Πιστέψτε το hype: η Λίβερπουλ φέρνει στο Merseyside το μεγαλύτερο προπονητικό κελεπούρι της ποδοσφαιρικής αγοράς. Δικαίως τα hashtag #KloppLFC και #kloppforthekop σαρώνουν στο Twitter. Τα νούμερα είναι εύγλωττα. Ο Γιούργκεν Κλοπ κατέφθασε από τη Μάιντς το 2008 για να ανεβάσει τη Ντόρτμουντ από τη δέκατη τρίτη στην έκτη θέση, κατόπιν στην πέμπτη, για να ακολουθήσουν διαδοχικοί τίτλοι στη Μπουντενσλίγκα τις σεζόν 2010/11 και 2011/12, ενώ τα επόμενα δύο έτη, όταν η Μπάγιερν είχε ήδη ξεκινήσει να λαφυραγωγεί τα διαπρεπέστερα ταλέντα του, έμεινε μόλις μια ανάσα μακριά από την κορυφή. Οδήγησε την ομάδα σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, βραβεύτηκε δις στη Γερμανία ως κορυφαίος προπονητής, αποχαιρέτισε το κατάμεστο από 81.359 θεατές, δακρύβρεχτο Signal Iduna Park, ως μακροβιότερος μάνατζερ του συλλόγου.
Ένα ιδεώδες χάπι έντ, μια σύντομη περίοδος αγρανάπαυσης που τον ήθελε να προαλείφεται για το πόστο του Γκουαρντιόλα, ένα καινούργιο στοίχημα σε ένα πρωτάθλημα του οποίου ο ρυθμός και η μόνιμη δραματική ένταση ανταποκρίνονται στη θυελλώδη μενταλιτέ του.
Διότι ακόμη και αν υποτεθεί πως οι αγωνιστικές διακρίσεις δεν είναι πάντοτε ενδεικτικές, ή αν θελήσει κανείς να του προσάψει την ακατανόητη πτώση της τελευταίας χρονιάς, ας μην προσπεράσουμε δίχως ιδιαίτερη μνεία τις θαυματουργές επιδόσεις του στην ψυχολογία των μαζών. Ικανός να διαχειρίζεται, ή καλύτερα να εξιτάρεται από τα μεγάλα ακροατήρια, ο Κλοπ έχει συνηθίσει να ερμηνεύει σε κοινό μεγαλύτερο από εκείνο του Μάντσεστερ, του Μονάχου, της Βαρκελώνης, και ασφαλώς του Kop, το οποίο θα αποτελέσει νέο του θεατρικό σανίδι.
«Έφερνε δάκρυα στα μάτια του κόσμου, οι μητέρες κρατούσαν ψηλά τα μωρά τους, ουρλιάζοντας ότι θα τους δώσουν το όνομά του», ενθυμούνται πρόσωπα που έζησαν εκείνη την περίοδο από κοντά. Ενώ ο ίδιος περιγράφει τη μεθοδολογία του παιχνιδιού του ως εξής: «Αρέσκομαι στην απόλυτη ένταση, τον ορυμαγδό ολόγυρα, την αίσθηση του “όλα ή τίποτα” και την καθαρή αδρεναλίνη που κόβει την ανάσα». Ο Γιούργκεν Κλοπ είναι μια προσωπικότητα έξτρα λαρτζ. Μένει να δούμε πώς θα γιγαντώσει την τεράστια Λίβερπουλ, που διολισθαίνει εδώ και χρόνια.
Γεγονός είναι πως κληρονομεί τα ίδια προβλήματα που επέφεραν την (ετεροχρονισμένη) απόλυση του Μπρένταν Ρότζερς: Υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις σύλλογοι με πιο πλουσιοπάροχο μπάτζετ από τη Λίβερπουλ στην Αγγλία. Η Πρέμιερ Λιγκ είναι μια έντονα ταξική διοργάνωση, με μηδαμινά περιθώρια εκπλήρωσης θαυμάτων. Έχοντας να κατακτήσει πρωτάθλημα από το 1990, χάνοντας το ρομαντικό όνειρο της στέψης εξαιτίας της τραγικής γλίστρας του Τζέραρντ προ διετίας, στερημένη από τις υπηρεσίες του τοτεμικού Σουάρες, συνηθίζοντας τη ζωή δίχως τον Στέρλινγκ, τολμώντας επενδύσεις που δεν δικαιολόγησαν το κόστος τους και παρατηρώντας ενοχλημένα τη Μπαρτσελόνα να εποφθαλμιά τον Κουτίνιο, η Λίβερπουλ είναι μια βασίλισσα προ πολλού «πεσμένη από το κλαδί της», για να χρησιμοποιήσουμε το περίφημο απόφθεγμα του Άλεξ Φέργκιουσον.
Έστω και έτσι, με τη δυσκολία προσέλκυσης πρωτοκλασάτων ονομάτων και τις ψυχοπνόες εποποιίες τύπου Μπράιαν Κλαφ στη Νότιγχαμ Φόρεστ να έχουν οριστικά εκλείψει, η Λίβερπουλ παραμένει η ομάδα με το πιο περίβλεπτο παλμαρέ ευρωπαϊκών τίτλων της Βρετανίας και ένας ολοζώντανος θρύλος της ποδοσφαιρικής υφηλίου με πανστρατιές ενθουσιωδών φιλάθλων. Ο 48χρονος Γερμανός με την έφεση στο χέβι μέταλ, το ασφυκτικό πρέσινγκ, τις πρωτότυπες προπονητικές μεθόδους, την καλλιέργεια στενών δεσμών με τους οπαδούς και την πίστη στη δημιουργία θεαματικών συνόλων χωρίς πακτωλούς χρημάτων, είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στη σωστή στιγμή για να κυοφορηθεί κάτι καινούργιο στο Λίβερπουλ. He’ll never walk alone.
15°
