Πόσο περίεργη και μη μου άπτου έχει γίνει η γενιά μου με τις διακοπές της, αναρωτιέμαι, καθώς θυμάμαι τα καλοκαίρια στο Μεγανήσι, όταν τα 70 τετραγωνικά του σπιτιού μας ξεχείλωναν για να χωρέσουν δυο οικογένειες -τα παιδιά στρωματσάδα στο σαλόνι, τους μεγάλους σε δύο καμαρούλες...Και για δυο βδομάδες σειόταν όλη η γειτονιά από το παιχνίδι, τα γέλια των παιδιών και τα κλάματα των μωρών. Οι γεύσεις και τα αρώματα μπορούσαν να σε κάνουν να λιποθυμήσεις στη μικρή αυλή και στα σοκάκια γύρω από τα δύο βεζενέικα σπίτια.
Η μέρα ξεκίναγε με το μπιμπίπ του φούρναρη που έφερνε με φορτηγάκι φρέσκο προζυμένιο ψωμί: μαζί με ντόπιο μέλι και αβγό από το κοτέτσι αυτό ήταν το πρωινό μας. Ακολουθούσε παιχνίδι, νοικοκυρέματα, ετοιμασίες και λίγο αργότερα, αφού οι μεγάλοι έπιναν το ούζο των 12, ξεκινούσαμε μπουλούκι να πάμε μπάνιο με το ξύλινο καϊκάκι μας που αγκομαχούσε μισοβυθισμένο από το βάρος των 12 επιβατών του, από κόλπο σε κόλπο, με στάσεις για βουτιές, αχινούς και πεταλίδες.
Και στην επιστροφή, η μηχανή έσβηνε στην Κορακοφωλιά για να ανοίξουν τα τάπερ με το χταπόδι, κοφτό μακαρονάκι, τα τηγανητά μπακαλιαράκια και την παλαμίδα «σαβόρο», να κοπεί κα το καρπούζι που δροσιζόταν όλη την ώρα κρεμασμένο στο νερό.
Το γεύμα τέλειωνε και τα παιδιά έπρεπε να υποστούμε δίωρη βασανιστική σιωπή όσο να αφήσουμε τους άντρες να ξεκουραστούν στο καμπινάκι της βάρκας, και να χωνέψουμε στην επιστροφή. Θα ξαναρχίζαμε το απόγευμα στην αυλή και δεν θα σταματούσαμε ως τις οκτώ όταν η μυρωδιά από την κουζίνα της θείας Μάχης σήμαινε ομόφωνα αναστολή κάθε παιδικής δραστηριότητας.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς μπουκάραμε ένα-ένα τα μικρά στην κουζίνα της: «Θεία, ψοφάω στην πείνα, έχει τίποτα να φάω;» και από το τηγάνι έβγαινε η πιο τραγανή, γρήγορη, πρόχειρη απάντηση, μια τηγανίτα με κολοκυθοανθό και ντόπιο τυρί, σκέτος αφρός που μύριζε καλοκαίρι και ανεμελιά.
23°
