Τις εικόνες συνόδευε κλασική µουσική. Οι πρώτες ήταν ασπρόµαυρες. Μετά απέκτησαν χρώµα. Τα γήπεδα ίδια στη διαδροµή του χρόνου. Στα πρώτα πλάνα παίκτες µε παράξενα σορτάκια, παράξενες µπλούζες, τερµατοφύλακες µε καπέλο σε ασπρόµαυρο φόντο. Στην έγχρωµη εκδοχή οι φάτσες άρχισαν να γίνονται γνώριµες. Κάποια από τα παιχνίδια ξεπηδούσαν από το συρτάρι της µνήµης, ζωντανεύοντας ποδοσφαιρικές φιγούρες που προκαλούσαν θαυµασµό. Κι έτσι οι εικόνες έφτασαν µέχρι τις µέρες µας. Την ίδια ώρα το κείµενο που τις συνόδευε έγραφε: «Οι δύο ιστορικότερες οµάδες της χώρας, η Γιουβέντους και η Ίντερ. ∆ύο οµάδες που έχουν κερδίσει όλους τους ευρωπαϊκούς τίτλους. Που έχουν κερδίσει δεκάδες πρωταθλήµατα και κύπελλα. ∆ύο οµάδες που έχουν κερδίσει τα πάντα! ∆ύο δυναστείες. Η οικογένεια Ανιέλι απέναντι στην οικογένεια Μοράτι, που οδηγούν για χρόνια τα δύο µεγάλα αυτά κλαµπ. Έχουν δαπανήσει εκατοµµύρια για παίκτες και προπονητές. Η τελευταία τους αναµέτρηση στις οθόνες σας». Κάπως έτσι ήταν το τρέιλερ στο Sky Sports που αναφερόταν στο ντέρµπι των δύο πόλεων, όπως τους αρέσει να το ονοµάζουν στην Ιταλία. Το ντέρµπι των δύο οµάδων της χώρας. Γιατί, τόσο η Γιουβέντους όσο και η Ίντερ στην πόλη τους αποτελούσαν µειοψηφία. Στην πρωτεύουσα του Πιεµόντε η οµάδα µε το όνοµα της πόλης, το Τορίνο, ήταν αυτή µε τους περισσότερους οπαδούς. Ακριβώς το ίδιο συνέβαινε και στη πρωτεύουσα της Λοµβαρδίας, το Μιλάνο. Εκεί που οι οπαδοί της Μίλαν υπερισχύουν αυτών της Ίντερ. Μόνο που Γιουβεντίνους και Ιντερίστες θα βρεις σε όλη την υπόλοιπη Ιταλία. Να γιατί αυτό το ντέρµπι ενδιέφερε πάντα όλο το ποδοσφαιρόφιλο κοινό της ιταλικής χερσονήσου, από το βορινό και αποµακρυσµένο Μπολτζάνο µέχρι το τελευταίο χωριουδάκι της Σικελίας.
Γιουβέντους - Ίντερ, ένα ντέρµπι που κρατάει χρόνια και που κάθε φίλος του ποδοσφαίρου θα ήθελε τουλάχιστον µια φορά να δει από κοντά. Πρόλαβα και είδα πιτσιρικάς, για να το θυµάµαι τώρα σαν όνειρο, Ματσόλα και Μπονισένια εναντίον Καούζιο και Μπέτεγκα. Χάζευα, λοιπόν, αυτό το άψογης αισθητικής τρέιλερ, εντυπωσιασµένος από τον τρόπο που έχουν οι Ιταλοί να πουλάνε το προϊόν τους. Αλλά έχουν και προϊόν, οι µπαγάσες. Στις εικόνες που η µία έσπρωχνε την άλλη και θύµιζαν περασµένες αναµετρήσεις, υπήρχαν ωραία γκολ, ωραίες φάσεις, µεγάλοι παίκτες. Μα πάνω απ’ όλα, ωραία ατµόσφαιρα. Και είµαι σίγουρος ότι αν µιλούσα µε ένα συνάδελφο από την Ιταλία θα θυµόταν εκείνο το ντέρµπι για το πολύ ωραίο γκολ που πέτυχε ο Σιρέα ή ο Βιάλι ή ο Μπάτζιο µε τον Αλτοµπέλι. Αντίστοιχα εγώ θα είχα να του αντιπαραθέσω έναν άλλο τρόπο να θυµάσαι τις αναµετρήσεις των Ελλήνων αιωνίων. Εκείνο το µατς που διακόπηκε και µπήκε µέσα η πυροσβεστική, το άλλο που ανοίξαν οι µεν τα κεφάλια των δε, στο τρίτο που δείραν το διαιτητή, στο τέταρτο που πλακώθηκαν οι παίκτες µεταξύ τους, και µετά δεν θα ήθελα να του διηγηθώ κάτι άλλο, γιατί πολύ καλά θα καταλάβαινε ότι αυτός µιλάει για µπάλα κι εγώ για… άλλα.
Τι τρέιλερ αλήθεια να φτιάξεις για ένα ελληνικό ντέρµπι; Πέντε-δέκα γκολ σε µια ιστορία χρόνων και τις κερκίδες µε τα καπνογόνα αναµµένα. Αυτό, δηλαδή, που ονοµάζουµε «καταπληκτική ατµόσφαιρα». Βάλτε τηλεόραση και προσέξτε πώς προµοτάρουν ένα ντέρµπι. ∆εν φταίνε οι µοντέρ, ούτε οι επιµελητές. Λίγα έχουν να δείξουν και λίγα δείχνουν. Πολύ θα ήθελα να πήγαινα σε ένα ντέρµπι και να το παρακολουθούσα όπως οι συνάδελφοί µου, µιάµιση ώρα δυτικά από εµάς µε το αεροπλάνο. Χωρίς να σκέφτοµαι πού πάω, τι ώρα θα γυρίσω, πού πάω να µπλέξω και, το κυριότερο, τι θα δουν τα µατάκια µου. Τι θα βρω να γράψω, τι θα βρω να κρύψω και τι θα κοιτάξω να στρογγυλέψω. Ήθελα να πάρω τα δύο ντέρµπι, αυτό το πρόσφατο, το Γιουβέντους - Ίντερ στην Ιταλία, και το δικό µας που έγινε το Σάββατο, να µπλέξω τις εικόνες, να φτιάξω το πιο σουρεαλιστικό έργο που έχει φτιαχτεί ποτέ σχετικά µε το ποδόσφαιρο. Από τη µία φάσεις, ευκαιρίες και κόσµος που χαίρεται και συµµετέχει, και από την άλλη κάποια ωραία γκολ, διακοπές για ρίψη κροτίδων, καπνογόνα, τον τερµατοφύλακα να µην µπορεί να κάτσει στην εστία του γιατί κινδυνεύει η σωµατική του ακεραιότητα, γκολ που έπρεπε να µετρήσουν, άλλα που µέτρησαν και δεν έπρεπε, αποβολές, νταηλίκια, ντου από παντού, κλωτσίδια, µαγκιές και µπινελίκια. Για να ακολουθήσουν αυτές που η κοινή γνώµη αποκαλεί «εµπρηστικές δηλώσεις», και τις καταπίνει και τις ξεχνά µε την ίδια ευκολία που τις χαρακτηρίζει. Την ίδια ώρα που εµείς αγωνιζόµαστε για τα αυτονόητα, να τελειώσει δηλαδή ένα παιχνίδι κανονικά, ακόµη και µε την ερµηνεία που δίνουµε εµείς στη λέξη «κανονικά», µια θάλασσα παρακάτω κάποιοι άλλοι στις κερκίδες ψυχαγωγούνται και διασκεδάζουν πραγµατικά. Μας ενώνει ένα κοινό συναίσθηµα. Αγαπάµε και οι δύο το ποδόσφαιρο, αλλά για ποιο ποδόσφαιρο µιλάµε; Το χειρότερο για το ντέρµπι Ολυµπιακού - Παναθηναϊκού δεν ήταν όλα αυτά τα απίθανα που έγιναν στη συσκευασία του παιχνιδιού, αλλά το γεγονός ότι πριν από αυτό το παιχνίδι αλλά και µετά ακολουθεί µία εβδοµάδα γεµάτη από ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το κάνουν επίτηδες, για να µας τιµωρούν. Για να καταλαβαίνουµε, όσοι ακόµη καταλαβαίνουµε και αγαπάµε το άθληµα, τι χάνουµε και τι αληθινά απολαµβάνουν οι άλλοι.
17°
