Τις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί στο ίντερνετ η φωτογραφία του Μέσι την ώρα που πανηγυρίζει ένα από τα γκολ που έβαλε στην Αλαβές, στην πρεμιέρα του ισπανικού πρωταθλήματος.
Τρέχει προς την εξέδρα να μοιραστεί τη χαρά του με τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα κι εκεί γίνεται η μεγάλη αποκάλυψη. Από τους φίλους της ομάδας που καταφέρνει να πιάσει το πλάνο, μόνο ο κύριος με τα γαλάζιο κοντομάνικο πανηγυρίζει με την καρδιά του. Οι υπόλοιποι δέκα, ναι μεν χαίρονται, αλλά ταυτόχρονα η πρώτη τους έγνοια είναι να τραβήξουν με το κινητό τους τη «μαγική» στιγμή και για την οποία θα ’χουν να λένε μετά πως... ήμουνα κι εγώ εκεί!
Το ποδόσφαιρο αλλάζει με ταχύτητα φωτός. Μαζί του και οι συμπεριφορές. Εκείνοι που πάνε στο γήπεδο δεν το κάνουν μόνο για να δουν τον αγώνα αλλά και για ένα σωρό άλλα πράγματα. Να αποτυπώσουν «μεγάλες στιγμές», να ψωνίσουν αναμνηστικά και γενικά να ταυτιστούν με πράγματα που τα στερούνται στη καθημερινή τους πραγματικότητα.
Ταυτόχρονα, η μπάλα γίνεται όλο και πιο κομπιουτερέ. Υποτάσσεται στα συστήματα, στις τακτικές και κυρίως στις σκοπιμότητες. Όμως το σημαντικό είναι πως η χαρά του παιχνιδιού δεν χάνεται. Απλά, τα πράγματα είναι πλέον διαφορετικά. Καλύτερα ή χειρότερα, ανάλογα με το τι πιστεύει ο καθένας και πόσο προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες που κυριαρχούν.
Φυσικά, υπάρχει και η αλλοίωση μέσω στοιχήματος. Παιχνίδια στήνονται σε τεράστια πλέον κλίμακα, Ειδικότερα στις μικρές κατηγορίες, οι ποδοσφαιριστές πληρώνονται μόνο όταν πηγαίνουν ταμείο με το κερδισμένο κουπόνι στο χέρι. Αν χαλάσει το «σίγουρο» ματς και χάσει κάποιος τα λεφτά του, φυτεύει στο μυαλό του την καχυποψία πως αφού δεν πληρώθηκε, το παιχνίδι δεν μπορεί να ήταν καθαρό. Άλλος ενδιαφέρεται περισσότερο για το "under - over" ή για το πόσα κόρνερ θα γίνουν.
Τα δισεκατομμύρια που διακινούνται έχουν πια ξεφύγει από κάθε λογική, κατασκευάζοντας μια απίθανη φούσκα που το πιθανότερο είναι κάποτε να σκάσει με θόρυβο. Πιτσιρικάδες αρχίζουν να παίζουν με το μυαλό στην μεγάλη καριέρα που έρχεται και στα εκατομμύρια που αχνοφαίνονται στο βάθος. Ο ίδιος ο πατέρας καθοδηγεί, ή προσλαμβάνει από τα 12 του παιδιού του τον κατάλληλο μάνατζερ για να το προωθήσει. Και φυσικά, οι διαφορές ανάμεσα στους μικρούς και στους μεγάλους έφτασαν να είναι τεράστιες, νοθεύοντας τον ανταγωνισμό και κάνοντας όλο και πιο προβλέψιμη την κατάληξη του κάθε πρωταθλήματος ή τουρνουά.
Κανείς δεν μπορεί να τα αλλάξει όλα αυτά. Κι ίσως κανένας, πλέον, δεν θέλει. Άλλωστε, η απόλαυση παραμένει. Το γήπεδο εξακολουθεί να συγκινεί και να μαζεύει εκατομμύρια κόσμου. Η καχυποψία πάντα στο τέλος υποχωρεί και μερικές φορές ξεχνιέται, στην ανάγκη για δυο ώρες ευχαρίστησης και εκτόνωσης. Η τηλεόραση έχει επιβάλλει τους νόμους της.
Κι έτσι προχωράμε. Μη ξεχνάμε πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει αν ένα ματς είναι στημένο, αρκεί να το ξέρουν οι ίδιοι και να ποντάρουν πάνω του...
22°
