Η ζωή συνεχίζεται μετά από ένα ντέρμπι. Αυτό έχει και τα καλά του και τα κακά του. Και είναι τότε που θα πας στο σχολείο, στο γραφείο, στο στρατόπεδο, στο κουρείο, στο καφενείο, στην ταβέρνα, στο μπαράκι, στο περίπτερο, στο φαστφουντάδικο, στην πλατεία, κι εκεί μοιραία θα πετύχεις έναν τουλάχιστον οπαδό του «αιώνιου» αντιπάλου, να στην έχει στημένη για καζούρα.
Θα προσποιηθείς ότι δεν σε νοιάζει που έχασες στο ντέρμπι; Ότι αυτό που σε καίει είναι να πάρει η ομάδα το πρωτάθλημα; Θα σου απαντήσει ξερά, με μια δόση αυταρέσκειας: «Εγώ κερδίζω το πρωτάθλημα τα τελευταία 13 χρόνια»!!! Να τον αποστομώσεις τώρα, θυμίζοντάς του ότι έχεις κερδίσει τον Αστέρα Τρίπολης και τον Εργοτέλη ενώ αυτός δεν έχει καταφέρει να φύγει νικητής με αντιπάλους σαν τον Ηρακλή, τα Γιάννενα ή την Καβάλα, μάλλον δεν το κόβω φρόνιμο. Την Καβάλα, πάντως, καλό θα ήταν να την αποφύγεις, γιατί μαζί της γκέλαρες κι εσύ, αλλά λέμε… Χωρίς δεύτερη σκέψη θα σου προτείνει να πας στη Δημητσάνα το Σαββατοκύριακο, μπας και βρεις κανέναν ξεχασμένο οπαδό του Αστέρα σε κάποιο ορεινό καφενείο να τον τσιγκλήσεις ή, πάλι, αν σου έχει μείνει λίγο κουράγιο, να μπαρκάρεις για Κρήτη. Κάπου εκεί, γύρω από το Παγκρήτιο Στάδιο, ίσως βρεις το πιο άγριο χουλιγκάνι του Εργοτέλη να το ταράξεις στην καζούρα και στο δούλεμα για τη μεγάλη νίκη της ομάδας σου!!!
Η νίκη στο ντέρμπι αιωνίων είναι η πεμπτουσία του οπαδισμού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για ένα φανατικό φίλαθλο, αλλά και για τους ίδιους τους παίκτες, η κατάκτηση ενός τίτλου να συνοδεύεται με απόλυτη επικράτηση στα ματς της σεζόν επί του αιώνιου ακατονόμαστου αντιπάλου. Τότε και μόνο τότε μπορούν να μιλήσουν χωρίς να κομπιάζουν για αξέχαστη ή ιδανική χρονιά. Η επικράτηση στα ντέρμπι αιωνίων που κάνουν πρωταθλητισμό, σηματοδοτεί εξάλλου τη διαφορά ανάμεσα στο κερδίζω μια πρωτιά εκμεταλλευόμενος τις όποιες συγκυρίες και το κατακτώ έναν τίτλο που κανείς δεν μπορεί να τον αμφισβητήσει.
Ο Παναθηναϊκός επιστρέφει μετά από πέντε χρόνια στην κορυφή. Πριν από αυτά προηγήθηκαν άλλα εφτά στην πείνα και στην απέξω. Οι φίλοι του Τριφυλλιού έχουν τραβήξει πολλά. Για έναν οπαδό, το πρωτάθλημα δεν είναι μόνο αριθμοί. Δεν είναι μόνο νίκες εντός και εκτός έδρας, στατιστικές, γκολ και ασίστ. Γι’ αυτόν μετράει πολύ το φιλότιμο και ο εγωισμός. Το κούτελο, που έλεγαν οι παλιοί. Έτσι κάποιες νίκες, ιδιαίτερα απέναντι στον αιώνιο, είναι πιο… νίκες από όλες τις άλλες. Οι ποδοσφαιριστές, όταν με το καλό η ομάδα στεφθεί πρωταθλήτρια, θα πάρουν τα bonus, τα πριμ, θα κάνουν το γύρο του θριάμβου, θα μονοπωλήσουν την επικαιρότητα, σε αυτούς θα πέσουν τα φώτα της δημοσιότητας.
Για έναν οπαδό, όμως, που θα πάει στο καφενείο, στο στέκι, στη δουλειά, το πριμ, η δημοσιότητα, ο γύρος του θριάμβου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η νίκη επί του αιωνίου αντιπάλου. Αυτό είναι το κορυφαίο γεγονός. Ο Παναθηναϊκός την Κυριακή δεν έχασε μόνο το ντέρμπι, αλλά και τη χρυσή ευκαιρία να ράψει τα στόματα των αιωνίων αντιπάλων. Αυτός ήταν διακαής πόθος των οπαδών του. Το ίδιο σημαντικός, όσο και η πρωτιά. Μια πρωτιά που εκτός από τη θετική συγκομιδή βαθμών θα συνοδεύεται από καθαρό κούτελο και υπερηφάνεια. Έχασε επίσης την ευκαιρία να έχει τον Ολυμπιακό στο μέλλον από κάτω. Να του κόψει, μαζί με τις όποιες φιλοδοξίες για πρωτάθλημα, τον αέρα. Να του δώσει να καταλάβει ότι από εδώ και πέρα ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού φοράει πράσινα με ένα τριφύλλι στο στήθος.
Ο Ολυμπιακός, από την άλλη, έχει κάθε λόγο να μην ανησυχεί. Κέρδισε τον Παναθηναϊκό στην καλύτερη χρονιά του δύο φορές και έχει να δεχθεί γκολ από ποδοσφαιριστή του Τριφυλλιού δύο χρόνια και κάτι. Όταν περνάω bay από ένα ΟΑΚΑ σκέτη κόλαση χωρίς τον Ντιόγο, τον Ντουντού, τον Γκαλέτι, με τον Μέλμπεργκ τραυματία και μόνο για ένα ημίχρονο στο παιχνίδι, αλήθεια, τι να φοβηθώ στο μέλλον, όταν όλα θα μου είναι θετικά; Σιγά μη φοβηθώ, σιγά μην κλάψω. Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω, μόνο αν είναι να γελάσω, τραγουδάνε στον Πειραιά και δικαιολογημένα. Ο Παναθηναϊκός έχασε κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι. Αγχωμένος και νευρικός, έδωσε δικαιώματα που με κόπο είχε στερήσει από τον αντίπαλο, σε ένα ματς που κυλούσε στα μέτρα του. Αυτός είχε τις φάσεις, το ρυθμό, τις ευκαιρίες, την αγωνιστική ανωτερότητα. Λύγισε, όμως, κάτω από το βάρος της έντασης και του άγχους. Είναι σαν να πηγαίνεις να σε βραβεύσουν για Άνδρα της Χρονιάς και από την υπερένταση να σε πιάνει συχνοουρία!!! Πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον δεν είσαι έτοιμος.
