Αχός βαρύς ακούστηκε, πολλές μολότοφ πέσαν. Και όχι μόνο μολότοφ, αλλά και δακρυγόνα και βεγγαλικά και μπουνιές και μαχαίρια. Αυτή είναι η περιγραφή του «ντέρμπι» μεταξύ Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Το αποτέλεσμα ήταν «διακοπή», η οποία παιζόταν ως στάνταρ, γι' αυτό και δεν είχε μεγάλες αποδόσεις στο Στοίχημα. Ακολούθησαν τα γνωστά. Άρθρα κατά της βίας στα γήπεδα, αναλύσεις που ρίχνουν τις ευθύνες στη πολιτεία, στους παράγοντες, στην αστυνομία, στη ΦΙΦΑ, κρίμα που δεν εκδίδεται και η «Ελευθεροτυπία» για να διαμαρτυρηθεί τυπώνοντας ένα μαύρο πρωτοσέλιδο.
Βαρεθήκαμε. Γιατί η «βία στα γήπεδα» δεν αποτελεί ένα ξεχωριστό φαινόμενο. Απλώς αντανακλά και στον αθλητισμό την βεβαιότητα του έλληνα ότι ο ίδιος είναι η υπέρτατη εξουσία, ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, του οπαδού, του παρκαδόρου, του ντελιβερά, του ενοικιαστή, του Νότη, του Λάκη,του Κούγια... Αυτή την προσωπική άποψη περί δικαίου, θα την επιβάλλει όπως θέλει και όπου θέλει, με την ακρότητα να είναι απολύτως δικαιολογημένη.
Ο «αγανακτισμένος» θεωρεί ότι η αγανάκτηση του επιτρέπει να ρίχνει μολότοφ σε εγκύους, να πετάει αυγά σε τραγουδιστές και να σπάει το κεφάλι των «πουλημένων». Φταίνε τα μνημόνια. Ο Ρουβίκωνας παίρνει τη σκυτάλη και αναλαμβάνει να τιμωρήσει τους ξένους δυνάστες σπάζοντας τζάμια και πετώντας μπογιές σε ασφαλιστικές εταιρείες που έχουν ξένο όνομα. Είναι όργανα του ιμπεριαλισμού. Το ΠΑΜΕ απλώνει πανό στην Ακρόπολη που τα μέλη του τοποθετούν περπατώντας πάνω στα μάρμαρα. Το μήνυμα κατά της παγκοσμιοποίησης είναι πιο δυνατό από τα αρχαία αγάλματα. Είκοσι άτομα μπορούν να καταλάβουν μία κεντρική λεωφόρο και να προκαλέσουν κυκλοφοριακή συμφόρηση. Φταίνε τα αφεντικά. Όργανα της τάξης ψεκάζουν γυναικόπαιδα με δακρυγόνα. Τους μειώθηκε ο μισθός. Οδηγοί ορμάνε σαν αφηνιασμένοι μόλις αντιληφθούν ένα πεζό να περνάει με πράσινο. Οι δρόμοι τους ανήκουν. Γιωταχήδες αδιαφορούν για τις ράμπες. Πού να παρκάρουν; Ποδηλάτες τρέχουν πάνω στα πεζοδρόμια γιατί είναι οικολόγοι, ντελιβεράδες οδηγούν ανάποδα στο ρεύμα γιατί θα παγώσουν οι πίτσες, ταξί κυκλοφορούν με αναμμένο το «ελεύθερο» όταν έχουν επιβάτες και κατεβασμένη την «σημαία» όταν είναι ελεύθερα γιατί έτσι τους αρέσει, οι τοίχοι βρωμίζουν με ακαλαίσθητες και ακατανόητες καλικατσούρες γιατί πρέπει να εκφραστούν οι νέοι, τα τραπεζοκαθίσματα των μαγαζιών καταλαμβάνουν τους πεζόδρομους γιατί πρέπει να προσφέρουμε υπηρεσίες στους τουρίστες, γλεντζέδες πάνε στα μπουζούκια και σημαδεύουν με ιπτάμενα πιάτα τους υπόλοιπους θαμώνες γιατί «έχουμε μεράκια», οι πανηγυρίζοντες τη γέννηση του παιδιού τους (γιός) πυροβολούν τους τοίχους του διπλανού γιατί «έχουμε μεγάλη χαρά», οι νεωκόροι σβήνουν τα κεριά λίγα δευτερόλεπτα μετά το άναμμα γιατί «πρέπει να κάνουμε οικονομία υπέρ των ελαιοχρωματισμού του ιερού ναού»... Αυτές και χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια, παρόμοιες δραστηριότητες δεν προέρχονται (μόνο) από ανοχή των αρχών, την αδυναμία της πολιτείας και τα συμφέροντα των ολιγαρχών. Έχουν βαθιές ρίζες στην δική μας αδυναμία να σεβαστούμε τα δικαιώματα του συνόλου, να ακολουθήσουμε επομένως τους κανόνες που αποτελούν τη βάση λειτουργίας της κοινωνίας από τότε που οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τις σπηλιές.
Τσάμπα επομένως τα αγνά φίλαθλα δάκρυα και οι κραυγές, τα πρωτοσέλιδα, και τα αυστηρά μέτρα. Όλα θα εξαερωθούν μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα και θα επανέλθουν στο επόμενο άθλιο περιστατικό που ήδη στρίβει από τη γωνία. Μέχρι τότε θα γνωρίζουν δημοφιλία όσοι κάνουν ντου στα γήπεδα, όσοι αποθεώνουν τους κουμπουροφόρους, όσοι απειλούν με ξυλοδαρμό,όσοι δικαιολογούν τα παραπάνω με το επιχείρημα «δεν θυμάμαι να πέθανε κανείς από εισβολή στα γήπεδα/παράνομο παρκάρισμα/σπάσιμο μαρμάρων βεβήλωση μνημείων» κλπ.
Ίσως από κει θα έπρεπε να αρχίσει το ξήλωμα αλλά ποιος δυσανασχετεί με τον εαυτό του;
22°
