Το καφενείον «Η Ελλάς» στην πλατεία Πλαστήρα, σε κεντρικότατο σημείο, με μίνι «πλατεΐτσα» μπροστά του και δεντράκια, είναι για το Παγκράτι σημείο αναφοράς, μια νοσταλγική εικόνα τού χτες στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια το θυμόμουνα μάλλον σκοτεινιασμένο, εδώ όμως και λίγο καιρό έχει ανακαινιστεί-βαφτεί-στολιστεί περίφημα και ξεκινάει καινούργια ζωή σαν εστιατόριο με το όνομα «Στου Μακρυγιάννη». Φίλος της μισής Αθήνας (Ηριδανός, Destijl, Mercedes), ο Γιώργος Μακρυγιάννης έχει στήσει εδώ ένα ζωντανό, ανοιχτόκαρδο εστιατόριο-«σπίτι» που δέχεται καθημερινά. Ο χώρος είναι κουκλίτσα. Έχει χρώμα, έχει «μοντερνιές» ανακατεμένες με τα παλιά νοσταλγικά στοιχεία του νεοκλασικού τού ’30, έχει λουλουδικά παντού, έχει ωραίες ζωγραφιές στους τοίχους, έχει τέλος ένα υπέροχο φωτιστικό στο ταβάνι που είναι όλα τα λεφτά, σ’ αρέσει - δεν σ’ αρέσει το design. Σκέψου ένα τετράγωνο φτιαγμένο από πολύχρωμα καφάσια μπίρας που από μέσα τους να ξεδιπλώνεται ένας παλιακός, υπέροχος πολυέλαιος!
Το ίδια ευχάριστα έχω να πω και για την κουζίνα. Ο κατάλογος mix & match προτείνει μεζεδάκια και κυρίως πιάτα που κινούνται ελληνικά - μεσογειακά - μαμαδίσια αλλά και «μοντερνικά». Έχει δηλαδή all time classic κεφτεδάκια, χταποδάκι σε λάδι βασιλικού, λαχανοντολμάδες με θαλασσινά, κολοκυθοκεφτέδες καταπληκτικούς, πατάτες τηγανητές σπιτίσιες, κρεμμύδια τέεεελεια γεμιστά με κιμά και κουκουνάρι, γιουβετσάκι με μακαρόνι ή μανέστρα, ενώ μια μέρα πέτυχα και ψαρόσουπα με ροφό, σούπερ. Τα υλικά τους είναι φρεσκότατα και ψωνίζονται καθημερινά από τη λαϊκή, από εγνωσμένης ποιότητας μπακαλοχασάπηδες της γειτονιάς κι από την Κεντρική Αγορά της Αθήνας. Ο Μακρυγιάννης συχνά προσθέτει το κάτι του στα πιάτα που φτιάχνουν οι νεαροί σεφ Μάρκος Λαγανάς και Στέφανος Ανδρέου, όπως οι τυροκεφτέδες με το γλυκό του κουταλιού σταφύλι που φτιάχνει ο ίδιος με τα χεράκια του (και όλοι τον ψήνουμε ν’ αρχίσει να πουλάει και βάζα με γλυκά του κουταλιού), ενώ συνέχεια όλο και κάτι καινούργιο εμφανίζει. Το κρασί είναι χύμα και καλό, υπάρχουν και οι λίγες γνωστές καλές ελληνικές ετικέτες, τα γλυκά κι αυτά «σπιτίσια», όπως το μωσαϊκό της παιδικής μας ηλικίας και η σιμιγδαλόπιτα – μια πιο επιτηδευμένη εκτέλεση του κλασικού χαλβά. Οι τιμές είναι ανάλογες με το χαλαρό, ανεπιτήδευτο και φιλικό στιλ του χώρου και απόλυτα εναρμονισμένες με τους δύσκολους καιρούς, μπορεί κάποιος να σκάσει από το φαΐ με περίπου € 20 ή να τσιμπήσει κάτι απλό και να φύγει μ’ ένα 10ευρω.
Είναι ανοιχτό από το πρωί για ούζο - μεζέ ή και καφέ, σερβίρει συνέχεια μέχρι αργά το βράδυ όλη την εβδομάδα, αν πας και δεν τον ξέρεις ζήτα τον Μακρυγιάννη, πολύ θα σ’ αρέσει η ταμπεραμεντόζα παρέα του.
22°
