Τον βλέπεις να τρέχει ακατάπαυστα με κείνο το μοναδικό αλανιάρικο στιλάκι, να παθιάζεται, να ουρλιάζει, να κοροϊδεύει, να τσαμπουκαλεύεται, να βγάζει γλώσσα, να σκοράρει και νομίζεις ότι δεν θα σταματήσει να παίζει μπάλα ποτέ!
Αλλοι παιχταράδες μόλις νομίσουν ότι πέτυχαν "τα πάντα", αρχίζουν να βαριούνται, να μπουκώνουν και να νοιώθουν γεμάτοι, ώσπου έρχεται η στιγμή και αποφασίζουν να καθίσουν σιγά σιγά στην άκρη, Αντίθετα αυτός μετά από κάθε επιτυχία, σα να φορτώνει από την αρχή τις μπαταρίες, σα να διψάει ακόμη περισσότερο για καινούργια, μεγαλύτερα και πιο δύσκολα.
Η καριέρα το Κριστάνο Ρονάλντο δεν έκανε ποτέ αυτό που λέμε "κοιλιά" στα τόσα χρόνια που παίζει. Στον τελικό με την Γιούβε, ακούμπησε τρεις φορές τη μπάλα και έβαλε δύο γκολ. Ακόμη και τραυματίας στο Euro της Γαλλίας, το περασμένο καλοκαίρι, ήταν ο αναμφισβήτητος αρχηγός που τον έβλεπες να κάθεται στον πάγκο και νόμιζες ότι έπαιζε πιο παθιασμένα από εκείνους που έτρεχαν στο τερέν.
Αυτή είναι ίσως και η διαφορά του από τους υπόλοιπους σούπερ σταρ κάθε εποχής Η φιλοδοξία του τροφοδοτεί και βελτιώνει κάθε μέρα περισσότερο τις ικανότητές του. Γίνεται αιτία για συνεχή εξέλιξη και αναβάθμιση.
Ενας παίκτης - ντούρασελ, που όταν οι άλλοι σταματάνε, αυτός ξεκινάει για έναν ακόμη "ακατόρθωτο" στόχο. Η προσωποποίηση εκείνου που λέει κάπου ο Καζαντζάκης: "Εχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα"! Ή το άλλο το πιο γνωστό: "Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα τ ανθρώπου. Να σπας τα σύνορα. Ν αρνείσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου. Να πεθαίνεις και να λες, θάνατος δεν υπάρχει". Αυτός είναι!
Στους περισσότερους από τους μεγάλους των γηπέδων το τρίτο Champions League μέσα σε τέσσερα χρόνια ίσως και να μην έκανε πλέον μεγάλη εντύπωση, όταν μάλιστα στο μεσοδιάστημα είχε μπει σφήνα κι ένα Euro με την Εθνική του ομάδα.
Ομως, ο Κριστιάνο φαίνεται να ανακαλύπτει κάθε φορά που μπαίνει στο γήπεδο ένα καινούργιο κίνητρο που τον οπλίζει με την αίσθηση ότι ως τότε δεν έχει κάνει τίποτα μαζί με την επιθυμία να τους ξεπεράσει όλους! Να έρθει η μέρα που θα λένε... "ποιος Πούσκας, ποιος Ντι Στέφανο" αλλά και "ποιος Κρόιφ". Γιατί όχι και... "ποιος Πελέ" ή "ποιος Μαραντόνα"... Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι το έχει φιλοσοφήσει και το επεξεργάζεται μέσα του καθώς εμφανίζονται μπροστά του η μία πρόκληση μετά την άλλη.
Και είμαι σίγουρος ότι τα ξημερώματα της Κυριακής, φτάνοντας στο ξενοδοχείο αμέσως μετά τον τελικό, ξαπλώνοντας για λίγο στο κρεβάτι να ηρεμήσει και να στοχαστεί, θα στρίμωξε κάπου στην άκρη του μυαλού του όσα είχαν γίνει τις προηγούμενες ώρες στο γήπεδο και θα άρχισε να σκέφτεται ποιος πρέπει να είναι ο επόμενος στόχος που μπορεί να βάλει, επειδή θα τον γεμίσει και πάλι ενέργεια για την συνέχεια. Μη ξεχνάμε ότι το 2018 τον περιμένει κι ένα Μουντιάλ, στην Ρωσία...
21°
