Η Κρήτη έχει τις πίτες της, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις πίτες άλλων περιοχών της Ελλάδας. Με βάση το ζυμάρι, τα τυροκομικά -κυρίως τα μαλακά λευκά (μυζήθρες, ξινομυζήθρες, ανθότυρα, πηχτόγαλο)-, τα χόρτα της κρητικής γης (μάραθα κλπ) και τα μυρωδικά όπως ο δυόσμος, η μαστίχα, το κύμινο, η δάφνη, η κανέλα, δημιουργούνται πίτες και πιτάκια διαφορετικών σχημάτων (τετράγωνοι κλειστοί φάκελοι, ανοικτοί φάκελοι, σχήμα λουλουδιού όπως τα τσιμπητά των Κυκλάδων, κλειστά μισοφέγγαρα). Η πιο δημοφιλής πίτα πάντως – μαζί με τα καλτσούνια – είναι η σφακιανή πίτα.
Η σφακιανή πίτα είναι γέννημα της Χώρας των Σφακίων και η φήμη της και η χρήση της έχει εξαπλωθεί σ’ όλη την Κρήτη. Παραλλαγές της, η νεράτη μυζηθρόπιτα της νοτιο-ανατολικής Κρήτης και η αγνόπιτα στον Ψηλορείτη και στη Σητεία. Η σφακιανή πίτα είναι μια λεπτή πίτα, σαν κρέπα, γεμιστή με μαλακό τυρί.
Όπως αναφέρει ο Ν. Ψιλάκης στο εξαιρετικό βιβλίο του «Κρητική Κουζίνα», όταν το 1919 ο καθηγητής Δέφνερ δοκίμασε τις σφακιανόπιτες σε περιήγησή του στην Κρήτη, αναφώνησε: «Θεέ μου τι ήταν αυτό! Κανένας βασιλιάς του κόσμου δεν έφαγε ποτέ καλύτερη πίτα».
Σε μια λεκάνη αναμειγνύονται το αλεύρι, το λάδι, η ρακή, το αλάτι και το νερό και ζυμώνονται μέχρι να δημιουργηθεί μια μαλακή ζύμη που σκεπάζεται καλά για να ξεκουραστεί για περίπου 1 ώρα.
Κατόπιν η ζύμη κόβεται σε κομμάτια μιας φούχτας και τοποθετούμε μέσα στο καθένα απ’ αυτά μια κουταλιά μυζήθρας. Τα αφήνουμε και αυτά λίγο να ξεκουραστούν και μετά παίρνουμε την μπάλα ζύμης και με τη βοήθεια του πλάστη ανοίγουμε ένα στρογγυλό φύλο όσο πιο λεπτό μπορούμε, με ιδανική διάμετρο τους 20 πόντους.
Ρίχνουμε σ’ ένα αντικολλητικό τηγάνι μία κουταλιά λάδι, για να μην κολλήσουν οι πίτες, και τις ψήνουμε για 1 λεπτό από κάθε πλευρά και τις σερβίρουμε ζεστές, περιχυμένες με μέλι – ενίοτε και με σουσάμι – και συνοδεία παγωμένης ρακής. Η σφακιανή πίτα μας είναι έτοιμη!
*Για το οινοποιείο Μπουτάρη στο Σκαλάνι διαβάστε εδώ.
** Για το πανηγύρι του Αγίου Χαραλάμπους στα Σφακιά διαβάστε εδώ.
16°
