Ο Αλέξης Αλεξανδρής ήταν σοκαριστικά ειλικρινής στην τελευταία του συνέντευξη στο Sport24. Με τα λεγόμενά του αυτοανακηρύχτηκε διευθυντής επικοινωνίας του μεγαλύτερου και περισσότερο διαβρωμένου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας.
Έδωσε σε όλους να καταλάβουν, με τον πιο επίσημο τρόπο, ποια είναι ακριβώς τα εφόδια που χρειάζεται κάποιος για να μπορεί να νικάει όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και στη ζωή.
Δύο σημεία έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση και θα σχολιάζονται για καιρό.
Το ένα: «Εντάξει, εγώ μπορεί να έπεσα. Εσύ σαν διαιτητής έπρεπε να το δώσεις; Εγώ παίζω για να κερδίσω. Είμαι ανταγωνιστικός ακόμα κι απέναντι στο παιδί μου. Αν θες να είσαι πρωταθλητής δεν υπάρχουν fair play και μ@λ@κίες. Θέλω να κερδίσω. Πώς θα κερδίσω; Με τον οποιοδήποτε τρόπο. Κλέβω ακόμα και το παιδί μου! Φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω πως έφερα εξάρες».
Το δεύτερο: «Στο παιχνίδι της Ριζούπολης δεν έγινε κάτι διαφορετικό απ' ό,τι γίνεται σε όλα τα υπόλοιπα γήπεδα. Απλώς, επειδή τους πείραξε η ήττα έψαξαν να βρουν ένα άλλοθι και μία δικαιολογία για την αποτυχία τους. Δηλαδή, σε ένα ντέρμπι δεν θα προπηλακιστείς; Δεν θα φας μπουκάλια ή κέρματα;».
Και παρακάτω: «Έχουμε πάει με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα κι έχει πέσει δίπλα μου ένας λαιμός χωριάτικης βρύσης. Και λέω: "Αν με πετύχαινε, θα με σκότωνε". Έπεσε όπως το σπαθί του Braveheart! Δεν πρέπει να στεκόμαστε σ' αυτά τα πράγματα. Ειδικά εκείνη τη δεκαετία ήταν πολύ άγριες οι καταστάσεις. Πηγαίναμε στο Γεντί Κουλέ για να παίξουμε με τον ΟΦΗ και μας έφτυναν σε κάθε πλάγιο. Δηλαδή, τι θα έπρεπε να κάνουμε; Είτε χάναμε, είτε κερδίζαμε δεν αναφερθήκαμε ποτέ σε ψυχολογική βία. Αυτά τα θεωρώ παιδιάστικα και για τις... τιτίκες. Εμάς μας έφτιαχναν αυτές οι καταστάσεις. Μπορούσε να έχει 50.000 θεατές η Τούμπα; Ας είχε κι ας μας έριχναν τσιμέντα. Έρχονταν τα ξημερώματα έξω από το ξενοδοχείο 2.000 άτομα και χτυπούσαν ταμπούρλα για να μην κοιμηθούμε. Ε και; Είναι χαζό να καταγγέλλουν βρισιές στη φυσούνα ή πέσιμο στο πούλμαν. Κανένας δεν χτύπησε στη Ριζούπολη. Δεν μπορεί να βγει κάποιος και να πει: "Εμένα με χτύπησαν". Με βρίζεις; Ε, βρίσε. Ο Παναθηναϊκός μπήκε χεσμένος στον αγωνιστικό χώρο. Έπαιζαν για παραπάνω από δύο αποτελέσματα και εμείς μόνο για ένα και τα καταφέραμε. Αντίστοιχα, τη σεζόν 2001-02 με την ΑΕΚ. Προηγήθηκε η ΑΕΚ αλλά εμείς το γυρίσαμε. Το πιστεύαμε. Ας μην ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογίες».
Έτσι ακριβώς τα είπε ο πρώην του Ολυμπιακού παικταράς μας! Κι κάπως έτσι συμβαίνουν, εδώ που τα λέμε. Και στη μπάλα και στη ζωή. Ο καθένας στην καθημερινότητά του με τους ίδιους περίπου τρόπους προσπαθεί να κυριαρχήσει και να επιβάλλει στον άλλο τον νόμο του μόλις καταλάβει ότι διαθέτει τη δύναμη να το κάνει.
Ποιος δεν έχει βουτήξει για να πάρει το πέναλτι; Ποιος δεν το σφύριξε επειδή έπρεπε να ευνοήσει τον δυνατό της κάθε εποχής; Ποιοι δεν έκαναν κόλαση το γήπεδό τους όταν ήθελαν να πάρουν το ματς.
Για να το πάμε κι αλλού: Όποιος μπορεί, κλέβει με την παραμικρή αφορμή, από την εφορία μέχρι τον αδύναμο διπλανό του. Όποιος μπορεί, νοθεύει ακόμη και όσα δεν νοθεύονται. Όποιος μπορεί, πουλάει τσαμπουκά μόλις καταλάβει πως τον φοβούνται. Όποιος μπορεί, τρομοκρατεί τον ανταγωνιστή με μπράβους και βόμβες. Όποιος μπορεί, βάζει μέσον για να περάσει το δικό του. Όποιος μπορεί, αφήνει κόσμο απλήρωτο για μήνες. Όποιος μπορεί, έχει κάνει κανόνα το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε». Όποιος μπορεί, θεωρεί μεγάλη μαγκιά να ρίχνει τον άλλο. Και φυσικά στην απ' έξω βρίσκονται πάντοτε οι... τιτίκες που κάθονται και την τρώνε επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιδράσουν.
Δεν είναι δηλαδή θέμα Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, ΑΕΚ, Μαρινάκη, Κόκκαλη, Βαρδινογιάννη, Αλαφούζου ή Μελισσανίδη, όπως προσπαθούν να το περάσουν πολλοί. Με τις ίδιες «αρχές» πορεύονται απαξάπαντες μόλις καταλαβαίνουν ότι τους παίρνει. Ίδιους τρόπους διδάσκουν στα παιδιά. Και κάθε χρόνο βουλιάζουμε όλο και πιο κάτω. Ποδοσφαιρικά και όχι μόνο...
22°
