Ο Βασίλης Καλλίδης θυμάται το παιδικό του καλοκαίρι
«Εκείνο το βράδυ κοιμόμουνα πάντα πλάι στα ζυμαρένια μπαλάκια και για να με πάρει ο ύπνος, βύθιζα τα χέρια μου βαθιά μέσα στον μισοστεγνωμένο τραχανά…»
Ο τραχανάς, καταμεσής του καυτερού Αυγούστου, μεγάλη υπόθεση για τη μητέρα μου και όλες τις θειες από τα σόγια του πατέρα μου, στην Αβδηριώτικη αυλή μας. Ξινίζανε το γάλα στο υπόγειο και παραγγέλνανε γιαούρτι από την Ξάνθη, αλέθανε στο μύλο, στο δροσερό κατώγι, όλες ξυπόλυτες, σα να μη φύγανε ποτέ από τα χωριά, στις ξενιτιές, τον Καναδά και τις κρύες Γερμανίες. Το σιτάρι να γίνει σιμιγδάλι, κανονίζανε να έχουμε σεντόνια καθαρά και χέρια πολλά για να τελειώνουν γρήγορα μπας και κάνει μπουρίνι και βρέξει.
Το καλοκαιρινό μου παρεάκι αδιάφορο για την αναμπουμπούλα, που ξεβόλευε για δυο μέρες τους άντρες και όλα τα σπίτια. Πιο πολύ τους ένοιαζε να λύσουν το μυστήριο με το τέρας που τάχα μου είδε κάποιος στο αρδευτικό κανάλι, το νεογέννητο σπουργίτι που έπεσε από τη φωλιά, κάνα δόντι που κρεμότανε και ήταν έτοιμο να πέσει, τα γδαρσίματα και τα ιώδια στα γόνατα, τα κλάματα από τα χαστούκια, «που πήρες κωλόπαιδο το τραχτέρ, μια σταλιά σκατό, να γίνει καμιά μαλακία και να σκοτώσεις κάνα παιδί, να τρέχουμε», παρά οι ετοιμασίες του τραχανά. Εγώ σε έκσταση!
Χαράματα ξεκινούσαν να ζυμώνουν όλες μαζί σε ένα μεγάλο γαλάζιο μπανιερό κάποιου μωρού, βουνά από ζυμάρι, να απλώνουν σεντόνια με ζυμαράκια σε ανώγια και ντιβάνια, να τρέχουν αλαφιασμένες να προλάβουν και να μυρίζει γαλατένια ξινίλα όλη η γειτονιά.
Ο χλωρός ακόμα, τριμμένος τραχανάς, το πρώτο βράδυ απλωνότανε σε ένα καθαροστρωμένο διπλό κρεβάτι, να μην τον πιάσει η βραδινή υγρασία από τα μποστάνια, για να βγει το πρωί πάλι στον ήλιο.
Εκείνο το βράδυ κοιμόμουνα πάντα πλάι στο κρεβάτι αυτό, σχεδόν μέσα στα ζυμαρένια μπαλάκια και για να με πάρει ο ύπνος, βύθιζα τα χέρια μου βαθιά μέσα στον μισοστεγνωμένο τραχανά, όπως στην άμμο και ονειρευόμουν πως είναι χειμώνας και η μητέρα μου πηγαίνει στην κουζίνα, με την μπορντό βελουτέ της ρόμπα, να φτιάξει τσάκα-τσάκα τραχανά, να γίνει, μόλις τελειώσουν τα αθλητικά από τις ειδήσεις. Να αρχίσει η ταινία, να φάμε την αχνιστή σούπα με αλμυρή φέτα και ψωμί και να μας πάρει ο ύπνος όλους μαζί στον καναπέ, με χίλιες κουβέρτες και το καλοριφέρ φουντωμένο στους εικοσιπέντε ακριβώς βαθμούς.
