Ο Στέλιος Παπαδόπουλος μόλις στα 24 του έχει καταφέρει να γράψει τη δικιά του σελίδα στο χώρο της πυγμαχίας και, έχοντας μοιραστεί το ρινγκ με τους κορυφαίους του είδους, επιστρέφει για έναν αγώνα μπροστά στο ελληνικό κοινό την Κυριακή 29 Απριλίου 2018 στο κλειστό του Tae Kwon Do. Όντας αήττητος φέτος επί αμερικανικού εδάφους στοχεύει στη νίκη που θα τον φέρει ακόμα πιο ψηλά στην παγκόσμια κατάταξη και θα δικαιώσει για άλλη μια φορά τις θυσίες του. Λίγες ώρες λοιπόν πριν αναμετρηθεί για παγκόσμιο τίτλο στο ρινγκ του «The Battle 18’» κόντρα στον κολομβιανό πρωταθλητή Devin Perez, o Στέλιος Παπαδόπουλος μιλά στην A.V. για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε από την Καβάλα ως και το Λος Άντζελες αλλά και για τα καλύτερα που... έρχονται.
Αρχικά, πώς πηγαίνει η προετοιμασία για τον αγώνα της Κυριακής;
Όλα κυλούν ομαλά, προέρχομαι από έναν νικηφόρο αγώνα στην Αμερική, οπότε η ψυχολογία μου είναι καλή. Τις τελευταίες ημέρες, πριν το ζύγισμα, βρίσκομαι βεβαίως σε δίαιτα, αλλά η προετοιμασία μου για την Κυριακή συνεχίζεται και θα είμαι πανέτοιμος.
Από την Καβάλα βρέθηκες ξαφνικά στο Λος Άντζελες. Πόσο δύσκολη ήταν η διαδρομή;
Ήταν αρκετά δύσκολα. Πέρασαν πολλά στάδια. Από ένα μικρό χωριό της Καβάλας, τη Νέα Πέραμο, βρέθηκα πρώτα στην Αθήνα, όπου έμεινα 2 χρόνια, και μετά πήγα στην Αμερική και το Λος Άντζελες. Στην αρχή ήταν πραγματικά δύσκολα. Δεν είχα φίλους, δεν γνώριζα καν τον προπονητή μου. Το πρόγραμμά μου περιελάμβανε αυστηρά την προπόνηση και αυτό ήταν όλο. Σπίτι, προπόνηση, σπίτι. Αρχικά, θυμάμαι πήγαινα μόνος μου για καφέ. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια έχω γνωριστεί με αρκετούς από την ελληνική κοινότητα του Λος Άντζελες που είναι αρκετά μεγάλη και έχω κάνει μερικές παρέες.
Πότε κατάλαβες ότι θες να γίνεις μποξέρ; Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο άθλημα στη χώρα μας.
Με έστειλε ο πατέρας μου στη σχολή επειδή ήμουν πολύ ζωηρός. Ξεκίνησα από την ηλικία των 4, επειδή είχε αρχίσει και η μεγάλη μου αδερφή. Βέβαια, τι πειθαρχία μπορεί να έχει ένας τετράχρονος; Σιγά-σιγά άρχισα να βελτιώνομαι να δίνω περισσότερη ένταση στις προπονήσεις μου και όταν άρχισαν οι αγώνες είδα ότι μπορεί να πάει και πιο σοβαρά.
Έχεις μοιραστεί το ρινγκ με θρύλους του αθλήματος. Τι έχεις αποκομίσει από αυτές τις εμπειρίες;
Στην Ελλάδα έχω κάνει προπονήσεις μαζί με τον Μιχάλη Ζαμπίδη και στην Αμερική έχω μοιραστεί το ρινγκ με σπουδαία ονόματα, όπως ο Miguel Cotto κ.ά. Αυτό που μου έχει μείνει είναι βεβαίως ότι πρέπει να βάζω πάντα το κεφάλι κάτω, όσο κι αν προχωράω, και να συνεχίζω τη σκληρή δουλειά και, οπωσδήποτε, τις μεγάλες θυσίες.
Τιμάς την Ελλάδα συνεχώς, όσο βρίσκεσαι στην Αμερική φορώντας πάντα ένα σορτσάκι με την ελληνική σημαία. Τι σου έχει λείψει περισσότερο από την Ελλάδα;
Η Ελλάδα είναι συνεχώς στο μυαλό μου και θέλω να κάνω περήφανους όλους τους Έλληνες. Αυτό με βαραίνει ιδιαίτερα αλλά με κάνει να αισθάνομαι και πιο δυνατός. Από την Ελλάδα μού λείπουν πολλά αλλά εάν έπρεπε να διαλέξω κάτι θα ήταν το ελληνικό φαγητό. Τις μέρες που είμαι εδώ προσπαθώ να το τιμώ όσο γίνεται περισσότερο.
Και τι λιγότερο;
H έλλειψη αξιοκρατίας. Στην Αμερική εάν δουλέψεις πολύ και έχεις και ταλέντο, επιβραβεύεσαι. Στην Ελλάδα από την άλλη όσο περισσότερο δουλεύεις, ίσως και τόσο περισσότερο να σε πατάνε. Αυτό είναι που με πικραίνει στην Ελλάδα και για αυτό ήταν και η επιλογή μου να φύγω. Η χώρα δεν ανταμείβει τις θυσίες των αθλητών, ειδικά σε σπορ όπως η πυγμαχία, και κάποιος για να μπορέσει να σταθεί όρθιος και να κάνει αυτό που αγαπά θα πρέπει να έχει κι άλλη δουλειά.
Η φωτογραφία με τον Σταλόνε πώς προέκυψε;
Ο Σιλβέστερ Σταλόνε είναι προσωπικός φίλος του προπονητή μου και ήρθε χωρίς να τον περιμένω σε μια προπόνησή μου. Τα έχασα αρχικά, όμως μετά μιλήσαμε και κατάλαβα ότι ήταν ένας αρκετά χαλαρός τύπος. Με συμβούλεψε να μείνω ταπεινός, μου ευχήθηκε καλή συνέχεια και αυτό ήταν όλο. Ήταν, βέβαια, μια πολύ σημαντική εμπειρία για μένα.
Πες μας μερικές σκέψεις για το παιχνίδι που έρχεται. Πώς νιώθεις που θα βρεθείς μετά από τρία χρόνια στο ρινγκ με ελληνικό κοινό;
O αντίπαλός μου είναι Κολομβιανός και αρκετά έμπειρος και μάλιστα δήλωσε πρόσφατα ότι θα με βγάλει νοκ-άουτ. Φυσικά αυτά είναι εύκολα στα λόγια, αλλά στο γήπεδο είναι διαφορετικά. Εγώ με τη σειρά μου προτιμώ να απαντήσω στο ρινγκ μπροστά στο ελληνικό κοινό και να τους κάνω περήφανους. Πέρασαν τρία χρόνια από την τελευταία μου εμφάνιση στην Ελλάδα και νιώθω μεγάλη ανυπομονησία για τον αγώνα της Κυριακής.
Τι θα έλεγε ένας πρωταθλητής της πυγμαχίας σε ένα παιδί για να ασχοληθεί σοβαρά με το σπορ;
Θα έλεγα σε ένα παιδί, ανεξάρτητα με το τι θέλει να κάνει, να μην τα βάζει κάτω. Να θέτει συνεχώς στόχους και να προσπαθεί μέχρι τέλους για να τους πετύχει. Στο τέλος αυτό είναι που μετράει. Να μην αφήνεις ποτέ τα όνειρά σου.
20°
