Μα τι ωραία που είναι στον βυθό. Εδώ, ο χρόνος κυλάει αργά. Η ζωή μένει πάντα κολλημένη κάπου εκεί ανάμεσα στα πορτοκαλί κοράλλια. Εδώ δεν χρειάζεται να πάρω αποφάσεις καθοριστικές, να βιώσω δραματικές αλλαγές, να το ζήσω το έργο μας μέχρι το τέλος του.
Πόσο ωραίο είναι το νερό εδώ στα βαθιά. Οι ενοχές μου γίνονται μπουρμπουλήθρες και τρομάζουν τα ψάρια. Τα λάθη μου θάβονται μέσα στην άμμο σαν θησαυροί. Και εγώ, καταπολεμώ τη συναισθηματική μου αφυδάτωση με γοργονίσια μακροβούτια. Δεν βγαίνω έξω να πάρω ανάσα καθόλου. Αν βγω, θα πρέπει να το δεχτώ. Αν κάτι με πνίγει εδώ μέσα στα βάθη του νερού, είναι η μνήμη του σώματος. Το σώμα με ταλαιπωρεί και όχι τα συναισθηματικά συνήθη μιάου μιάου.
Δεν θέλω να σε δω, δεν θέλω να σε ακούσω, δεν θέλω να σου μιλήσω, όμως μπορείς καθώς θα φεύγεις να μένεις μέσα μου; Γίνεται καθώς χανόμαστε να χύνουμε συγχρόνως; Αυτό είναι το τελευταίο μου οχυρό. Το σώμα σου. Και πριν το δώσεις αλλού – αν ήδη δεν το έχεις δώσει- θα το κρατάω σαν άγκυρα μου, εδώ στα υγρά τα βάθη.
Αν φύγεις, θα χάσω όλο τον προσανατολισμό της ζωής μου. Πολύ πιθανό να με παρασύρουν τα ρεύματα και να βγω στους ανοιχτούς ωκεανούς. Αν μείνεις, δεν ξέρω. Πολύ πιθανό να τα χάσω όλα. Πολύ πιθανό να μην επιζήσει κανείς από αυτό το ναυάγιο. Θα μείνω στον βυθό, όσο πρέπει. Όσο χρειάζομαι. Ένα καλοκαίρι, δύο καλοκαίρια. Όλα τα καλοκαίρια.
Κάποτε όμως αρχίζω να κρυώνω. Δεν υπάρχεις πουθενά, ούτε εσύ, ούτε η άγκυρα, ούτε το υδάτινο σώμα που αγαπώ. Βγάζω το κεφάλι διστακτικά από το νερό. Κοιτάζω απέξω και ο ξαφνικός ήλιος μου καίει το πρόσωπο, δεν έχω συνηθίσει τόσο φως, τόσο καιρό μέσα στο μυστικό μου βυθό. Αν ήσουν εδώ, θα μου έλεγες «όλο δραματουργίες γράφεις. Ψέματα στα ψέματα. Βγάλε τη μάσκα να σε δούμε ποια είσαι, που μονίμως το παίζεις πόνος και οδυρμός. Βγάλε τη μάσκα να δούμε, που φοβάσαι μη φανείς». Δεν είναι αλήθεια αυτές οι ιστορίες, επέμενα πάντα. Μυθοπλασίες είναι. Άντε και μερικές υποψίες. Ή μήπως όχι;
Αφήνω τα λέπια μου έξω από την πόρτα. Τα πράγματα σου τα πήρες από το σπίτι το προηγούμενο σαββατοκύριακο. Τινάζω τις μνήμες του βυθού. Δεν τελείωσα μαζί του. Πάντα θα τον επισκέπτομαι για να σε βρίσκω. Αγάπη μου. Ξαπλώνω στο διπλό κρεβάτι και βάζω τη μάσκα μου. Ένα αβοκάντο χτυπημένο (και να΄ταν μόνο αυτό) στο μπλέντερ, χυμός από μισό λεμόνι, 2 κουταλιές μέλι, θυμαρίσιο κατά προτίμηση και ανθόνερο. Μπόλικο ανθόνερο. Για τη μόνιμη αφυδάτωση. Κρύβω όσα δεν θέλω να φανούν όπως λες, πίσω από βιταμίνες A, B, C και E για να γίνω ξανά γκόμενα. Να μην είμαι άλλο ψάρι. Αυτή είναι η μάσκα μου αγόρι μου για σήμερα. Βαθιά ενυδάτωση. Βαθιά ανάπλαση. Βαθιά αναδόμηση. Και ναι. Είχες και σε αυτό δίκιο. Τώρα για σένα γράφω. Σε σένα αναφέρομαι με τη γνωστότατη μου υπερβολή. Σε σένα απευθύνομαι. Με ακούς; Το ξέρω ότι με ακούς.
14°
