Και ξαφνικά, το κέντρο του Ολυμπιακού γέμισε! Έντσο Μαρέσκα, ο Ιταλός δίπλα στον Ντούντου, επιστροφή του γνωστού στην πιάτσα ως λύκου Λεντέσμα και μην ξεχνάτε και το δικό μας το παιδί, τον τυραννισμένο από χιλιόμετρα Ιεροκλή Στολτίδη. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει βρεθεί λύση στο πρόβλημα που ταλανίζει τους πρωταθλητές Ελλάδος στο αριστερό άκρο της μεσαίας γραμμής. Κρίση στα αριστερά, όπως θα έλεγε και ο διανοητής της Αριστεράς Έρικ Χομπσμπάουμ. Θα καλυφθεί το κενό; Αν βρεθεί παίκτης ελεύθερος που να αξίζει να ακουμπήσεις αρκετά ευρώ στο συμβόλαιό του, ναι. Αν όχι, θα πάμε σε αλχημείες. Γιατί το πρόβλημα για τον Ολυμπιακό είναι οικονομικό. Το ρευστό δεν περισσεύει και τα λάθη του παρελθόντος πληρώνονται τώρα, και μάλιστα τοις μετρητοίς. Αν κάτσει άλλη μια ευκαιρία σαν του Μαρέσκα, δεν θα την αφήσουν να πάει χαμένη. Αλλά πόσες τέτοιες υπάρχουν; Ο ελεύθερος… και η μοίρα του, όπως λέει μια παλιά κινέζικη ποδοσφαιρική παροιμία, γιατί οι περισσότεροι από τους παίκτες χωρίς συμβόλαιο στην αγορά ή βρίσκονται σε προχωρημένη ηλικία ή η αξία τους στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο έχει σκαμπανεβάσματα. Στον Ολυμπιακό δεν θέλουν να επαναλάβουν, και δεν τους παίρνει κιόλας, τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος. Πολλά χρήματα για μεταγραφές, υψηλά συμβόλαια και απόδοση δυσανάλογη με τη δαπάνη. Σε ποια άλλη ομάδα θα έπαιρνε ο Όσκαρ αυτά τα λεφτά; Πού αλλού θα αγωνιζόταν ή μάλλον δεν θα αγωνιζόταν ο Ραούλ Μπράβο και θα είχε ένα τόσο υψηλό συμβόλαιο; Δείτε και την περίπτωση Μπελούτσι. Ο Ολυμπιακός έδωσε ένα κάρο λεφτά για να τον αποκτήσει, περισσότερα από οκτώ εκατομμύρια ευρώ, για να τον δώσει στην Πόρτο πιάνοντας μετά βίας τα πέντε εκατομμύρια. Η διαφορά που προκύπτει είναι η χασούρα. Και δεν είναι ο μόνος παίκτης που έβαλε μέσα τους ερυθρόλευκους. Θα πει κάποιος ότι χωρίς να ξοδέψεις δεν κατακτάς τίτλους και διακρίσεις. Απόλυτα σωστό, όμως δεν συζητάμε τώρα για επένδυση χρημάτων ή σωστή διαχείριση, αλλά για ξόδεμα που κάποτε σε φέρνει σε αδιέξοδο. Και το αδιέξοδο δεν είναι άλλο από την έλλειψη οικονομικής ρευστότητας. Ο Ολυμπιακός έχει προεισπράξει ήδη τα έσοδά του για τα επόμενα δύο χρόνια. Τα λεφτά δηλαδή που θα έπαιρνε από τα τηλεοπτικά δικαιώματα και από τα εισιτήρια διαρκείας που έχουν αγοραστεί. Μένουν πια μόνο οι χορηγοί. Οι δόσεις από τα τηλεοπτικά και τα λεφτά από τα διαρκείας πάνε πλέον στο ταμείο της τράπεζας, που έχει προεξοφλήσει το ποσό για λογαριασμό των ερυθρολεύκων. Προσθέστε σ’ αυτά και την περσινή ζημιά της ομάδας, αυτή των 20 εκατομμυρίων ευρώ από τον αποκλεισμό της στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, και θα καταλάβετε για ποιο λόγο ο Σωκράτης Κόκκαλης ψάχνει τώρα απεγνωσμένα για συνεταίρους και όχι για επιχειρηματίες που θα αγοράσουν το πλειοψηφικό πακέτο της ΠΑΕ.
Στον Παναθηναϊκό, τώρα, καλά θα κάνουν να μη χαμογελούν πονηρά με τα ζόρια των ερυθρολεύκων. Δεν θέλει και πολύ για να πέσουν και οι ίδιοι στην κινούμενη άμμο. Ο ΠΑΟ φέτος είναι ο ακριβότερος όλων των εποχών. Ο σύλλογος με τις δαπανηρότερες μεταγραφές. Με το μεγαλύτερο μπάτζετ. Σημαντικό είναι επίσης και το ότι δυσκολεύεται να ξεφορτωθεί κάποια από τα μεγάλα αυτά συμβόλαια. Γιατί οι εποχές είναι δύσκολες και η κρίση βαθαίνει. Μια πράσινη στραβοτιμονιά, δηλαδή δυο τρεις παίκτες από αυτούς στους οποίους έχουν επενδύσει να μην τους βγουν, και ο Παναθηναϊκός θα βρεθεί στη θέση που βρίσκεται ο Ολυμπιακός. Κι αν δεν καταφέρει φέτος να πάρει το πρωτάθλημα για να μπει απευθείας στους ομίλους του Τσάμπιον Λιγκ –κάτι που θα του αποφέρει αρκετά εκατομμύρια ευρώ– και αναγκαστεί να παίξει ξανά το ρίσκο των προκριματικών, τότε δύσκολα οι πολυμετοχικοί θα βάλουν και πάλι το χέρι βαθιά στην τσέπη. Δεν θέλει λοιπόν και πολύ – με τη νοοτροπία που μας δέρνει και το άλλο που μας βαράει – σε λιγότερο από δυο χρόνια να έχουμε τρεις… ΑΕΚ. Φαντάζομαι, το πιάσατε το υπονοούμενο. Ομάδες δηλαδή υπερχρεωμένες, που θα κοιτάζουν από τη μία πώς να καλύψουν τις ζημιές, τα λάθη του παρελθόντος και τους κακούς χειρισμούς, και από την άλλη πώς να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες των οπαδών-πελατών τους.
17°
