Στις 2 Δεκέμβρη, για τους ψαγμένους, συμπληρώσαμε 30 χρόνια από τότε που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα ο μεγαλύτερος μπασκεμπολίστας όλων των εποχών.
Αυτός που όταν, σε ένα καφενείο της Θεσσαλονίκης, ένας «οινοπνευματώδης» τον είδε να σκοράρει κατά τη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ το ’87 με σπάσιμο μέσης ανάμεσα σε τέσσερις Σοβιετικούς (μια φάση που έγινε highlight παγκοσμίως), τον αποκάλεσε ο «Χριστός του Μπάσκετ». Και γιατί Χριστός, τον ρώτησαν; Κι αυτός χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησε: Ο Χριστός περπάτησε στα κύματα κι αυτός στον αέρα»!
Σήμερα, λοιπόν, με αφορμή τη μεγάλη επέτειο, θα διηγηθώ αποκλειστικά για τους αναγνώστες της ATHENS VOICE δύο περιστατικά, άγνωστα στους περισσότερους, που χαρακτηρίζουν απόλυτα το μεγάλο αυτό παίκτη.
Το πρώτο έλαβε χώρα στο αεροδρόμιο «Μακεδονία», όταν ο μεγάλος Νικόλας έφτασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Τον περίμενε ολόκληρη αποστολή, με επικεφαλής τον τότε αρχηγό της ομάδας Βαγγέλη Αλεξανδρή. Ανάμεσα σε αυτούς και ο τεχνικός σύμβουλος, γνωστότερος σαν πατριάρχης του ελληνικού μπάσκετ, Ανέστης Πεταλίδης. Όταν τα εθιμοτυπικά έλαβαν τέλος, ο Πεταλίδης, που μιλούσε αγγλικά, έπιασε κουβέντα μαζί του για τα τυπικά. Γρήγορα διαπίστωσε ότι ο Γκάλης απαντήσει απαντούσε στην κυριολεξία μέσα από τα δόντια του. Τι έχεις, τον ρώτησε ο πατριάρχης, και μιλάς έτσι; Έχω πρόβλημα με το δόντι μου, έχει πρηστεί, απάντησε ο Γκάλης. Και γιατί δεν πήγες τόσο καιρό στον οδοντίατρο, του είπε εκνευρισμένος ο Πεταλίδης.
Γιατί κοστίζει, απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη ο Γκάλης! Τότε ήταν που ο κυρ-Ανέστης κατάλαβε για πρώτη φορά με ποιον είχε να κάνει. Τι να κάνει ο πατριάρχης, τον βουτάει και τον πάει στο γιατρό. Δες τι έχει, αλλά μην του κάνεις ένεση αναισθησίας, λέει στον ντόκτορ. Αν χρειαστεί να μην τον πονέσω, τι να κάνω; Τοπική θα είναι έτσι κι αλλιώς, συμπληρώνει. Τοπική ξετοπική, δεν με νοιάζει. Έχει προπόνηση στις πέντε και δεν θέλω δικαιολογίες ότι ζαλίζεται κι ότι δεν μπορεί, του λέει εκνευρισμένος ο Πεταλίδης. Πείθεται λοιπόν ο οδοντίατρος, που ήταν και οπαδός του ΑΡΗ, τον βάζει κάτω και του αλλάζει στην κυριολεξία τα φώτα. Ο Γκάλης τίποτα. Καθόταν απαθής, υπομένοντας τα μαρτύρια. Όταν ο γιατρός τελείωσε τη δουλειά του, φωνάζει απόμερα τον Πεταλίδη και του λέει. «Να σου πω, αυτός δεν είναι άνθρωπος. Οποιοσδήποτε άλλος με αυτά που του έκανα, ακόμη και ναρκωμένος θα δυσανασχετούσε». Αυτό ήταν το δεύτερο μήνυμα.
Το άλλο περιστατικό συνέβη εν πτήσει. Η ομάδα ταξίδευε στην Ιταλία. Πάνω από την Αδριατική έπεσε σε καταιγίδα. Όλα ξαφνικά μαύρισαν. Το αεροπλάνο άρχισε να τραμπαλίζεται. Όλοι τα χρειαστήκαμε. Κάποιος φώναξε: «Θα γίνουμε η δεύτερη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ». Μες στον πανικό, ο Γκάλης συνεχίζει να διαβάζει αθλητική εφημερίδα. Σκοτάδι και τρόμος. Η καταιγίδα δυναμώνει και το αεροπλάνο κλονίζεται. Το μόνο που ενδιαφέρει τον Γκάλη είναι ότι από το έντονο κούνημα δεν μπορεί να διαβάσει. Διπλώνει τότε την εφημερίδα στα δύο, αλλά και πάλι λόγω των αναταράξεων δυσκολεύεται να τελειώσει την ανάγνωση. Ο Σούμποτιτς, που κάθεται δίπλα του, εκνευρίζεται: Κλείσ’ την να τελειώνουμε, του λέει, αλλά αυτός τίποτα. Αποφασίζει να διπλώσει την εφημερίδα στα τρία. Το κούνημα, όμως, συνεχίζεται. Τότε, μην έχοντας άλλη λύση, διπλώνει την εφημερίδα ακόμη μια φορά, μέχρι που έχει φτάσει πια στο μέγεθος καρτ ποστάλ.
Συνεχίζει την ανάγνωση σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Οι συμπαίκτες του αγανακτούν με την αναισθησία του κι αυτός, χωρίς να πάρει το βλέμμα του από το δημοσίευμα, λέει με την τραχιά του φωνή και τη βαριά του προφορά: «Μη φοβάστε, δεν πέφτουμε…». Όταν πατήσαμε έδαφος, περιμέναμε όλοι στο χώρο παραλαβής των αποσκευών χαζεύοντας ανακουφισμένοι τον ιμάντα. Ο έφορος πλησίασε τον Γκάλη, που είχε αράξει σε μια καρέκλα, και του έδειξε χαμογελώντας με νόημα τον Σούμποτιτς. Ο Νίκος κούνησε στωικά το κεφάλι του και είπε: «Αυτός πίστεψε ότι θα πεθάνουμε. Είναι δυνατόν;» Και δώσ’ του να γελάει…
16°
