Το χειμερινό θέρετρο Schladming απέχει περίπου τρεις ώρες από το αεροδρόμιο της Βιέννης, οι οποίες σου φαίνονται ειλικρινά ατελείωτες αν ταξιδεύεις βράδυ, νυστάζεις, πεινάς και η χαμηλή θερμοκρασία της Αυστρίας έχει ξεκινήσει να τρυπώνει κάτω από τα ρούχα και να σου δημιουργεί ρίγος και τρέμουλο με το που κατέβεις από το αεροπλάνο. Παρόλα αυτά η υπόσχεση της περιπέτειας του επόμενου πρωινού και ένα βαρύ μπουφάν δανεισμένο από τη μαμά καλύπτουν άριστα την κούραση, η οποία εξαφανίζεται σχεδόν αμέσως όταν μπαίνεις στο τεράστιο δωμάτιο του ξενοδοχείου και, εκτός από μία απέραντη ζεστασιά, σε περιμένουν δώρα στο κομοδίνο όπως σκουφιά, κασκόλ, κονκάρδες και jacket για το κρύο τα οποία φοράς κατευθείαν και προφανώς δημοσιεύεις σε όλα σου τα social media γιατί αν είναι να σου κρεμάσουν την ταμπέλα «millennial» έχεις σκοπό να το απολαύσεις τουλάχιστον.
Έτσι κάπως ξεκίνησε η εμπειρία μου στα φετινά Special Olympics με συνοδό την Coca Cola. Aν και η αλήθεια είναι πως δεν κατάλαβα ακριβώς πού βρισκόμουν μέχρι το επόμενο πρωί, όταν είχα την τύχη να γνωρίσω μεγάλο μέρος της Ελληνικής Αποστολής και να παρακολουθήσω μία από τις τελευταίες τους προπονήσεις πριν την τελετή έναρξης. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, καθώς αθλητές, προπονητές, υπεύθυνοι και εγώ περιμέναμε το λεωφορείο για να μας μεταφέρει στην πίστα, ήταν (εκτός του κρύου για το οποίο ΔΕΝ είχα ντυθεί κατάλληλα και σιγά-σιγά με κυρίευε) ακριβώς πόσοι άνθρωποι και προσπάθεια απαιτούνται για να φτάσει μία ομάδα ατόμων με ειδικές ανάγκες μέχρι στο Schladming για να διαγωνιστεί. Ακούγοντας τους υπόλοιπους συντελεστές να συζητούν μεταξύ τους για τον εξοπλισμό που χρειάζονται και ακόμα δεν έχουν, για το λεωφορείο πίσω στην Ελλάδα που παραλαμβάνει τα παιδιά ένα-ένα από τις διάφορες περιοχές της Βέροιας όπου μένουνε για να τους μεταφέρει στις προπονήσεις και ειδικά για το γεγονός πως την άθλησή τους έχουν αναλάβει εξειδικευμένοι εθελοντές προπονητές και όχι απλοί φίλοι ή συγγενείς, μου έδωσε την πρώτη αίσθηση πως βρίσκομαι μπροστά σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι μπορούσα να εκτιμήσω πριν.
To δεύτερο σοκ ήταν το κρύο, το οποίο συνέχισε να με σοκάρει καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού, επομένως, για να αποφύγω τις επαναλήψεις, απλώς φανταστείτε μία Ελληνίδα με ξυλιασμένα χέρια και κόκκινη μύτη να τρέμει για το υπόλοιπο του κειμένου.
Αφού συστήθηκα με αρκετούς από τους Έλληνες αθλητές και αφού με αγκάλιασαν ξανά και ξανά, κάτι που δεν θα περίμενα ποτέ αλλά, όπως με πληροφόρησαν, συνηθίζουν καθώς έχουν περισσευούμενη αγάπη να δώσουν ακόμα και όταν τους είσαι άγνωστος, κοίταξα τις χιονισμένες εγκαταστάσεις και τελικά έμαθα πώς ακριβώς η Αυστρία έφτασε να καλωσορίζει 2.700 αθλητές και 1.100 προπονητές από 107 χώρες, μαζί με 3.000 εθελοντές και 5.000 μέλη των οικογενειών των αθλητών για τους Χειμερινούς Special Olympics του 2017.
Η Eunice Kennedy Shriver (1921-2009) ήταν αδερφή του προέδρου της Αμερικής John F. Kennedy και των γερουσιαστών Robert F. Kennedy και Ted Kennedy. Στην οικογένεια υπήρχε και ένα μεγαλύτερο μέλος, η Rosemarry, η οποία έπασχε από νοητική υστέρηση. Τα δύο κορίτσια μεγάλωσαν ως ίσες κάνοντας μαζί αθλητισμό και η Eunice γρήγορα κατάλαβε πως η συχνή άσκηση βοηθούσε την αδερφή της να επικοινωνήσει καλύτερα με το περιβάλλον της και να προσδιορίσει την ταυτότητά της μέσω της κίνησης. Ξεκίνησε έτσι να καλλιεργεί μία ιδέα. Χάρη στο όραμα και τις προσπάθειές της γεννήθηκαν οι Special Olympics και διοργανώθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία το 1968, στο Chicago της Αμερικής. Ο γιος της, Timothy Shriver, συνεχίζει το έργο της ως πρόεδρος του κινήματος των Special Olympics, που συγκεντρώνει περίπου πέντε εκατομμύρια αθλητές σε 170 χώρες και 32 διαφορετικά ολυμπιακά αθλήματα.
Από την πρώτη κιόλας προσπάθεια του 1968, η The Coca Cola Company αποτελεί ιδρυτικό μέλος και παγκόσμιο χορηγό των Special Olympics και έχει υποστηρίξει τα προγράμματα της διοργάνωσης με ποικίλους τρόπους, όπως χρήματα, προσφορές σε είδος, εθελοντές και πρωτοβουλίες ενημέρωσης.
Είναι προφανές μετά από μόλις λίγες ώρες διαμονής στο Schladming πως χωρίς την τεράστια συνεισφορά εταιρειών όπως η Coca Cola, Special Olympics δεν θα μπορούσαν να υφίστανται. Και εγώ δεν θα είχα αυτό το ωραίο κόκκινο σκουφί.
Η τελετή έναρξης των αγώνων μάς βρήκε όρθιους με πλαστικά αδιάβροχα και ένα συνεχές χιονόνερο να μας χτυπάει στην πλάτη, αλλά τα μάτια του κάθε θεατή ήταν γεμάτα αστέρια. Τα αμέτρητα φωτάκια της μαριονέτας που χόρεψε δίπλα σε ένα πανέμορφο κοριτσάκι με μπλε κορδέλα στα μαλλιά ήταν αρκετά για να μας συγκινήσουν, αλλά το αναμφισβήτητο highlight της βραδιάς ήταν όταν οι αποστολές της κάθε χώρας ξεκίνησαν την παρέλαση του σταδίου, υπό τη μουσική υπόκρουση του τραγουδιού «Can You Feel It» που τραγουδούσε ζωντανά η νεαρή τραγουδίστρια Rose May Alaba. Η απόλυτη, ατόφια χαρά που έβλεπες στα πρόσωπα του κάθε αθλητή που χαιρετούσε το πλήθος και έδινε high five σε όσους μπορούσε να φτάσει, σου έδενε το στομάχι σε έναν περίπλοκο κόμπο και γέμιζε τα μάτια σου με δάκρυα που δεν καταλάβαινες γιατί βρίσκονταν εκεί. Από περηφάνια, συγκίνηση ή θαυμασμό; Σίγουρα όχι από λύπη. Ή λύπηση.
Έχοντας την ευκαιρία να μιλήσω για λίγο με τη Rose May Alaba, την οποία περνάω τρία χρόνια αλλά ήδη έχει καταφέρει περισσότερα από εμένα επομένως είχα μία ελαφριά κρίση ταυτότητας έτσι στα γρήγορα, έμαθα τι ακριβώς σημαίνει για εκείνη το τραγούδι που συνέθεσε και ερμήνευσε στο πλαίσιο της συνεργασίας της με την Coca Cola.
«Η μελωδία είναι χαρούμενη και οι στίχοι έχουν να κάνουν με την ομαδικότητα, τον αλτρουισμό και τα θετικά κίνητρα. Σκοπός μου ήταν να δώσω θετική ενέργεια και ώθηση στους αθλητές, τις οικογένειές τους αλλά και σε όποιον άλλον εκεί έξω το ακούσει!»
Στο ρυθμό συμμετέχουν και τρεις ιδιαίτεροι μουσικοί, επιλεγμένοι από την οργάνωση «Jugend am Werk» (δηλαδή «Η Νεολαία Δουλεύει») οι οποίοι συνοδεύουν τη Rose May με ένα ειδικό μουσικό όργανο, την άρπα Veeh που είναι σχεδιασμένη για να ταιριάζει στις ανάγκες τους.
Άλλη μία παρουσία με εξαιρετικό ενδιαφέρον, που ανήκει στη λίστα των σούπερ ηρώων την οποία συμπλήρωνα στο μυαλό μου κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, είναι η Johanna Pramstalle. Global messenger των Special Olympics και αθλήτρια επί 12 χρόνια, η Johanna είναι ένα από τα πιο γλυκά, λαμπερά και έξυπνα άτομα που μπορείς να συναντήσεις, με μεγάλη διάθεση για εξέλιξη και ένα πολύ σημαντικό μήνυμα για τον υπόλοιπο κόσμο: «Προσέξτε μας. Και μη μας υποτιμάτε». Ζητάει μεγαλύτερη κάλυψη των Special Olympics από τα μέσα, εισαγωγή του θέματος στα σχολεία με σκοπό τον περιορισμό του bullying και (προφανώς) ίσα δικαιώματα για κάθε άτομο με ειδικές ανάγκες.
Ενώ λοιπόν πίστευα πως τα έχω δει όλα και πανηγύριζα για το πρώτο χρυσό της ελληνικής αποστολής, οδηγήθηκα στο plunge challenge όπου αντίκρισα ατρόμητους ανθρώπους να φοράνε μαγιό και να ετοιμάζονται να βουτήξουν σε μία κρύα πισίνα, στο όνομα της φιλανθρωπίας.
Η επίσκεψή μου στο Schladming ήταν σύντομη αλλά περιελάμβανε ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων που με άφησε συγκινημένη, γεμάτη σκέψεις και έμπνευση και λίγο ζαλισμένη (με αποτέλεσμα να φτάσω στο αεροδρόμιο της Βιέννης με ένα τηγανητό αβγό εκεί που παλιά βρισκόταν το μυαλό μου και να φύγω από το καφέ που έκατσα, όσο περίμενα, χωρίς καν να πληρώσω τον καφέ μου. Δεν ξέρω αν μπορώ ποτέ να επιστρέψω). Τελικά, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: οι Special Olympics είναι μια παγκόσμια γιορτή όπου σχεδόν 3.000 αθλητές έχουν την ευκαιρία να προσδιορίσουν τους εαυτούς τους ως οντότητες αλλά και ως μέλη μιας ομάδας. Είναι μία στιγμή όπου βρίσκονται εκείνοι στο κέντρο της προσοχής και φαίνονται στα μάτια όλων μας ως σούπερ ήρωες. Δεν γίνεται όμως να είναι η μόνη πηγή χαράς στη ζωή τους. Πρέπει να τους θυμόμαστε πιο συχνά και να τους αντιμετωπίζουμε όπως ακριβώς απαιτούν.
