Η Λίβερπουλ γιορτάζει το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 30 χρόνια και ο Νίκος Ασημακόπουλος εξηγεί γιατί συγκεντρώνει οπαδούς από όλο τον κόσμο.
Λίγες ώρες μετά τον θρίαμβο της Λίβερπουλ και καθώς οι οπαδοί ξεχύθηκαν στους δρόμους καταργώντας με την ανοχή της αστυνομίας κάθε ιατρικό πρωτόκολλο που επέβαλε η πανδημία, ο ρεπόρτερ του Guardian έπεσε πάνω σε μια 40χρονη καθηγήτρια τέχνης με συντηρητικό λουκ. Έμοιαζε παράταιρη στο όλο σκηνικό, καθώς παρατηρούσε το πανηγύρι των τρελών γύρω της με ένα απλό χαμόγελο στο πρόσωπο πίνοντας πού και πού λίγο άσπρο κρασί από ένα μπουκάλι νερού που κρατούσε στο χέρι: «Γιατί εδώ; Ο πατέρας μου έφυγε από Covid-19 τον Μάιο. Πέθανε στην αναμονή. Περίμενε πάντα αυτό το τεράστιο κόκκινο που βλέπουμε γύρω μας»...
Οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου ζουν συνήθως σε δικό τους κόσμο. Αγνοούν τους νόμους της υπόλοιπης κοινωνίας. Μπαίνουν ο καθένας σε μια δική του χρυσή κάψουλα. Ψάχνουν μέσα από τους τίτλους την δική τους ατομική καταξίωση, επειδή σε πολλές περιπτώσεις δεν την βρίσκουν αλλού. Φαντασιώνονται την ανωτερότητα της ομάδας τους απέναντι στους υπόλοιπους ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχει. Αναζητούν σημεία αγωνιστικής, ηθικής, οικονομικής ή όποιας άλλης υπεροχής σε σχέση με τους άλλους, αν και η πραγματικότητα στις περισσότερες περιπτώσεις τους διαψεύδει. Γενικά κινούνται σε σφαίρες που πολλές φορές βάζουν στην άκρη την ουσία του ποδοσφαίρου που είναι (για κάποιους σαν εμένα τουλάχιστον...) η χαρά του παιχνιδιού...
Καθόλου παράξενο που οι περισσότεροι μπόμπιρες τρέχουν και στοιχίζονται πίσω από τα πιο δυνατά κλαμπ επειδή περιμένουν κούπες και διακρίσεις που θα τους κάνουν να νιώσουν δυνατοί και νικητές. Ελάχιστοι εκείνοι που για λόγους συναισθηματικούς, ιστορικούς, καταβολών ή παράδοσης επιλέγουν μια ομαδούλα της σειράς που κουβαλάει ίδιες αξίες με τις δικές τους για να την στηρίζουν, να την βλέπουν και να χαίρονται, ανεξάρτητα από το αν νικάει ή χάνει. Κι αν το κάνουν, την έχουν σαν «δεύτερη ομάδα» επειδή η ανάγκη τους να κλέψουν κάτι από την δόξα και την καταξίωση που ποτέ δεν είχαν ατομικά, τούς οδηγεί απευθείας στον «μεγάλο».
Η Λίβερπουλ, που γιορτάζει εδώ και μερικές μέρες το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 30 χρόνια, συγκεντρώνει τέτοιου είδους οπαδούς απ’ όλο τον κόσμο. Έχει όμως κάτι ιδιαίτερο που χαρακτηρίζει και τις περισσότερες ομάδες στην Αγγλία σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο: στα χρόνια της ξηρασίας που αναπόφευκτα σημαδεύουν κάθε μεγάλο κλαμπ, οι φίλοι της δυναμώνουν, αντί να αδιαφορούν, να απογοητεύονται και να τα παρατάνε. Έχουν ένα ιδιαίτερο τρόπο να μετατρέπουν τις αποτυχίες σε στοιχείο αισιοδοξίας που τροφοδοτεί την επιθυμία τους να μην κοιτάζουν μόνο στο ένδοξο πίσω, αλλά να βλέπουν πάντα μπροστά.
Ειδικότερα με την Λίβερπουλ, έζησα live τους δύο τελικούς του Champions League, στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα, κόντρα στη Μίλαν. Όπως ακριβώς πέταξαν στα σύννεφα μετά το αναπάντεχο 3-3 που τους χάρισε το τρόπαιο στα πέναλτι, έτσι... πανηγύρισαν (ναι, πανηγύρισαν!) και το 2-1 όταν έχασαν εδώ. Ειδικότερα στην δεύτερη περίπτωση έβγαζαν ένα πείσμα και μια αποφασιστικότητα που δεν τούς άφηνε ούτε λεπτό να στεναχωρηθούν κι ακόμη περισσότερο να θρηνήσουν. Έβλεπαν μόνο εμπρός. Αυτός κι ο λόγος που έγινε viral το βιντεάκι για τη Λίβερπουλ μ’ εκείνον τον τύπο που γνώρισε την ομάδα πιτσιρικάς από τον πατέρα του και χωρίς να κοντοσταθεί πουθενά ακολουθούσε στις χαρές -μα κυρίως στις λύπες- ώσπου έφτασε, περνώντας μέσα από το Χέιζελ και το Χίλσμπορο, στη μεγάλη νύχτα της περασμένης Πέμπτης, με τον δικό του γιο πλέον στους ώμους. Εκατομμύρια φίλαθλοι, ανεξάρτητα από την οπαδική τους προτίμηση, είδαν μέσα από αυτή την ιστοριούλα εκείνο που θα έπρεπε να είναι οι ίδιοι και πολλές φορές δεν είναι...
