτσα. Ατμόσφαιρα του ’50 και ντεκόρ που θέλεις να σηκωθείς να χορέψεις συρτάκι. Άπαιχτα τραγανά κολοκυθάκια, σαρδέλα με κρεμμύδι και μαϊντανό… να τρως και την πιατέλα.
Νάξος
Εγγαρές. Στην ταβέρνα του Χάρη, κοκκινιστό με ντόπιο κατσίκι και καταπληκτικά τυριά σε μερίδες που περισσεύουν και για το πρωινό της επόμενης μέρας.
Νάξος
Εγγαρές (πατρίδα μας). Ταβέρνα της Στέλλας και ομελέτες-«τούρτα» με πατάτες και τυριά.
Καλαμάτα
Ακρογιάλι Αβίας. Ταβέρνα του Βαγγέλη Κλείδωνα, άφθαστα λαδερά, γοπίτσες στο τηγάνι, κοκκινιστά, κορφάδες, κρασί και λάδι δικά του – πήραμε και μαζί μας για να βγάλουμε το χειμώνα!
Σκύρος
Περιοχή Μαγαζιά. Η ταμπέλα λέει «Ο Στέφανος», αλλά όλοι το ξέρουν «Πολύβιος». Τα καλύτερα ψάρια και θαλασσινά, όπως ο ροφός της φωτό, που μόλις τον είχε ψαρέψει ένας ψαροντουφεκάς.
Ζάκυνθος
Πόρτο Λημνιώνας. Μπαλκονάτη ταβέρνα, θέα το απέραντο γαλάζιο. Το λάδι και το κρασί είναι παραγωγή της οικογένειας. Highlight η σπεσιαλιτέ «παπάρα» (σας αφήνουμε να μαντέψετε τι είναι).
19°
